λέξεις από Π κι άλλες ιστορίες

1

Αποφασισμένος να μην ξεσπάσω σε μια ηλεκτρονική κόλλα χαρτιού τον εκνευρισμό που μου προκαλούν (όπως έκανα πέρυσι), και αφού οι λέξεις από Π (παραινέσεις, παρακλήσεις, προτάσεις, προτροπές) δεν επέφεραν καμία βελτίωση στην ασύδοτη επιδεινούμενα φασαριόζικη συμπεριφορά των γειτόνων, ήρθε η ώρα της στοχευμένης γκρίνιας, του τσαμπουκά και των απειλών. Έκπληκτος συνειδητοποιώ πως αυτή η τακτική έπιασε. Η "Καλή Θέληση" ηττήθηκε παταγωδώς και η "Σύνεση" τοποθετήθηκε στην προθήκη της στο μουσείο. Τόσα χρόνια έχανα το χρόνο μου. Η ησυχία μάλιστα αποκαταστάθηκε σε τέτοιο σημείο που καταντά ύποπτη. Σκέφτομαι "τι να σκαρώνουν", εγώ που δεν περίμενα να πιάσει τόπο η "βία".

2

Δεν ξέρω αν οφείλεται στο φαινόμενο του θερμοκηπίου και τους πάγους στο Βόρειο Πόλο που λειώνουν με ταχύτατους ρυθμούς ή στο πέταγμα κάποιας γαμοπεταλούδας στην Κίνα αλλά η παραλία που με φιλοξενεί την τελευταία εξαετία έχει αλλάξει άρδην το ανάγλυφό της. Το μεγαλύτερο κομμάτι της έχει χάσει τη μάχη με τη θάλασσα, έχει φαγωθεί από τα κύματα. Και σ’όποιο μέρος δεν έχει καλυφθεί από νερά, άμμος και βότσαλα έχουν ξεπλυθεί από το νερό αποκαλύπτοντας άναρχα βράχια. Την ίδια ώρα στο άλλο της άκρο, ένα στενό κομμάτι γης κάτω από σκιά κάθετου βράχου που υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια το καταφύγιό μου έχει τριπλασιάσει σχεδόν το εμβαδόν του.

Αποτέλεσμα αυτής της διαταραχής η πολύκοσμη μάζωξη των άλλοτε διασκορπισμένων συλλουόμενων και φυσικά η διατάραξη των μέχρι πρότινος γαλήνιων μου πρωινών από κουβέντες σαλονιού κομμωτικής για το βασιλικό μωρό, παραλιακά κλαμπ, λάδια και κρέμες μαυρίσματος με άρωμα ανανά. 

Έτσι από την απόλυτη ηρεμία, τη σιωπή που σπάει μόνο από τον ήχο των κυμάτων, ή/και μια – πιο σπάνιο αυτό - καλή συζήτηση με άγνωστους/ες (τα οποία ευχαριστιόμουν εξίσου) έφτασα στα κάμποσα «Χμμ», «Αφού το λες εσύ», «Έτσι είναι», «Τι να κάνεις…» που αναγκάζομαι να πω όταν μου απευθύνεται συχνά πυκνά ο λόγος. Πάντα χωρίς να ξεκολλήσω τα μάτια από το βιβλίο μου φτάνω και στο δυστυχώς αποκρυπτογράφητο από αρκετούς:

-Με αναγκάζεις να μιλάω παραπάνω απ’ ότι ευχαριστιέμαι

Το πιο "ενδιαφέρον" άτομο τελικά είναι ο μπανιστηρτζής της παραλίας. Στέκεται κρυμμένος πίσω από θάμνους στα πρανή του λόφου που καταλήγει στην παραλία κι ευχαριστιέται με τον τρόπο του τη θέα γυμνών σωμάτων που κολυμπούν, διαβάζουν, λιάζονται ή μιλάνε. Κάνει τον αδιάφορο περιπατητή κάθε φορά που κάποιος έρχεται ή φεύγει. Ο Ανέστης Βλάχος θα τον ενσάρκωνε κινηματογραφικά.

Με ένα νεύμα τον χαιρέτησα την πεμπτοέκτη φορά που φεύγοντας τον ξεβόλεψα από την κρυψώνα του, «Καλημέρα τι χαμπάρια;» του είπα την αμέσως επόμενη. «Ε, να εδώ, Μόλις ήρθα για …μπάνιο. Πάντα την ίδια ώρα φεύγεις εσύ ε;» μου απάντησε και αν πω ότι δε γέλασα θα πω ψέμματα.

3

Εντωμεταξύ στις ατέλειωτες ανηφόρες της επιστροφής μια ξεκομμένη φράση και μια παράγραφος, απ’ άλλο κεφάλαιο αυτή, αμφότερες από το τελευταίο βιβλίο (Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων) που διάβασα τριγυρνάνε στο μυαλό μου. «Δε χρειάζεται να σ’ αγαπούν για να αγαπάς» λέει η πρώτη. «Η λήθη μας τρομάζει. Όμως η μνήμη είναι η αιτία των δεινών μας. Μόνο με τη λήθη ζούμε ευτυχείς. Ο μεγαλύτερος εχθρός της ευτυχίας είναι η μνήμη. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι ξεχνούν.», η δεύτερη. 

Προσπαθώ να τα συνδέσω μεταξύ τους, να σκεφτώ και να καταλήξω αν ισχύουν για μένα, αν ενστερνιζόμενός θα νιώθω καλύτερα.

Τα λειωμένα σε άσφαλτο ή χωματόδρομους ζώα μου τραβάνε την προσοχή. Τα φωτογραφίζω χωρίς να μπορώ να εστιάσω από το λιοπύρι που αντανακλα στην οθόνη του κινητού μου.