με το Βασσιλικό στο Γκάζι - εχθές

Η σχέση μου με τη φωνή του Μπίλλυ ξεκινάει από πολύ πολύ παλιά (ελάχιστα παλαιότερα της προσωπικής γνωριμίας) και περνάει από μεθυσμένα μπαρ, προβάδικα,  κασέτες και ταράτσες σε συναυλίες, δίσκους, θέατρα,  κλπ. Και παραμένει αμετάβλητη. Δηλώνω μεγάλος οπαδός. Άλλωστε ο Vassilikos, είτε με τους πρώιμους Rest In Peace και (κυρίως) τους Raining Pleasure,  είτε ως solo performer είναι ο καλλιτέχνης που έχω δει ζωντανά τις περισσότερες φορές στη ζωή μου. Δεκάδες. Πολλές δεκάδες.

Ο Μπίλλυ θέλει να τραγουδάει, είναι πλασμένος γι αυτό. Έχει μια από τις καλύτερες αντρικές φωνές της χώρας. Στις πρόζες μεταξύ των τραγουδιών ανέκαθεν έδειχνε μια γλυκύτατη μα καθόλου ξεσηκωτική αμηχανία (δεν ξέρω αν είναι αυτή η κατάλληλη λέξη), σα να νιώθει άβολα ένα πράγμα - με το που πατάει όμως η φωνή του κάθε πρώτο στίχο μεταμορφώνεται σε κάτι πολύ μεγάλο. Σε μέγα crooner, σε μέγα rocker, σε ποπ είδωλο, σε ότι τον οδηγήσουν κάθε φορά τα μουσικά βιώματα που κρύβονται μέσα του. 

Γι αυτό (γιατί τον Βασιλικό τον ξέρω και τον αγαπάω) και δεν είμαι αντικειμενικός, και δε βαθμολογώ και είμαι παραπάνω  αυστηρός στην κριτική μου στην κατά γενική ομολογία πολύ καλή παράσταση που έδωσε εχθές στο Γκάζι. Ορεξάτος πολύ ο ίδιος, άψογος στα φωνητικά. Όλος ο κόσμος έδειξε να περνάει καλά το ίδιο και η παρέα που συντρόφευα στην οποία έθεσα αργότερα ένα πολύ ελαφρύ «αλλά», γιατί ποιος θέλει να ακούει «αλλά» εν ώρα ευφορίας; 

Που λες, η δική μου ένσταση έχει να κάνει με την ενορχήστρωση/παραγωγή που επιλέχθηκε για την ήχο των τραγουδιών. Αταίριαστα και πολύ "ελληνικά ροκ" (sic) κατά τη γνώμη μου οι κιθάρες, ακόμα και στο “All Tomorrow’s Parties” που είναι από τα τραγούδια που τρέχουν στο αίμα του Μπίλλυ. Εξαιρώ μόνο το “Whole Lotta Love” μετ-ενσαρκωμένο άψογα στο encore. Ένιωθα να λείπει ο απαιτούμενος για μένα, προβοκατόρικος μελοδραματισμός (από τη μουσική, όχι τη φωνή) που κάνει τις επανεκτελέσεις του Μπίλλυ σε κλασσικά anthems (60s, Burt Bacharach κλπ) να έχουν σοβαρότατο λόγο ύπαρξης.

Στα δε τραγούδια των Pleasure που ερμήνευσε  – και ευτυχώς ήταν αρκετά αφού τραγουδώντας τα δείχνει άλλο εκτόπισμα – έλειπαν φανερά (και για τον ίδιο με παραπάνω λόγο) από δίπλα του οι Pleasure (ιδιαίτερα η κιθάρα του Β. Κολοκυθά). Οι R.P.  που ακόμα και στην πιο άχρωμη συναυλιακή τους μέρα να τύχαιναν θα σε έκαναν να χοροπηδάς χωρίς προτροπές και παραινέσεις. Φαντάζομαι πως είναι η αίσθηση του να βλέπεις τον Bryan Ferry να ερμηνεύει με μπάντα αποτελούμενη από session μουσικούς, τα τραγούδια των Roxy Music.

Παρόλα αυτά δεν ήταν κάμποσες οι στιγμές που άλλοτε η δύναμη καθαυτή των τραγουδιών (Χατζιδάκις/Reflections) άλλοτε η φωνάρα του Βασιλικού, μου ‘στειλε ανατριχίλες, μυϊκούς σπασμούς και μια υγρασία στα μάτια (ενεργοποιώντας τη δακρύβρεχτη φλώρικη πλευρά μου) στο “Sealed with a kiss”. 

Πάντως πέρασα καλά (αν ενδιαφέρει κανέναν αυτό) και ίσως στην τελική να ζητάω πολλά. Τη συναυλία άνοιξε ο Theodore με το πολυμελές συγκρότημα του αφήνοντας μου θετικές εντυπώσεις.

υγ.1:μπρος πίσω στο χρόνο

υγ.2: Μεγάλη Δευτέρα στο Μικρό Παλλάς

υγ3.:dancing queen