ένας βίαιος θάνατος (που έγινε αστικός μύθος)

αρότι έγκυος, ή ίσως και για αυτόν ακριβώς το λόγο, δεν άκουσε κανέναν – αν τουλάχιστον συμβουλευόταν το μυαλό της και όχι την λιγούρα της, τώρα θα ήταν ζωντανή – και βγήκε να τσιμπήσει κάτι απ’ έξω. Όχι ότι δεν έβρισκε νόστιμο το σπιτικά μαγειρεμένο φαγητό, αλίμονο αν έλεγε κάτι τέτοιο. Ούτε ότι είχε στερηθεί τις διάφορες μικρολιχουδιές. Πάντα της έφερναν κάτι απ’ έξω, όλοι όσοι την περιποιούνταν και σέβονταν την κατάστασή της. Αλλά να: σήμερα ήθελε να περπατήσει. Να πάρει και λίγο καθαρό αέρα. 

Ντύθηκε κάτι πρόχειρο, «Άσε με ρε παιδάκι μου, δεν είναι και τόσο αργά» είπε στη μάνα της που δεν έλεγε να καταλάβει πως δεν ήταν πια το μικρό της κοριτσάκι, «Σε λίγο θα γίνω για δεύτερη φορά μητέρα» συμπλήρωσε και βγήκε στα σκοτάδια χτυπώντας δυνατά την πόρτα του σπιτιού πίσω της. Κίνησε προς τη γειτονιά με τα φαγάδικα και τις ταβέρνες. Η αλήθεια είναι πως - περασμένες 12  – δεν περίμενε να βρει πολλά στέκια ανοιχτά. Ούτε όμως η εικόνα που αντίκρυσε υπήρχε προ ολίγου στη φαντασία της. Σφουγγισμένοι οι πάγκοι, σκουπισμένα τα πατώματα και κατεβασμένα τα ρολά παντού. Παρόλα αυτά η σκέψη ενός νυχτερινού περιπάτου με ένα κομμάτι πίτσα ή μια ποικιλία αλλαντικών ή στη χειρότερη κάτι λαδερού την απέτρεψε από την επιτόπια μεταβολή που θα την έστελνε πίσω στην ασφάλεια των σεντονιών και του κρεβατιού της. 

Όταν βρήκε και την καντίνα του ξαδέλφου της κλειστή δεν απελπίστηκε. Πήρε μία βαθιά ανάσα και ανηφόρησε προς την επάνω γειτονιά, τα κυριλέ μέρη. Αυτά μένουν ανοιχτά μέχρι αργά, σκέφτηκε, οι πλούσιοι που δεν έχουν κάθε αύριο δουλειά ξοδεύουν πολύ περισσότερο χρόνο στο να ξοδεύουν τα πολύ περισσότερα χρήματά τους. Χαμογέλασε αυτάρεσκα με τον ολοκληρωμένο της συλλογισμό εγκαταλείποντας ταυτόχρονα τα παλιά πλακόστρωτα με τις φτηνές μαρμαρίνες. Διασκέδαζε τώρα στον ήχο και την ηχώ των βημάτων της στo λευκό μεταλλικό έδαφος, στις παρυφές των κάθετων βουλεβάρτων. Μια μακρινή μυρωδιά καψαλισμένου μπέικον την χτύπησε στη μύτη κι έκανε τις αγέννητες ψυχές στην κοιλιά της να κοπανιούνται μανιασμένες, τα σάλια της να τρέχουν και την ίδια να ταχύνει – δυσανάλογα για έγκυο - το βήμα της.

Περίεργο, κι εδώ κανένας, μονολόγησε μόλις έφτασε στην πλατεία. Όπου κι αν κοίταζε τριγύρω αντίκριζε ερημιά. Και σιωπή. Εδώ κανονικά, στην περιοχή της καλής κοινωνίας, έπρεπε να σφύζει ο τόπος από ζωή. "Τι στο καλό;" μουρμούρησε ανήσυχη και έπιασε να κοιτάζει σαν να τις έβλεπε για πρώτη φορά τις τρεις μαύρες κυκλικές πίστες που απλώνονταν έρημες, συμμετρικά στον επίπεδο χώρο. Περπάτησε αποκαρδιωμένη μέχρι την πρώτη και με ελάχιστη προσπάθεια κατάφερε να την ανέβει. «Εοοο» φώναξε δυνατά από εκεί.

Τότε, και εντελώς αναπάντεχα τα πάντα γύρω της φωτίστηκαν. Λούστηκαν με εκείνο το άπλετο τεχνητό φως που είχε μάθει από μικρή (και στο σχολείο αλλά κυρίως απ’ τα κηρύγματα του πατέρα της) πως πρέπει να αποφεύγει. Έβαλε τα δυνατά της και έτρεξε τρομαγμένη μέχρι το κοντινότερο στέγαστρο. Ακούμπησε τη ράχη της σε ένα μεταλλικό καμπυλωτό τοίχο. Ήταν κρύος. Σαν τον ιδρώτα της.

Μάλλον τη γλίτωσα σκέφτηκε, έμεινε ακίνητη και μια μεγάλη ανάσα της έδωσε πίσω το μισό από το χαμένο της κουράγιο. Το οξυγόνο που κυκλοφόρησε στο σώμα της δυνάμωσε τα κουρασμένα της πόδια και βάλθηκε να σχεδιάζει τον τρόπο που θα διηγούνταν σαν γύριζε σώα την περιπέτειά της στους άλλους: "Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά σα ταμπούρλο, το κεφάλι μου έκαιγε ολόκληρο, τα πόδια μου έτρεμαν". Μ'αυτά τα λόγια θα άρχιζε. 

