μια καταραμένη έλξη

Ταλανισμένος από καθολική έλλειψη εκδρομικού/ταξιδιωτικού ή όποιου διακοποπνεύματος από τη μία, μα κρίνοντας το αδιέξοδο αυτής της κατάστασης από την άλλη, η απόφαση που έπρεπε να παρθεί ήταν μία: Αναστροφή του αρνητικού κλίματος. Και μάλιστα με το ζόρι αν χρειαζόταν. 

Μαζεύτηκαν λοιπόν όλες οι πλευρές του εαυτού μου, συνεδρίασαν, έβαλαν κάτω σκέψεις, συμβάντα και διαθέσεις και συναποφάσισαν τη λύση. Εθελούσια έξοδος από την πόλη και εγκλεισμός στην εξοχή. Κατά προτίμηση κατά μόνας (ή μήπως κατ’ ανάγκη μέχρι την αδειοδότηση των λοιπών; Χμμμ, και τα δύο σωστά ακούγονται - είναι). Κι αυτό γιατί εκεί (στην εξοχή ντε, παρέα με τη μητέρα φύση), η ελπίδα επίκλησης και κατάληψής σου από το αργοπορημένο φέτος διακοποπνεύμα φάνταζε μεγαλύτερη. 

Αυτοσυγκέντρωση και προσήλωση στο πετυχημένο μοντέλο των παλαιότερων ετών: Πρωινό ξύπνημα, έρημη παραλία, μπάνιο γυμνός, μαγείρεμα, σαλάτες και φρούτα στην ημερήσια διατροφή, μεσημεριανός ύπνος, βιβλία, ταινίες, κυνήγι κουνουπιών και ας βάλουμε και κάτι καινούριο στο πρόγραμμα. Γυμναστική. 

Περιαρθρίτιδα ώμου, ή κάπως έτσι το είπε ο γιατρός στην τηλεφωνική του επίσκεψη όταν του εξέθεσα - τρεις μέρες άυπνος από τον πόνο - τα συμπτώματα. "Δύσκολα θα περάσει, μπορεί να πάρει και μήνα μέχρι να μπορέσει να κάνει το χέρι σου όλες τις κινήσεις", συμπλήρωσε συνοφρυωμένος. Το ότι έχω να κοιμηθώ τρεις μέρες δεν τον ένοιαζε. 

Μαθημένο να εκτελεί «βαριές» χειρωναξίες όπως το ψάξιμο εκατοντάδων (χιλιάδων) δίσκων ή στη χειρότερη η πληκτρολόγηση αναρτήσεων το αριστερό μου χέρι δεν άντεξε το επιβαρυμένο πρόγραμμα των διακοπών. Ίσως το κολύμπι, εικάζω όμως πως ήταν κυρίως η επαναλαμβανόμενη ανεπιτυχής προσπάθεια ολοκλήρωσης ΜΙΑΣ (και μόνο ΜΙΑΣ) έλξης στο μονόζυγο η αιτία του προβλήματος.

Κομμένο και το κολύμπι, χρησιμοποιώντας μόνο το ένα χέρι απλά θα σβουρίζω αριστερόστροφες ρουφήχτρες στη θάλασσα και δεν το θέλω όσο υπέροχο θέαμα κι αν προσφέρω στους πιθανούς πρωινούς συλλουόμενους. Απλά θα τσαλαβουτάω μέχρι εκεί που πατώνω. Να το συνηθίζω μιας και μεγαλώνω κιόλας. Αυτά.