Καθώς λοιπόν έλεγχα την ποιότητα της εγγραφής, όπως κάνω
πάντα πριν την καταθέσω ως podcast για δευτερότριτες ακροάσεις, έπεσα πάνω σε μια από τις καλύτερες επιλογές
του δίωρου. Ο λόγος για το αριστουργηματικό “TheBalladofSenses& Illusions” ερμηνευμένο από τον ShawnPhillips, το οποίο δεν είναι
άλλο από τη "Μπαλάντα των Αισθήσεων και των Παραισθήσεων" από την Πορνογραφία του Μάνου Χατζιδάκι
(σε στίχους του Άρη Δαβαράκη και ερμηνεία του Βασίλη Λέκκα), έτσι όπως αυτό είχε πρωτακουστεί στο φιλμ “ TheMartlet'sTale”
του 1970.
Η ιδιαιτερότητα όμως της εκτέλεσης που είχα επιλέξει είναι πως δεν
επρόκειτο για την ηχογράφηση που ακούγεται καταγεγραμμένη στο φιλμ αλλά μια
άλλη. Σπανιότερη. Μια σπιτική πιθανότατα, πρώιμη εκτέλεση του τραγουδιού (με τη
συμπαρομαρτούσα κακή ποιότητα ήχου που συνεπάγεται), την οποία εντόπισε ο κ. Phillipsστα
συρτάρια του και φρόντισε να τη δωρίσει μέσω της σελίδας του σε όποιον θα ενδιαφερόταν
να την αναζητήσει.
Καθώς είναι υπεραγαπημένο μου τραγούδι, δεν το προσπέρασα
για να ελέγξω το επόμενο απόσπασμα, παρά το άφησα να αντηχεί στο ημίφως του
δωματίου, ξεντύθηκα καθυστερημένα τα ιδρωμένα μου ρούχα και βάλθηκα ασυναίσθητα
να το τραγουδάω κι εγώ. Με τη μόνη διαφορά πως έκανα χρήση των ελληνικών του
στίχων.
Κι έτσι τραγουδώντας έκατσα να τσεκάρω το ηλ. ταχυδρομείο και
να απαντήσω σε κάνα δυο mails.
Εντελώς αδιάφορα κι ανάξια λόγου όλα αυτά θα μου πεις, και θα συμφωνούσα μαζί
σου κι εγώ, αν εκείνη τη στιγμή δεν ακουγόταν το ιδιότυπο «μπλινκ» που αντικατέστησε
τη φράση «you’vegotmail» στον υπολογιστή μου.
Το τραγούδι μου κόβεται απότομα όταν βλέπω πως στο όνομα του
αποστολέα του μηνύματος γράφει Άρης Δαβαράκης!
Ειλικρινά, έτσι έγιναν τα πράγματα ακριβώς. Στο δευτερόλεπτο.
Τι στην ευχή μονολογώ. Τόσο δυνατά τραγουδάω; Και προπάντων
τόσο άσχημα; Τουλάχιστον τους στίχους δεν τους κακοφόρμισα. Ότι είμαι κακόφωνος το γνωρίζω, αλλά από ‘κει μέχρι να δεχτώ
παρατήρηση για δυσφήμηση του τραγουδιού η απόσταση είναι αιώνια, σκέφτομαι και
γελάω.
Σε μια μακρινή εποχή, η οποία πλέον θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και πλειστόκαινος, ιουράσια ή ηώκαινος, όλα έβαιναν καλώς, μαζί και ο καιρός. Μέχρι και η Ανταρκτική πιθανολογώ πως θα διέθετε το κλίμα της Καλιφόρνιας, αλλά ποιος τα θυμάται πλέον αυτά?
Τώρα, και παρ’ ότι η Γη συνεχίζει να περιστρέφεται, ένα συνονθύλευμα αφρικανικής λάβας και ελληνικότατου ήλιου έχει αράξει πάνω και μέσα στο κεφάλι μου κατακαίγοντας ο,τιδήποτε χρήσιμο άμα τη αφίξει του. Εντωμεταξύ, προσπαθώ ιδρωμένος να καταγράψω τα γεγονότα που με χειρίζονται, να τα αξιολογήσω εκ νέου και να επανακαθοριστώ στην νέα τάξη πραγμάτων. Όμως η σβελτάδα σαλίγκαρου σε ξηρασία που με διακρίνει στις ακραίες καιρικές - και όχι μόνο - συνθήκες με οδηγεί γοργά σε παραίτηση.
Συμβιβάζομαι
στην ελάχιστη - μηδενική σχετική ως προς τις λιθοσφαιρικές πλάκες του πλανήτη –
ταχύτητα. Παρ’ ότι κρατάω σχεδόν την
ανάσα μου, να μη ζαλίζομαι, - βλέπεις αντιλαμβάνομαι την παραμικρή μου κίνηση
σπασμωδική και βίαια, όπως θα ήταν εκείνες ενός θυμωμένου νίντζα -, βρίσκω το
κουράγιο - χρονοτριβώντας τις σημαντικές δουλειές άλλων που έχω επωμιστεί - να σηκώσω τη φωτογραφική μηχανή κα ινα απαθανατίσω το "42 χρόνια
αργότερα".
Έπιασα τον εαυτό μου να περπατάει τραγουδώντας πάλι. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα πρωινά της Κυριακής μουρμουρίζω τους στίχους του Άλκη Αλκαίου, τους ντύνω μάλιστα με τη μουσική του Μαυρουδή, από τα 16 μου το κάνω αυτό, γεμάτος περηφάνεια που τους ξέρω όλους απ' έξω και χωρίς καμία ντροπή για την κακοφωνία μου. Άλλωστε δεν είναι κανείς γύρω για να με ακούσει.
- Εμένα μη μου μιλάς έτσι! Γιατί εμένα που με βλέπεις έφαγα
εχθές τρεις σφαλιάρες που γύρισε ο κόσμος δυο φορές. Αλλά κι ο άλλος είμαι
σίγουρος πως με φοβήθηκε. Θα ‘χει βρει καμιά σπηλιά στο Λυκαβηττό για να
κρυφτεί. Γι αυτό. Εμένα μη μου μιλάς έτσι το λοιπόν και μη μου λες να μη χτυπάω το χέρι μου στο τραπέζι γιατί θα σε γαμήσω ρε μαλάκα.
- Φύγε από δω ρε, τράβα σα πέρα, τρομάζεις το παιδί μου, πετάγεται μες το μονό καυγά, μπουκωμένη το σουβλάκι της και με ύφος 45 Τσιφόρων, η γυναίκα με τη ριγέ
μπλούζα, την κρεατοελιά στ' αριστερά της μύτης και την κατάμαυρη αλογοουρά. Η ίδια γυναίκα που τον κερνάει τσιγάρο είκοσι λεπτά αργότερα. Άντε πάρε και συ ένα, θα του πει. Το κοριτσάκι της ντυμένο γλειφιτζούρι τρώει σουβλάκι ατάραχο, ανεβασμένο
σε ένα τραπέζι.