Αναπήδησε και προσπάθησε να τρέξει μόνο όταν το στέγαστρο που την προφύλασσε εξαφανίστηκε ως δια μαγείας από πάνω της. Έσκυψε όσο της επέτρεπε η φουσκωμένη της κοιλιά για να μην φαίνεται από μακριά και μπουσούλησε μέχρι την κοντινότερη πίστα. Σκαρφάλωσε όπως-όπως και έμεινε εκεί βαριανασαίνοντας και ελπίζοντας πως η μαύρη φορεσιά της θα την έκανε αόρατη πάνω στη μαύρη μεταλλική επιφάνεια. Τι κρίμα! Η ελπίδα της αποδείχτηκε φρούδα, την είδε να πεθαίνει πριν από αυτή. 

Κι αυτό γιατί την επόμενη στιγμή - και ήταν η στιγμή που απέβαλλε - μια εκκωφαντική μεταλλική κλαγγή της έσκισε τα αυτιά και τα πάντα σκοτείνιασαν απότομα. Κατάλαβε ένα-ένα τα παιδιά της να την εγκαταλείπουν πεθαμένα αλλά πλέον δεν είχε χρόνο να στενοχωρηθεί. Άλλωστε παιδιά έκανε όποτε ήθελε. Ήξερε ότι δεν ήταν λίγοι οι γκόμενοι που τη γούσταραν τόσο για την απαράμμιλη εμφάνισή της όσο και για το θάρρος της. Το θάρρος που την είχε στείλει τέτοια ώρα στην κακόφημη γειτονιά και που τώρα την έσπρωχνε να τρέξει. Προσπάθησε μάταια να διαπεράσει το στερέωμα που - σαν να είχε συρρικνωθεί το σύμπαν γύρω της - την περιέβαλλε έχοντας μετασχηματιστεί σε μια χαμηλοτάβανη και κοίλη φυλακή. 

Ανοιγόκλεισε τα μάτια της να προσαρμοστούν στα πισσοσκόταδα και - σε περίπτωση που όλα αυτά δεν ήταν παρά ένας εφιάλτης - έριξε μια δυνατή τσιμπιά στο μάγουλό της να ξυπνήσει. Τίποτα. Ήταν ακόμα εκεί, ξαπλωμένη μπρούμυτα πάνω στη μεταλλική μαύρη επιφάνεια. Την πίστα νο3. Δίπλα της ακριβώς ένα μικρό κομμάτι τραγανιστού μπέικον. Το δάγκωσε κι έτσι εξουθενωμένη όπως ήταν της φάνηκε πως για λίγο την πήρε ο ύπνος. 

Όχι πολλά δευτερόλεπτα αργότερα ξύπνησε ιδρωμένη. Μέσα στην αφόρητη, ιδιότροπη ζέστη που πλημμύριζε το χώρο, σηκώθηκε, και τίναξε τον ιδρώτα από το μέτωπό της. Πάτησε γερά στα πόδια της και μόνο τότε συνειδητοποίησε το αδιανόητο: η θερμοκρασία του πατώματος ήδη αυξημένη ανέβαινε κι άλλο. Γινόταν αφόρητη. Άρχισε να χοροπηδάει, όσο λιγότερο ακουμπάνε τα πόδια στην καυτή γη κερδίζω χρόνο, σκέφτηκε. Μα ήταν μάταιο. Η θερμοκρασία του πατώματος μεγάλωνε μεγάλωνε, αγγίζοντας σιγά-σιγά βαθμούς που δεν είχε ποτέ φανταστεί την ύπαρξη τους.
Όταν κοίταζε κάτω έβλεπε καθαρά το μαύρο χρώμα της πίστας να μεταμορφώνεται σε βαθύ πορτοκαλί. Ερυθροπυρωμένο. Σαν έστρεφε προς τα πάνω έβλεπε πλέον καθαρά το θόλο που της απαγόρευε τη φυγή. Απ' αντανάκλαση φαινόταν τώρα κι αυτός βαμμένος το καυτό πορτοκαλί χρώμα της αποκάλυψης. Ξεχώρισε πάνω του κάτι χαραγμένα σύμβολα, σαν ιερογλυφικά, αλλά δεν κατάφερε να αποκρυπτογραφήσει το νόημά τους. LAGOSTINA. Άρχισε να τρέχει με μανία όσο πιο γρήγορα μπορούσε, σε μια αέναη κυκλική τροχιά. Ένιωθε πως θα πάθει εγκεφαλικό.

Λίγο πριν ξεψυχήσει μέσα σε αναθυμιάσεις αζώτου από το φλεγόμενο σώμα της δεν είδε τη ζωή της να περνά σα φιλμ μπροστά από τα μάτια της. 

Σημείωση του λεμ.: Τα νέα κυκλοφόρησαν γρήγορα, έπειτα πάλιωσαν, έχουν περάσει ήδη τρία χρόνια, αλλά δεν ξεχάστηκαν. Έγιναν αστικός μύθος (παρότι πραγματικό γεγονός) και μάλλον σε αυτό οφείλεται πως έκτοτε δεν ξαναβρήκα κατσαρίδα στην κουζίνα.