φωτογραφικόν ενθύμιον του βαθέος παρελθόντος

ενθύμιον έτους 1976-1977

Στέκω στοιχισμένος πίσω από μια ίδια με τη δικιά μου μπλε ποδιά, περιμένοντας με τις ώρες κάτω από την αντηλιά. Το αρχικό γράμμα του επωνύμου μου βλέπεις κάθε άλλο παρά από τα πρώτα γράμματα του αλφάβητου είναι κι ο πατέρας μου με έχει προειδοποιήσει πως πρέπει να έχω μεγάλη υπομονή με τους ονομαστικούς καταλόγους. Το εμπέδωσα αυτό και αργότερα: στο Πανεπιστήμιο, στις μισθοδοσίες, μα προπάντων στο στρατό.

Τι λέμε τόσην ώρα; Όσοι φοράνε γυαλιά να τα βγάζουν, με αγρίεψε ο φωτογράφος όταν έφτασε επιτέλους η σειρά μου κι εγώ υπάκουσα αμήχανα. Που να το ξέρει ότι το ένα μου μάτι, το τεμπέλικο, βλέπει το ελάχιστο που μπορεί; Εδώ εγώ δεν το ήξερα καλά-καλά στην πρώτη Δημοτικού. Με τον εχθρικό ήλιο κόντρα προσπαθοώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά.

Παρά κάτι σαράντα χρόνια αργότερα συναντήθηκα στο δρόμο τυχαία με έναν συμμαθητή από τότε. Δεκαετίες μας χώριζαν από την τελευταία φορά που είχαμε ειδωθεί. πριν ακόμα κλείσουμε τα δέκα μας. Με αναγνώρισε αμέσως είπε, κι εγώ δε δυσκολεύτηκα μα τον επαναφέρω στη φρέσκια μνήμη. Θυμήθηκα μάλιστα και το επίθετό του, μια δυο θέσεις πιο μπροστά από εμένα ήταν στην ουρά της φωτογράφησης. 

Ανταλλάξαμε κάμποσες κουβέντες και τηλέφωνα, 'να μη χαθούμε' είπαμε και χωρίσαμε. 

Τις προάλλες μου τηλεφώνησε ο παληός συμμαθητής. Τι λες πάμε να πιούμε τίποτα μπύρες και να τα πούμε; μου πρότεινε, αλλά εγώ δεν είμαι σε φόρμα για πολλές κουβέντες τελευταία.

υγ. Νομίζω αυτή είναι η πρώτη full face φωτογραφία που αναρτώ εδώ μέσα. Δε νομίζω πως μοιάζω με το πως είμαι σήμερα (βέβαια τότε θα μου πεις πως σε γνώρισε ο συμμαθητής;) αλλά αυτό θα μου το επιβεβαιώσουν μάλλον όσοι με έχουν γνωρλισει από κοντά. Εγώ αναγνωρίζω μόνο τη στάση της λουφαγμένης μου αριστερής παλάμης γιατί έτσι αράζει και σήμερα ακόμα.