Ο Αντρέας ο Πολωνός, ο βασιλιάς της Βόρειας Ευρώπης όπως
αυτοσυστήνεται σε όλους, είναι κομμάτια και παραπατάει. Δεν ξέρω τι χημείες έχει καταπιεί, τα χέρια
του δεν έχουν σημάδια από σύριγγες, μόνο διάφορα πρησμένα ανοίγματα στο δέρμα
που συγκρατούνται με ράμματα, ξεραμένες εκδορές
και κάμποσες μελανιές.
- Τα σκίζω με τα δόντια τα ράμματα λέει.
Γεννημένος το ‘72, δεν του φαίνεται, καθότι μικρόσωμος δείχνει
νεαρότερος, μιλάει άπταιστα ελληνικά και είναι ντυμένος φρσκοβρωμισμένα καθαρά
ρούχα. Πριν από λίγο, νευριασμένος ποιος ξέρει από τι δαιμόνια έβλεπε,
άρχισε να χτυπά τις παλάμες του στα τραπεζάκια του ψητοπωλείου που τσικνίζει
ανελέητα και νυχθημερόν όσους περιμένουν τα λεωφορεία τους στην παρακείμενη
στάση. Η παρατήρηση ενός ψήστη τον έκαναν έξω φρενών και βάλθηκε πάλι να
παραληρεί. Φουλ επίθεση.
Είμαι ο μόνος που η παρουσία του Αντρέα δεν τον έχει
απομακρύνει από την αρχική του θέση. Μέχρι πριν από λίγο ήταν και δυο άγγλοι
τουρίστες, με βερμούδες, παλιομοδίτικες φωτογραφικές μηχανές στους ώμους και
κοκάλινα χοντρά γυαλιά που λάκισαν όταν ο βορειοευρωπαίος ταραχοποιός που
ξεβόλεψε τις καθημερινότητες των γύρω του, τους πλησίασε κι έπιασε μια ακαταλαβίστικη συζήτηση – με άπειρα fuck,
yo και bitch - στη
γλώσσα τους.
- Σκάσε ρε σου λέω, δεν το καταλαβαίνεις πως τρομάζεις το
παιδί μου; εξίσταται η ίδια κυρία τραβώντας μια ρουφηξιά από το τσιγάρο της.
- Δεν το τρομάζω απαντά ο Αντρέας, κι εσύ δεν θα ΄πρεπε να
καπνίζεις μπροστά του. Αυτό είναι το επικίνδυνο, όχι εγώ. Εγώ τα παιδιά τα
αγαπάω. Δεν πειράζουν κανέναν. Κι εμένα
μη μου μιλάς έτσι! Άκου να με απειλήσει εμένα ο ψήστης από το Ιράν. Με το που
βρήκε μια δουλειά με αξιοπρέπεια να νομίζει ότι έγινε σερ; Είναι σωστό αυτό ρε φίλε1; με ρωτάει.
- Δεν είναι, του απαντώ, δίνοντας του φωτιά που ζήτησε ν’ ανάψει το τσιγάρο του. Αλλά κι
εσύ προσπάθησε να ηρεμήσεις λιγάκι. Κάτσε καλύτερα στη σκιά, ο ήλιος ζεματάει σήμερα.
- Ευτυχώς που ήταν κι ο άλλος ο Πακιστανός και τον κράτησε,
συνεχίζει. Αυτό παει να πει άντρας ρε
φίλε. Να συγκρατείς τα νεύρα σου, όχι να τον αφήσεις τον άλλο να έρθει να με
δείρει. Αλλά ας ερχόταν και του έλεγα εγώ. Εμένα που με βλέπεις, έφαγα εχθές
τρεις σφαλιάρες που γύρισε ο κόσμος δυο φορές.
- Τι να σου κάνουν οι σφαλιάρες εσένα βρε άνθρωπε του θεού,
έλα μέσα να σε κεράσουμε ένα σουβλάκι, του φωνάζει μια υπάλληλος.
- Δε θέλω τίποτα από εσάς, τίποτα. Δεν είσαστε σωστοί.
Παρόλη την άρνησή του κάποιος εργαζόμενος του ψητοπωλείου
του φέρνει ένα σουβλάκι. Τεράστιο, με απ' όλα και διπλή πίττα. Του το προσφέρει ευγενέστατα, σχεδόν πατρικά, μα ο Αντρέας, ο
βασιλιάς της Βόρειας Ευρώπης, το αρνείται ξανά και ξανά. Μόνο λέει:
- Στο παιδάκι να το δώσετε. Τα παιδιά είναι που δεν πρέπει να
πεινάνε. Άκου να μου πει πως το τρόμαξα εγώ το παιδάκι. Εγώ τα αγαπάω τα
παιδιά. Στο παιδάκι να το δώσετε. Να μη γνωρίσει πείνα ποτέ. Εγώ ρε σεις έχω
πεινάσει από παιδί. Μέρες είχαμε να βάλουμε φαγητό στο σπίτι και στο στομάχι μας. Έχω περάσει
πείνες εγώ! Έμαθα να την αντέχω εγώ. Αλλά τα παιδιά δεν πρέπει να πεινάνε. Ποτέ. Κανείς
δεν πρέπει αλλά τα παιδάκια ποτέ.
Σιγά-σιγά κάμποσοι πλησίασαν στην …κεντρική σκηνή των
γεγονότων, δεν το ξέρω πόσοι από αυτούς απλά για να ακούν καλύτερα. Αλλά αρκετοί
έπιασαν κουβέντα για την πείνα στην Ελλάδα του πολέμου. Την μπομπότα και τα
στραγάλια. Κάποιοι και για τη σημερινή. Μια μεσήλικη κυρία εξομολογήθηκε με
σπασμένη φωνή το πόσο πεινούσε στο ορφανοτροφείο κι ένας άλλος παππούς έβγαλε
το μαντήλι του και σκούπιζε τα δάκρυα από τα μάτια του.
Ο Αντρέας, που το όνομά του σημαίνει βασιλιάς στα Πολωνικά, τώρα
άκουγε τους άλλους, βουρκωμένος κι αυτός, γνέφοντας κάθε τόσο με το κεφάλι συγκαταβατικά.
Περπατάω διαβάζοντας κάποιο free-press στη βροχή και δεν πιστεύω στην τύχη μου. Συννεφιά μεσ’ το κατακαλόκαιρο! Και δροσιά. Μόλις σήμερα το πρωί άλλωστε ξόρκιζα προκαταβολικά την αυριανή μεγαλύτερη μέρα του χρόνου και την ανυπόφορη ελληνική ηλιοφάνεια (αυτή που με στροβιλίζει στη διάθεση του κ. Μερσώ) με το “Fat Old Sun”.
