οι εραστές του απόλυτου τίποτα

Με χλεύασαν, γιατί δεν ήμουν σαν κι αυτούς

Σου είπαν «Βγάλε τα γυαλιά» και σε χαστούκισαν,
γιατί ζήλευαν την εφηβεία σου

Μας πήραν τα παιχνίδια μας
και τα κατέστρεψαν,
γιατί φοβούνταν τα όνειρα μας...

Μας μίσησαν, γιατί μυρίζαμε αγάπη...
Μας φόρεσαν το στέμμα τελικά
οι εραστές του απόλυτου τίποτα.

Με δίκασαν, γιατί έβλεπα, ενώ αυτοί ήταν τυφλοί
Με μία κάμερα στο σπίτι σου σε διέσυραν,
γιατί ζήλευαν τους έρωτες σου

Μας έδειξαν τα όπλα τους
και μας απείλησαν,
γιατί τους τρόμαζε η σιωπή μας...

Μας σταύρωσαν, γιατί μιλούσαμε για ειρήνη
Μας έκαναν θεούς τους τελικά
οι εραστές του απόλυτου τίποτα.

Έτσι οργανωμένες τριγυρνούσαν οι παραπάνω λέξεις μεταξύ του δεξιού μου εγκεφαλικού λοβού και των χειλιών μου μέχρι και τις τελευταίες στιγμές που νόμιζα (ή καλύτερα ήλπιζα) πως θα τα καταφέρναμε - 11 παρά τέταρτο, δυο μέρες πριν -.