Στην ιστορία του ροκ είναι ουκ ολίγες είναι οι σκηνές (τοπικές, χρονικές ή ηχητικές) που γεννήθηκαν, άνθισαν και έπειτα ξεθώριασαν, άλλες μέσα σε πολλά κι άλλες σε πολύ λιγότερα χρόνια.
Κάποιες έμειναν στην ιστορία ως θρύλοι (π.χ. η γενιά του Λονδίνου το 66-67 ή εκείνη της Ν. Υόρκης το76-77) και κάποιες απλά ξεχάστηκαν. Στη δεύτερη - δυστυχώς - και εκείνη του Paisley Underground. Του κιθαρίστικου ιδιώματος που στέγασε κάτω από την κοινή αγάπη για την ψυχεδέλεια των Byrds, τα φωνητικά των Beach Boys και τον θόρυβο των Velvet Underground κάμποσα συγκροτήματα, χοντρικά στα πέριξ των μέσων της δεκαετίας του 80.
Τότε που τα λαχούρια (paisley) ξαναμπήκαν στην ημερήσια ενδυματολογία για μια μερίδα εξ ημών εμού συμπεριλαμβανομένου. (Είχα ιδρώσει περπατώντας πάνω κάτω την Αθήνα μέχρι να βρω γιλέκο με λαχούρια. Δεν ήταν τόσο δυσεύρετα συνειδητοποίησα όταν κάποιος ηλικιωμένος πωλητής κουστουμιών με ρώτησε τι ακριβώς ψάχνω και μου εξήγησε χαμογελώντας πως δε θα βρισκα ποτέ αυτό που ψάχνω αν συνεχίζω να ρωτάω "Μήπως έχετε γιλέκο με κασμήρια;" όπως έκανα σε αυτόν.
Εμείς πιάσαμε σε λίγα χρόνια τα είκοσί μας και η δημοσιότητα έστρεψε βιαστικά τους προβολείς της - ως είθιστε άλλωστε - από τη συγκεκριμένη σκηνή σε νέες μουσικές και καινούρια είδη . Μαζί της χάσαμε και εμείς νομίζω την άμεση οπτική επαφή μαζί της. Αυτό όμως δε συνεπάγεται πως η συλλογική μας μουσική μνήμη δεν δέσμευσε παντοτινά εκείνον το χώρο που θα φιλοξενήσει τα τραγούδια, τα συγκροτήματα και τους ανθρώπους που την στελέχωσαν.
Τουλάχιστον σε εμάς που οι "ημέρες του οίνου και των ρόδων" μας πέτυχαν στην εφηβεία μας, αγαπήσαμε τη μουσική των Dream Syndicate, των Rain Parade και των Green on Red για παράδειγμα και ονοματεπώνυμα όπως Steve Wynn, Kendra Smith και David Roback μας είναι ακόμα κάτι πολύ παραπάνω από αναγνωρίσιμα
Την Παρασκευή λοιπόν ένα τρίωρο επεισόδιο-αφιέρωμα στη σκηνή του Paisley Underground. Στη μουσική, τις μπάντες, τους χώρους, τα ντυσίματα, τις αναφορές και τους επιγόνους. Μα προπάντων στα τραγούδια και τη μουσική.
Παρασκευή 13 Μαρτίου, στις 10:00 το πρωί όπως πάντα,
Όποιος/α επιθυμεί να με συντροφεύσει δικτυακά και ραδιοφωνικά από το σπίτι, τη δουλειά ή απ' όπου αλλού δεν έχει παρά να πατήσει τον παρακάτω σύνδεσμο:
Και όπως συνηθίζω πάντα στα αφιερώματα, ένα άλμπουμ* από τη δισκοθήκη μου (σχετικό με το είδος της μουσικής πάντα) θα αλλάξει χέρια και θα περάσει σε κάποιον/α ακροατή/ακροάτρια της εκπομπής, (απ’ όσους εκδηλώσουν ενδιαφέρον κατά τη διάρκειά της μέσω mail/facebook/sms/chatbox ή τηλέφωνο).
*Ο λόγος για τους αγαπημένους εκπροσώπους της P.U. σκηνής, τους Long Ryders οι οποίοι το 1987 κυκλοφόρησαν το φοβερό ‘Two Fisted Tales’, το οποίο τυχαίνει να έχω διπλό στην κατοχή μου.
Ωραίος !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘενκς φίλε, το ευχαριστήθηκα!
Διαγραφή