Οι σταγόνες της βροχής σκάνε με μικρούς κρότους στο φύλλο της εφημερίδας, το οποίο καθώς βρέχεται όλο και παίρνει να σκουραίνει, κι εγώ νιώθω ευτυχής την ίδια στιγμή που μια μελαγχολική ανατριχίλα αναστατώνει τα χέρια και την πλάτη μου. (Χαρμολύπη μας το είχαν μάθει στο λύκειο αλλά ποτέ δε χρησιμοποίησα αυτή τη λέξη, πολύ έντεχνη, ποτέ δε μου άρεσε)
Κι αυτό γιατί μόλις έχει τελειώσει το τελευταίο επεισόδιο της τρίτης σαιζόν της εκπομπής. Επιτυχώς. Ή μάλλον κάτι παραπάνω από επιτυχώς. Με τους περισσότερους φίλους και ακροατές να δίνουν το διαδικτυακό παρόν (όσοι δεν τα κατάφεραν θα την ακούσουν ηχογραφημένη – το ξέρω - ) η εκπομπή κάνει το τρίτο μεγάλο της φινάλε με ευχές να δίνουν και να παίρνουν, feedback και μηνύματα σε κάθε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, μέσα σε ένα κλίμα ελαφριάς συγκίνησης.
“We’ll meet again” μας τραγουδούν οι Byrds, “Ραντεβού το Σεπτέμβρη” προσθέτω στερεοτυπικά εγώ την ώρα που έχω ήδη αρχίσει να αναρωτιέμαι «Να δω τι θα κάνω τώρα εγώ τις Παρασκευές μου (όπως και εκείνες τις στιγμές της εβδομάδας που έστηνα το playlist ή το παιζα γραφίστας φτιάχνοντας τις αφίσες των επεισοδίων)».
Όποιος/α επιθυμεί να ακούσει ηχογραφημένο το σημερινό τελευταίο επεισόδιο της εκπομπής δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία αυτού, κατευθείαν από εδώ:
ή να κατεβάσει το podcastαυτού πατώντας το παρακάτω εικονίδιο:
Ευχαριστώ όσους και όσες μου κράτησαν μουσική παρέα σήμερα όπως και όλες τις 128 προηγούμενες φορές.
Για την ιστορία, το άλμπουμ (φυσικά σε βινύλιο) "The kids are alright" των Who, το κέρδισε μετά από κλήρωση ο ακροατής (Κώστας Κ.), το δε playlist του επεισοδίου είναι το ακόλουθο:
Belle & Sebastian - I Don't Want To Play Football
Pink Floyd - Fat Old Sun (Radio sessions 1970)
The Turtles - House On The Hill
of Montreal - Imbecile Rages
Terrestify - On Some Faraway Beach
The Nits - Erom On
New Order - Leave Me Alone
Συνθετικοί - Είναι Σίγουρο
Television Personalities - The Girl Who Had Everything
Bryan Ferry - I Thought
Bonnie 'Prince' Billy - The Southside of the World
Tarnation - Your Thoughts And Mine
Townes Van Zandt - Waiting Around to Die
The Trypes - The Undertow
Blue Orchids - Bad education
The Langley Schools Music Project - Band on the Run
The Jam - Waterloo Sunset (Demo)
The Who - See Me Feel Me (Listening To You)
Shawn Phillips - The Ballad of Senses and Illusions (early version)
The Deep Freeze Mice - My geraniums are bulletproof
... ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι, Ιουνίου μεσούντος, ο σταθμός κλείνει για καλοκαιρι!
Εκτός απροόπτου λοιπόν, αύριο είναι το τελευταίο Παρασκευιάτικο επεισόδιο την ώρα που η 3η σαιζόν της εκπομπής εκρήγνυται μέσα στο καλοκαίρι και οι προγραμματισμένες διακοπές του indieground είναι εδώ. Πως δεν το είχα στο νου τόσο καιρό;
Ετοιμάζω λοιπόν ένα επεισόδιο που δεν θα αντανακλά μονάχα τη διάθεση της εβδομάδας που διανύουμε αλλά ολόκληρου του τρίτου ραδιοφωνικού χρόνου που περάσαμε παρέα. ίσως λίγο παραπάνω ...συγκινησιακά φορτισμένο (?) ως αποχαιρετηστήριο. Βγαλμένο όπως πάντα μέσα από φρέσκα και παλιά ακούσματα, κυκλοφορίες όχι απαραίτητα χθεσινές από χιλιάδες βινύλια, cd, κασσέτες, 45αρια και mp3. Με τραγούδια αφιερωμένα στον καθένα και την καθεμία μας ξεχωριστά αλλά και όλους μας μαζί.
Α, και κάτι ακόμα όμως. Ένα διπλό βινύλιο, κατευθείαν από τη δισκοθήκη μου, το "The kids are alright" των Who, χαρισμένο δώρο της εκπομπής (και δικό μου) σε κάποιον/α τυχερό ακροατή/ακροάτρια απ' όσους στείλουν email κατά τη διάρκειά της στην ηλεκτρονική διεύθυνση του ιστολογίου.
αυτήν την Παρασκευή, 20 Ιουνίου, στις 10:00 το πρωί όπως πάντα. Όποιος/α επιθυμεί να μου κάνει ραδιοφωνική παρέα δεν έχει παρά να συμπλέξει τις δικτυακές του ίνες με εκείνες του indieground online radio, πατώντας εδώ:
Παιδικό απωθημένο να δω τους ViolentFemmes ζωντανά, απωθημένο που
δεν είχε σβήσει ούτε όταν είχα παραβρεθεί στη solo εμφάνιση του BrianRitchieστο
Λυκαβηττό, - πρέπει να ήταν στο μακρινό (και βρώμικο) 89 - . Έτσι όταν πριν από λίγες μέρες μόνο, πήρε το
αυτί μου για την - τότε επερχόμενη -, χθεσινή συναυλία, το αποφάσισα
αυτοστιγμεί.
Αψήφησα λοιπόν το ομολογουμένως (παν)ακριβό εισιτήριο των 29 ευρώ, τις αρνήσεις των
περισσότερων φίλων να με συντροφεύσουν (που συνοδεύονταν σχεδόν από γιουχαΐσματα)
καθώς και τις προειδοποιήσεις πως οι V.F. στα liveείναι
… ή πως τραγουδούν μέχρι και Πυξ Λαξ. Ξεπέρασα ακόμα και την απογοήτευση από τις
ώρες-ώρες αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές του GordonGano (για την οποία είχα γράψει και πολύ πολύ παλαιότερα) όπως και την απόλυση του περίφημου
ντράμμερ τους VictorDeLorenzo.
τελικά ήταν το '89
Μόνο ο δικός μου άνθρωπος, ο καλός μου παλιόφιλος (τυγχάνω
και νονός της κόρης του) ο Χ δέχτηκε με την πρώτη. Toήξερα ότι ανήκει
κι αυτός σε εκείνη την συνομοταξία ανθρώπων που όπως κι εγώ καυλώνει με τους V.F.
Για την παρέα
περισσότερο έρχομαι, τους έχω ξαναδεί πολύ παλιά, δεν ήταν καλοί, για την παρέα
και καμιά μπύρα μετά είπε ο Χ. μόλις αδειάσαμε τις μπύρες περιπτέρου και τα
πατατάκια που επιβάλλονται λίγο πριν την είσοδο στο συναυλιακό χώρο.
