Σάμουρε

Κρήτη 2006 με τη γνωστή συμμορία συνταξιδιωτών (της ζωής και των ταξιδιών). Το καλοκαίρι που δεν έφτασε για να αγαπήσω την Κρήτη (αυτό έγινε αργότερα). Κοιτάζω τις φωτογραφίες: μάγουλα φράπα όλοι μας, εφτά μόνο (;) χρόνια πριν και φαινόμαστε ακόμα παιδιά, με παρατηρώ 25 κιλά παχύτερο, με γένια σε φόρμα «ο πλανήτης των πιθήκων»  και θυμάμαι επακριβώς όσα ανακοινώσιμα ή μη σκεφτόμουν την ώρα των ψηφιακών κλικ.

Στα ανακοινώσιμα και η πεποίθηση πως στην Κρήτη αξίζει να διακτινίζεσαι. Να τηλεμεταφέρεσαι στα ποιητικά της μέρη. Να ανασυντίθεσαι σε κάθε μία από εκείνες τις  κουκίδες του χάρτη που πρέπει να χεις δει πριν πεθάνεις (όπως θα έλεγαν και οι τίτλοι κάποιων ταξιδιωτικών λιστών), αποφεύγοντας τις βιασμένες διαδρομές «από και προς» αυτές, τη βαρβαρότητα του εμπορευματοποιημένου τουρισμού, ενίοτε και κάποιους από τους κατοίκους. 

Μια τέτοια κουκίδα και τα χωριά του Αποκόρωνα. Ξέπνοοι από τη μεσημεριανή οδήγηση, η αρχική ομάδα των 5 (αργότερα γίναμε 7 και μετά 9) φτάνουμε στο σαν πυρηνικής εγκατάλειψης ερημωμένο χωριό εκλιπαρώντας τον ύψιστο για νερό/μπύρα/καφέ/μπλε πορτοκαλάδα , οτιδήποτε θα έκανε το αίμα πάλι υγρό.  Μια αφίσα έξω από το κτήριο που κάποτε θα στέγαζε το σχολείο προανάγγειλε το φεστιβάλ κινηματογράφου το ίδιο απόγευμα στο καφενείο του χωριού. Άρα υπήρχε καφενείο. 

Μερικούς καφέδες και λίγες ρακές αργότερα αποτελούμε τους μισούς θεατές του φεστιβάλ που ξεκινάει. Αφιέρωμα στον άγνωστο μέχρι τότε σε μένα, ντόπιο σκηνοθέτη Θοδωρή Παπαδουλάκη: Η Πιλάλα, Σάμουρε.

Σάμουρε

Το «Σάμουρε» (2005) αφηγείται την ιστορία ενός ιδιόρρυθμου βοσκού, του Θωμά, σε ένα ορεινό χωριό της Κρήτης ο οποίος έχει εμμονή με τους Σαμουράι. Ζει μόνος με τη μητέρα του και την αγαπημένη του προβατίνα, τη Yoko και λειτουργεί μοιράζοντας εαυτόν ανάμεσα στις δύο παράλληλες γι αυτόν, πραγματικότητες, οι οποίες μοιραία κάποια στιγμή συμπλέκονται. 

Η μικρού μήκους ταινία – 27 λεπτά – είναι κατά τη γνώμη μου μία σπουδή στη διαφορετικότητα, μια λυρικά καταγεγραμμένη ματιά στην παράταιρη ύπαρξη της αθωότητας μέσα στον οποιασδήποτε μορφής κοινωνικό ιστό. 

Το(ν) «Σάμουρε» τον έχω δει έκτοτε ουκ ολίγες φορές. Σε ιδιωτικές προβολές στο σαλόνι του σπιτιού μου, κάθε φορά που φίλος/η/οι απαντούν αρνητικά στο ερώτημα «Ρε συ, το Σάμουρε το έχεις δει;», από το dvd  που αγόρασα φεύγοντας από το αξέχαστο φεστιβάλ του καφενείου. 

Και μιας και κάποιος το «ανέβασε» στο δίκτυο, ρωτάω κι από εδώ:

- Ρε συ, το Σάμουρε το έχεις δει; Αν όχι, σε παρακαλώ, δες το. Αξίζει.