Χμμμ, απάντησα. Ας είναι κι έτσι είπα μέσα μου ενθυμούμενος την κοινή μας παρουσία στους OMD πριν κάτι χρόνια.
Λοιπόν στα της συναυλίας τώρα. Οι V.F. έπαιξαν καταπληκτικά
κατά τη γνώμη μου (μας). Ο πρώτος (και καλύτερος τους) δίσκος είχε την τιμητική
του καθώς ακούστηκε σχεδόν ολόκληρος. Ανατριχίλα μέγιστη. Μνήμες εφηβικής οργής
φιλτραρισμένη από τα χρόνια που φορτώθηκαν στις πλάτες των μελών της μπάντας
αλλά και τις δικές μας. Χρέος και υποχρέωση για κοπάνημα. Γνήσιο rocknrollαπό
μια μπάντα που όταν έχανες οπτική επαφή ήσουν σίγουρος πως βρίσκεσαι στις αρχές
της δεκαετίας του 80.Ο νέος (και ηλικιακά) ντράμμερ τους μια χαρά
προσαρμοσμένος στο δαιμόνιο ακουστικό μπάσο του ινδιάνου BrianRitchie, η φωνή και τα
φαλσέττα του Ganoαιωνίως νέα ξεπηδούσε μέσα από το στρουμπουλό πλέον σώμα του,
τα παραπανίσια αλά FrankBlack
κιλά του διόλου δεν επηρέασαν τις ανέκαθεν ανύπαρκτες χορευτικές του ικανότητες
και σκηνική παρουσία.
Οι Femmesτραγούδησαν σχετικά νωρίς τα μεγάλα χιτ τους, ξεμπέρδεψαν θα ‘λεγες γρήγορα πριν βυθιστούν στην ιδιόμορφη country- americana των επόμενων δίσκων τους. Συλλειτουργοί τους επί σκηνής σε αρκετά τραγούδια και όπου χρειάζονταν μια πενταμελής παρέα μουσικών (δε θυμάμαι ονόματα) στο σαξόφωνο, τη λύρα, τη δεύτερη κιθάρα. Μπουζούκι, βιολί και μπάντζο ο Ritchie και ο Gano αντίστοιχα.
Ο ήχος του Stage Volume 1, και θέλει ιδιαίτερη μνεία αυτό, άριστος.
"Blister
in the Sun", "Kiss Off", "Please Do Not Go", "Add It
Up", "To the Kill", "Promise", "Gone Daddy Gone", "Country Death Song" , "Jesus
Walking On The Water" , "Hallowed
Ground" , "I
Hear The Rain" , "Old
Mother Reagan" "Faith" "I Held Her in My Arms" "American
Music" "Mirror Mirror (I See a Damsel)" "Requiem"
Περιττό να πω πως τραγούδησα από τα τρίσβαθά μου, πως χόρεψα
μέχρι λιποθυμίας, πως έγινα μουσκίδι στον ιδρώτα, πως έβγαλα μόνο μια δυο
φωτογραφίες κι ένα μικρό βιντεάκι (το μισόλεπτο εκρηκτικό haiku: "Old mother Reagan") – θα ‘βγαζα παραπάνω αλλά έμεινα από κάρτα
μνήμης (ευτυχώς ψηφιακής) - , πως τηλεφώνησα στον Ν να ακούσει μέσω κινητού το KissOff, πως ψιλοσυγχήστηκα με
μια ηλίθια δίπλα μου που μίλαγε ακατάπαυστα – τουλάχιστον μέχρι να ξεκουμπιστεί
– στο γκόμενό της με γυρισμένη την πλάτη στο συγκρότημα.
Αυτογκόλ στο 90’. Ή μάλλον στην παράταση.
Κάπου εκεί λίγο πριν το τέλος κι αφού είχαν παίξει μια
εκτέλεση του καταπληκτικού κι ακυκλοφόρητου μέχρι πρότινος Requiem, με δεκαμελές σχεδόν σχήμα ο GordonGanoκατελήφθη
από αρχαίο ελληνικό πνεύμα κι άεχισε να
μουρμουρίζει στη φλώσσα μας. Άντε και θα άντεχα τον GordonGanoνα
τραγουδά με τα σπαστά του ελληνικά το «Δε θα δακρύσω πια για σένα» των Πυξ Λαξ,
άλλωστε με τους Πυξ Λαξ έχω μια ιδιαίτερη σχέση την οποία δεν τη λες ακριβώς αγάπης αλλά σίγουρα δεν είναι και μίσους.
Όμως η απόσταση μεταξύ του να ανεχτείς
χωρίς ντροπή το παραπάνω ένα τραγούδι (για το οποίο έχεις άλλωστε φίλοι έχουν φροντίσει
να σε προειδοποιήσουν εκ των προτέρων) από το να σου βγει καμαρωτός καμαρωτός ο
Πλιάτσικας επί σκηνής είναι τεράστια και ιδιαιτέρως απογοητευτική. Άδειασμα και
ξενέρωμα. Σε κανένα πυρ εξώτερον δε θα έστελνα τον Πλιάτσικα, αλλά πώς να το
κάνουμε τώρα άλλο πράγμα οι ViolentFemmes
κι άλλο αυτός. Τουλάχιστον θεωρητικά.
Ή μάλλον υπήρξαν, αλλά γεννήθηκαν σε σελίδες βιβλίων/σεναρίων και μεσουράνησαν σε κινηματογραφικά στούντιο και πλατώ. Ο λόγος για εκείνα τα fiction συγκροτήματα που αποτύπωσαν στην ιστορία, τις νότες και τον ιδρώτα τους απλωμένες σε χιλιάδες μέτρα φιλμ. Χωρίς να καταγράφονται σε επίσημους οδηγούς δισκογραφίας κατάφεραν να μείνουν σε περίοπτες θέσεις στα μουσικές/κινηματογραφικές μας μνήμες.
Αφορμή για τούτη την ανάρτηση, η στιγμή που ανακάλυψα πριν μια δυο εβδομάδες μια καινούρια τέτοια φαντασιακή μπάντα. Αποτελούμενη μάλιστα από κάτι που της προσδίδει τον τίτλο και του super-group όπως καλούνται οι μπάντες οι οποίες χτίζουν το line up τους σε εξέχοντες, ήδη διάσημους μουσικούς άλλων συγκροτημάτων.
1. The Wandering Stars
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από αυτή, την μπάντα αφορμή. Ο λόγος για τους Γερμανούς Wandering Star (ρίξε μια ματιά μόνο στη σύνθεση τους να δεις τα συγκροτήματα προέλευσης), οι οποίοι δημιουργήθηκαν για τις ανάγκες της τηλεταινίας Klassentreffen - Mordfall unter Freunden (2001) του Diethard Küster. Την ταινία δεν την έχω δει συνεπώς και δεν εκφέρω άποψη. Αν όμως είναι τόσο όμορφα cult - εκπέμποντας εκείνη τη ρετρο συγκίνηση παρηκμασμένου ξενοδοχείου - όσο και η μπάντα τότε αν μη τι άλλο, εγκρίνω με τα χίλια!
Roster: Marian Gold (Alphaville) - φωνητικά, Eff Jott Krüger (Ideal) - κιθάρα, Klaus Schulze (Tangerine Dream) - πλήκτρα, Florian Schneider (Kraftwerk) - μπάσο, Toni Nissl (M. M. Westernhagen) - ντράμς.
2. The Weird Sisters
Γοτθικό υπερglam από ταινία που επίσης δεν έχω δει - και για να πω την αλήθεια ούτε σκοπεύω, εκτός αν είναι Κυριακή μεσημέρι, λίγο αφότου έχω γευματίσει, δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω, ανοίξω τηλεόραση μετά από χρόνια και την πετύχω να προβάλλεται στο Star. Από κάποια συνέχεια του Harry Potter λοιπόν το συγκρότημα που έκλεισε εμφανίσεις στο Hogwarts για το 1994 Yule Ball είναι ακόμα ένα super group με εξέχοντα μέλη της Brit pop να το απαρτίζουν.
Roster: Jarvis Cocker (Pulp), Jonny Greenwood (Radiohead), Jason Buckle (All Seeing I), Steve Mackey (Pulp), Steve Claydon, Phil Selway (Radiohead)
3. Leningrad Cowboys
Εξίσου αγαπημένη μπάντα οι Leningrad Cowboys ξεπήδησαν από τη φαντασία του τρομερού Φιλανδού σκηνοθέτη Aki Kaurismaki. Η ιδέα που ξεκίνησε αρχικά ως φάρσα απέναντι στην τότε κραταιά Σοβιετική Ένωση και θα έληγε με την κινηματογράφηση 2-3 video clip της φιλανδικής pop punk μπάντας Sleepy Sleepers πέτυχε μέγιστα ύψη επιτυχίας.
Έγινε ταινία μεγάλου μήκους και οι ροκαμπιλλάδες Ρώσοι με τα τεράστια κοκόρια και τα μυτερά παπούτσια όχι μόνο πήγαν στην Αμερική (στην πορεία του αντίστοιχου φιλμ «Leningrad Cowboys Go America») αλλά μετενσαρκώθηκαν σε πραγματική μπάντα αφότου γυρίστηκαν 1-2 sequel της ταινίας.
Roster: Στην πρώτη τους σύνθεση υπήρχαν οι Mato Valtonen, Sakari Jyrki Kuosmanen (Sleepy Sleepers) και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας μαζί με τον Nicky Tesco ( The Members, UK),
4. Hedwig & The Angry Inch
Ταινία (και μιούζικαλ) σταθμός που ξεφεύγει από τα στενά όρια του cult που θα του επέβαλλαν αθροιστικά η φήμη του ως ανεξάρτητου ψευδοντοκυμαντέρ, η camp αισθητική και η transexual θεματολογία του. Αριστουργηματικός ο σκηνοθέτης John Cameron Mitchell στη σκηνοθεσία αλλά και στη διαχείριση του πρώτου χαρακτήρα του φιλμ. Αυτού του Hedwig που έπειτα από μία αποτυχημένη εγχείρηση αλλαγής φύλου στην πρώην Ανατολική Γερμανία, προσπαθεί να δώσει – μεταναστεύοντας παράνομα στην Αμερική - πνοή στην ια ταλαντούχα μα έρπουσα μουσική του καριέρα μέσα από το συγκρότημα Hedwig & The Angry Inch.
Τα τραγούδια της ταινίας γραμμένα από τον Stephen Trask, είναι ένα κι ένα, σε 70ς glam rock ύφος και στέκουν άνετα αυτόνομα. [Σ’ένα tribute μάλιστα που κυκλοφόρησε αργότερα διασκευάστηκαν ένα προς ένα από τους Rufus Wainwright, Cyndi Lauper, Sleater-Kinney, They Might Be Giants, Frank Black, Robyn Hitchcock, Jonathan Richman, The Breeders, Bob Mould, The Polyphonic Spree, Yoko Ono & Yo La Tengo].
[Περιττό αλλά θα ξαναπώ εδώ για το περίφημο περί έρωτος Origin Of Love (άκουσέ το εδώ) , το τραγούδι με τον στίχο που δίνει τον ορισμό της αγάπης έτσι όπως εγώ τον κατανοώ και με συγκινεί τα μέγιστα.
Last time I saw you
We had just split in two
You were looking at me
I was looking at you
You had a way so familiar
But I could not recognize
Cause you had blood on your face
I had blood in my eyes
But I could swear by your expression
That the pain down in your soul
Was the same as the one down in mine
That's the pain
Cuts a straight line
Down through the heart
We called it love
]
Ρόστερ: (John Cameron Mitchell) and Yitzhak (Miriam Shor), Stephen Trask, Theodore Liscinski, Rob Campbell, Michael Aronov.
5. Sonic Death Monkey
Λιγότερο αγαπητή θα μου πεις ως μπάντα αλλά πώς να αφήσεις στην απ’ έξω τους Sonic Death Monkey, τη μπάντα του φωνακλά Barry (Jack Black) του ενοχλητικού υπαλλήλου του δισκάδικου από το High Fidelity [Steven Frears, 2000], την ταινία (βασισμένη στο βιβλίο του Nick Hornby φυσικά) ευαγγέλιο του κάθε βινυλιομανούς σαν και του λόγου μου. Είναι στις τελευταίες σκηνές του έργου, στο περιβόητο πάρτυ του δισκάδικου που ο Barry τα δίνει όλα τραγουδώντας Marvin Gaye.
6. The Commitments
Μια πολυπληθής ομάδα ανθρώπων, αποτελούμενη από άνεργους, άσημους, ηττοπαθείς, καθημερινούς μα ταλαντούχους Ιρλανδούς απαντούν σε μια αγγελία και γίνονται αυτομάτως το έμψυχο υλικό στα χέρια του Jimmy Rabbitte (Robert Arkins) που θέλει να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Να φτιάξει την Σκληρότερα εργαζόμενη μπάντα του κόσμου!
Η οποία θα παίζει ένα και μόνο είδος μουσικής: Soul! Όλα αυτά στην άκρως ανθρώπινη και συγκινητική (απ’ όσο θυμάμαι) ομότιτλη της μπάντας ταινία (1991) του Alan Parker, με υπέροχο φυσικά soundtrack.
7. The Blues Brothers
Σίγουρα από πολλούς θεωρείται ίσως η καλύτερη φανταστική μπάντα της λίστας και ομολογώ πως σέβομαι απόλυτα την άποψη αυτή. Κι αυτό καθώς το δίδυμο των αδελφών Jake και Elwood Blues (John Belushi & Dan Aycroyd) πέρα από τις απίθανες μουσικές, πέρα από τους θαυμάσιους συνεργάτες, πέρα από την απίστευτη αντοχή τους στα ανελέητα κυνηγητά της αστυνομίας έχουν έναν ιερό σκοπό: Να μαζέψουν χρήματα για να σώσουν το ορφανοτροφείο στο οποίο μεγάλωσαν.
Roster: Πέρα από τους αδελφούς Blues, στην αρχική σύνθεση μεταξύ άλλων ήταν οι Steve "The Colonel" Cropper – lead and rhythm guitar και Donald "Duck" Dunn – bass guitar (Booker T & the M.G.'s), Willie "Too Big" Hall – drums, percussion (the Bar-Kays, Isaac Hayes' band), Tom "Bones" Malone – trombone, trumpet, saxophone και "Blue" Lou Marini – saxophone (Blood, Sweat & Tears), Matt "Guitar" Murphy – lead and rhythm guitar (Howlin' Wolf band)
8. The Venus in Furs
Μια από τις καλύτερες ταινίες κατά τη γνώμη μου για το μύθο των 70’s, το glam rock, την υπερβολή, την αμφισεξουαλικότητα, τον David Bowie και τον Iggy Pop (παρότι δεν κατονομάζονται στην ταινία είναι ηλίου φαεινότερον ότι για αυτούς τους δυο πρόκειται) είναι το Velvet Goldmine. Η οποία καθότι αποκλειστικά μουσική καταγραφή «έβγαλε» όχι μία αλλά δυο μεγάλες φανταστικές μπάντες οι οποίες (δυστυχώς) καταγράφονται μόνο ηχητικά ντουμπλάροντας τους ηθοποιούς μέλη.
Τα μέλη των δύο συναρπαστικών super groups της ταινίας - και οι ηχητικές καταγραφές αυτών - είναι οι ακόλουθες:
The Venus in Furs Thom Yorke και Jonny Greenwood (Radiohead), David Gray, Bernard Butler (Suede), Andy Mackay (Roxy Music)
9. Curt Wild's Wylde Ratttz
Curt Wild's Wylde Ratttz Ewan McGregor, Ron Asheton (The Stooges), Thurston Moore και Steve Shelley (Sonic Youth), Mike Watt (Minutemen), Mark Arm (Mudhoney), Don Fleming (Gumball)
10. The Rutles
Για τους Rutles, την ξεκαρδιστική (πλην του McCartney όλος ο πλανήτης έχει γελάσει μαζί τους) μπάντα παρωδία των Beatles, η οποία έκανε κινηματογραφική καριέρα στα ψευδοντοκυμαντέρ-αφιερώματα για τη μπάντα από το Λίβερπουλ, τα έχουμε ξαναπεί και παλαιότερα (στην ανάρτηση mockumentary, υπέροχα ψέμματα)
Εκεί που αντί για John, Paul, George και Ringo, έχουμε την αντι-θρυλική τετράδα των Ron, Dirk, Stig και Barry.
Roster: Neil Innes (Bonzo Dog Doo-Dah Band), Eric Idle (Monty Python), David Battley, John Halsey (Patto)
11. The Monkees
Εδώ δεν πρέπει να ξεχάσουμε και τους θρυλικούς The Monkees, μια μπάντα που μπορεί να ξεκίνησε σαν κατασκεύασμα για τις ανάγκες του ομότιτλου τηλεοπτικού σήριαλ που κατέγραφε τις περιπέτειες ενός φανταστικού αποτυχημένου συγκροτήματος και των μελών αυτού στην πορεία τους προς την εκθρόνιση των Beatles.
Κατά τους πρώτους μήνες της τηλεοπτικής τους ζωής, οι ηθοποιοί απλά υποδύονταν τους μουσικούς, αργότερα όμως διεκδίκησαν και πέτυχαν την απέκδυση τους από τους ρόλους των μαριονεττών που τραγουδούν και παίζουν playback και η μπάντα των Monkees με σάρκα και οστά ήταν πλέον γεγονός κυκλοφορώντας μεταξύ 1966 και 1970 ουκ ολίγα επιτυχημένα ποιοτικά κι εμπορικά singles και άλμπουμς. (Εδώ ένα ολόκληρο επεισόδιο της σειράς που είναι η αλήθεια πως δεν κράτησε πολύ. Κόπηκε πολύ νωρίτερα απ' όσο κράτησε η φήμη των Monkees)
Ρόστερ: Micky Dolenz, Peter Tork, Michael Nesmith, Davy Jones
12. The Spinal Tap
Τέλος άλλη μία υπέροχη μπάντα. Οι Spinal Tap (και για αυτούς τα έχουμε ξαναπεί εδώ). Ένα συγκρότημα που γεννήθηκε για τις ανάγκες ενός φιλμ και «ψευδώς» η ιστορία του απλώθηκε από τα μέσα της δεκαετίας του 60 και την bubble-gum ποπ μέχρι τα μέσα του 70 και το επικό (μα λίγο φλώρικο) heavy metal.
Μια εκπληκτικού μα όχι απαραίτητα λεπτού χιούμορ ταινία (την έχω δει ήδη 3-4 φορές και την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους) που εκμεταλλεύεται όλα – μα όλα - τα στερεότυπα της μουσικής βιομηχανίας και της ζωής των rock μουσικών για να δημιουργήσει την κωμικοτραγική πορεία ενός συγκροτήματος που ποτέ δεν υπήρξε από την επιτυχία στα τάρταρα της αφάνειας.
Ανυπέρβλητο cult status- νυν και αεί - από τη φαντασία του σκηνοθέτη και εμπνευστή τους Rob Reiner.
David St. Hubbins (portrayed by Michael McKean) lead vocals, rhythm & lead guitar, acoustic guitar (1964–present), Nigel Tufnel (portrayed by Christopher Guest) – lead guitar, acoustic guitar, mandolin, bass, violin, violin bow, harmonica, clarinet, keyboards, piano (1964–present), Derek Smalls (portrayed by Harry Shearer) – bass guitar, backing & lead vocals, acoustic bass guitar (1967–present), "Caucasian" Jeffery Vanston (portrayed by C. J. Vanston) – keyboards, backing vocals, Gregg Bissonette (as himself) – drums, percussion
Στο μετρό χαμογελάω στον δίχρονο γιαπωνέζο που με κοιτάζει καθισμένος στο καροτσάκι του. Πιπιλάει ένα καταμπλέ γλειφιτζούρι που – ένας θεός ξέρει από τι είναι φτιαγμένο – ξεβάφει στα χείλια, τη μικρή του γλώσσα και τον ουρανίσκο του. Ανοίγει το μπλε του στόμα - μοιάζει σα να έχει καταπιεί μπλε λαδομπογιά - για να κλάψει μόλις του το παίρνει η μητέρα του από τα χέρια.
Λίγο παρακάτω τέσσερις αλλοδαποί, ένα νεαρό ζευγάρι με το μωρό τους και μια μεγαλύτερη σε ηλικία γυναίκα, επιβιβάζονται στο βαγόνι. Φαίνονται κουρασμένοι, τα άδεια πλαστικά τελάρα που κουβαλούν κάνουν τους υπόλοιπους επιβάτες να τους στραβοκοιτάζουν αλλά αυτοί δε δείχνουν να το αντιλαμβάνονται. Οι τρεις ενήλικες μιλούν μεταξύ τους δυνατά και το πιτσιρίκι κλαίει, όλα στην κελαρυστή τους γλωσσοδιάλεκτο. Τα πρόσωπα τους είναι άσπρα. Βαμμένα, ή μάλλον κακοξεβαμμένα από τη μπογιά που μέχρι πτιν από λίγο τους μεταμόρφωνε σε άλαλα ανθρώπινα αγάλματα, επαίτες καλλιτέχνες, σε κάποιο πεζόδρομο της πόλης.
Ωραίο τατουάζ έχεις λέω του ταξιτζή τις προάλλες. Το μαύρο λογότυπο των Depeche Mode στολίζει το χέρι του κι αμέσως πιάνουμε κουβέντα για to Music for the masses, τον κακό τελευταίο τους δίσκο, τη συναυλία τους στη Μαλακάσα πέρυσι, τα προσωπικά άλμπουμ και τη στιχουργική του Martin Gore κι ένα σωρό σχετικά πριν καταλήξουμε στους Tuxedomoon και τον δικό μας πλέον Blaine. Το Shake the disease παίζει στο cd player της κουρσας,
- Αύριο είναι το πάρτυ των Depeche, ήθελα τόσο να πάω, να πιω να γίνω κώλος και να χορεύω ασταμάτητα, μου λέει. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω μόνος μου όμως. Ο κολλητός, που πάμε παρέα στα εν λόγω πάρτυ, είναι άρρωστος και δεν ξέρω τι να κάνω ...έχω πέσει σε κατάθλιψη. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο το περίμενα. Εσύ θα πάς?
Χμμ, όχι δε θα προλάβω, απαντώ ενώ σκέφτομαι. το ...βαρυφορτωμένο πρόγραμμα του τετραήμερου που ακολουθεί. Παρασκευή πρωί εκπομπή, Σάββατο στις 7 το απόγευμα είναι το ουράνιο τόξο του 10ου Athens Pride (βρε πως περνούν τα χρόνια) που θα σκεπάσει το κέντρο της πόλης, ενώ το βράδυ της ίδιας μέρας το πάρτυ για τα 5 χρόνια του indieground. Και για τη Δευτέρα μόλις αγόρασα τα εισητήρια για μια συναυλία (αλλά αυτά θα τα ξαναπούμε).
Τώρα αν κάποιος επιθυμεί να ακούσει ηχογραφημένο το σημερινό επεισόδιο της εκπομπής δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία αυτού κατευθείαν από εδώ:
Εν τάχει στους δρόμους οι δουλειές, σε συνθήκες πανικού (πότε για καλό και πότε όχι), βινύλια στη μασχάλη, ένα παλιό πικάπ στην εξοχή, παζάρια, βιβλία, συναυλίες ολούθε, τα 5 χρόνια του indieground και το γενέθλιο πάρτυ εν’ όψει, το Athens Pride την ίδια ημέρα, μηδενικός χρόνος για απομόνωση, Παρασκευή και 13, ένα παιό αγαπημένο anthem επανακάμπτει, νέες μουσικές αποκαλύπτονται εμπρός μου και με συνταράζουν, τις καταγράφω είτε ως ήχους είτε ως μνήμες, μια καινούρια μπάντα, ένα μεταχειρισμένο βινύλιο ακόμα, εδώ και όλες οι μικροσυνήθειες που κάνουν τον κόσμο μου να γυρίζει χωρίς να χάνει στροφές, σηματοδοτούν την εκκίνηση ενός νέου επεισοδίου. Και στοβάθος η αίσθηση πως κάποιες φορές μπορώ να δω μεσ' την ψυχή σου.
“Sometimes” λοιπόν, (s03e38),
αυτήν την Παρασκευή, 13 Ιουνίου, στις 10:00 το πρωί όπως πάντα. Όποιος/α επιθυμεί να μου κάνει ραδιοφωνική παρέα δεν έχει παρά να συμπλέξει τις δικτυακές του ίνες με εκείνες του indieground online radio, πατώντας εδώ:
Ο θείος τους ο Αντίξοος - έτσι τον φώναζαν όλοι οι συγγενείς - , δε συμμετείχε στα οικογενειακά γλέντια, παρότι καλεσμένος και (ωσεί) παρών σε αυτά. Ούτε στις επισκέψεις με τα τραπεζώματα ή τις οικογενειακές διακοπές και τις εκδρομές στην παραλία άφηνε την παραμικρή χαραμάδα του χαρακτήρα ή της διάθεσής του να φανερωθούν στους παρευρισκόμενους ομοαίματούς του. Με το πρόσωπό του πάντα χωμένο σε ένα τετράδιο, ή σε ένα μπλοκ, ο θείος Αντίξοος έγραφε ασταμάτητα - έτσι τον θυμούνται όλοι, έτσι τον φαντάζομαι κι εγώ από τις διηγήσεις τους - και κανείς δεν είχε το δικαίωμα (ίσως και την όρεξη) να σπάσει το εμπάργκο και να διαβάσει τις ολοένα αυξανόμενες παραγράφους. Μόνο τον άφηναν, ως ήθελε, στην ησυχία του, αμίλητο κι αμέτοχο των όποιων γεγονότων συνέβαιναν γύρω του.
Τον προηγούμενο μήνα που εγκατέλειψε τα εγκόσμια ο θείος Αντίξοος οι κοντινοί του άνθρωποι, οι κληρονόμοι, πήγαν να καθαρίσουν το διαμέρισμα που τους άφησε. Είχαν συγυρίσει τα βιβλία του, τις εφημερίδες του, ίσως να είχαν μαζέψει και τα ρούχα του από τις ντουλάπες, όταν έπεσαν πάνω στα περίφημα τετράδια, τα μπλοκ και τις σελίδες με τα χειρόγραφα του εκλιπόντος. Τα άνοιξαν, περιμένοντας να διαβάσουν με δέος όλα όσα έγραφε θείος τους όλα τα χρόνια. Με πεντακάθαρη γραφή, άψογη γραμματοσειρά, χρήση τόσο στυλό όσο και μολυβιού, και κάπως καθαρευουσιάνικη σύνταξη οι συμπληρωμένες σελίδες δεν περιείχαν άλλο από manual. Εγχειρίδια χρήσης και λειτουργίας συσκευών, αντιγραμμένα λέξη προς λέξη, σειρά προς σειρά στα λευκά φύλλα χαρτί.
Ξεφύλλισα το ένα μπλοκ τις προάλλες. Μια μέρα από αυτές, είπα θα περάσω κι εγώ από το σπίτι του θείου τους.
σ.τ.λεμ.: Στην παραπάνω ιστορία, το μόνο που έχω αλλάξει είναι το παρατσούκλι του θείου.
5 Χρόνια είναι πολύς καιρός (εκ των οποίων οι 3 σαιζόν του λεμονοστίφτη είναι απλωμένες στα 4 σχεδόν εξ αυτών). 2 studios, 134 διαφορετικοί παραγωγοί (χωρίς να υπολογίσεις τους φίλους που έχουν συμμετάσχει ουκ ολίγες φορές), 1.003.845 τραγούδια (τα 5,000 περίπου από αυτά τα έχουμε ακούσει σίγουρα παρέα), περί του 1,5 tera bandwith, 120 συνεντεύξεις συγκροτημάτων, 2 υπολογιστές (οι ίδιοι), 6 οθόνες υπολογιστών, 4 κονσόλες, 3 μπορεί και 4 κυβερνήσεις…
5 χρόνια indieground radio με 1 μεγάλο γενέθλιο party στο stage του Φουάρ το οποίο θα περικλείει κι ένα μινι-φεστιβάλ στο οποίο πέρα από τις live εμφανίσεις των: Acid Barretts, των Cruel Anagrams και τέλος των Microondas θα περιέχεται και μια έκθεση με τα πόστερ του βραβευμένου φίλου Johnny Negri.
Εννοείται πως τα Dj sets θα τα αναλάβουν κάποιοι από εμάς, τους παραγωγούς του Indieground Onlineradio και φυσικά πως η είσοδος θα είναι ελεύθερη (τι σόι πάρτυ θα ήταν αλλιώς).
Τον τελευταίο καιρό, που με χάνεις πουμε βρίσκεις με τη γνωστή - όποιος την έχει δει ας μου πει και πως λέγεται το χρώμα της - κρεμαστή τσάντα στον ώμο είμαι. Ασήκωτη από τα πολλά βινύλια (και ουχί από βιβλία Φυσικής και Χημείας όπως θα επέβαλλε άλλες εποχές ο πρώτος καλοκαιρινός μήνας). Όχι, δεν είναι όλοι οι δίσκοι δικοί μου. Δεν είναι κάθε μέρα Κυριακή άλλωστε - άσε ότι στο παζάρι δύσκολα βρίσκεις τελευταία οτιδήποτε αξιοπρεπές - , ούτε έχω τα χρήματα να αγοράζω καραβιές βινύλια από τα δισκοπωλεία.
Απλά, κάποιος φίλος φίλου, κάτι από ανάγκη - κάτι που δεν τους ακούει πια - πουλάει μεγάλο μέρος της δισκοθήκης του. Κι εγώ τον βοηθάω στη διαδικασία. Δε θεωρώ το μεγαλύτερο κέρδος του όλου project ότι δουλεύω/βοηθάω με το αζημίωτο. Ούτε ότι έρχομαι καθημερινά σε εκείνη την πορωτική επαφή με το φετίχ μου. Το όφελος είναι ότι ανακαλύπτω πράγματα.
Ανακαλύπτω μουσικές και συγκροτήματα που δε θα έφταναν σε μένα με κανέναν άλλο τρόπο. Ακούω, ψάχνω, μαθαίνω, απολαμβάνω, εμβαθύνω όπου νομίζω ότι χρειάζεται, ενίοτε αγοράζω κι όλας. Και χωρίς καμία ειδική έκπτωση. Προτείνω σε φίλους, ψάχνω πληροφορίες για τις εκδόσεις, έρχομαι σε επαφή με άλλους δισκόφιλους, κοστολογώ. Προσπαθώ να μην αδικήσω κανέναν, ούτε πωλητή ούτε αγοραστές. Πως θα μπορούσα άλλωστε; Θεωρώντας εαυτόν αγοραστή, αλλά όντας και κάτοχος δισκοθήκης - συλλογή είναι ηλίθια λέξη για έναν μουσικόφιλο - και ο ίδιος, σέβομαι απεριόριστα το κομμάτι της ιστορίας του που αποφάσισε κάποιος να πουλήσει.
Η ιστορία της ζωής μου βλέπεις, ίσως και της δικής σου αν είσαι πάνω κάτω στην ηλικία μου ή μεγαλύτερος, έχει καταγεγραμμένο το μουσικό της soundtrack σε μαύρους κυκλικούς δίσκους πολυβινυλοχλωριδίου. Οι οποίοι αν το σκεφτείς φέρουν και κάτι ακόμα, άγραφο κι ατύπωτο αυτό, εξίσου σημαντικό πάνω τους. Μνήμες. Είναι φορτωμένοι εικόνες από τον καιρό που τους αγόραζες. Εποχές αυτιστικής εφηβείας, εποχές χορού, εποχές της πρώτης φοράς, μακριών μαλλιών, συνακροάσεων, ευτυχίας, εκπληρωμένων ή μη μεγάλων ερώτων, βίας και ξεσπασμάτων, λύπης κοκ.
Τη μέρα που πήρα τον πρώτο μου μισθό, στην πρώτη μου έξοδο απ'το στρατόπεδο, τη μέρα που ήθελα να σου γράψω μια κασέτα με το τραγούδι που σου άρεσε, τη μέρα που έχασα τη δουλειά μου, τη μέρα που τέλειωσα το σχολείο ή τη σχολή, τη μέρα της απώλειας, τη μέρα που είχα 100 δραχμές στην τσέπη, τη μέρα που ψάχναμε δίσκους παρέα, τη μέρα που θα άλλαζε η χιλιετία, τη μέρα που γύρναγα έρημος στους δρόμους της πόλης αλλά κι εκείνη που σφύριζα ενθουσιασμένος στα ίδια μέρη πήρα ένα δίσκο. Όπως και τόσες άλλες. Πολλές εκατοντάδες μέρες.
Στις γιορτές και τα γενέθλια μου πήρανε δίσκους καλοί φίλοι.
Έτσι όταν έρχονται οι στιγμές - που δεν πυροδοτούνται απαραίτητα από τούτη την πρόσκαιρη ενασχόλησή μου, το 'χουμε συζητημένο ουκ ολίγες φορές με ομοϊδεάτες φίλους - που η κουβέντα φτάνει στη ματαιότητα του να μαζεύεις δίσκους αφού "ούτως ή άλλως μια μέρα..." (...αυτοί θα καταλήξουν είτε αξιοπρεπώς σε ράφια ξένων σε σένα σπιτιών ή στα χώματα του παζαριού να τσακίζονται από ήλιους και βροχές... συμπληρώνω εγώ) δε τη συμμερίζομαι ολωσδιόλου.
Κράτα γερά (και για όσο μπορείς) ότι σε κάνει ευτυχισμένο. Τους ανθρώπους που αγαπάς και τους φίλους, το καλό φαγητό, τον ελεύθερο σου χρόνο, τους ωραίους άντρες ή/και τις ωραίες γυναίκες, τα βιβλία και τις ταινίες που σου αρέσουν, τις ποδαράτες βόλτες, την οδήγηση στην εθνική, τις βουτιές στην αγαπημένη σου παραλία με τα πευκοδάση και τους περιπάτους στη φύση, τη μουσική, τους δίσκους και το ψάξιμο αυτών καθώς και ότι άλλο θες να συμπληρώσεις σε αυτή τη λίστα των απλών πραγμάτων της καθημερινότητας.
Αυτά.
Τώρα αν κάποιος επιθυμεί να ακούσει ηχογραφημένο το σημερινό επεισόδιο της εκπομπής δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία αυτού κατευθείαν από εδώ:
