η διαδικτυακή γραφειοκρατία

Στην τηλεφωνική ουρά της τράπεζας μια υπάλληλος μπαίνει στην τηλεφωνική γραμμή, κόβει στη μέση την 43η φορά του βαρετού ηχητικού μηνύματος αναμονής και με ρωτάει ευγενέστατα αν μήπως αντί να περιμένω θα επιθυμούσα να αφήσω το τηλέφωνο και το όνομά μου ώστε να με καλέσουν αυτοί σε λίγα λεπτά. Δέχομαι. 

40 λεπτά απόλυτης τηλεφωνικής σιγής αργότερα αποφασίζω να ξανακαλέσω εγώ. Όχι κύριε κανένα αίτημα επανάκλησης από εσάς δεν είναι καταγεγραμμένο, μου λέει η κοπέλα του τηλεφωνικού κέντρου της Alpha που μου κλήρωσε να με εξυπηρετήσει. Παραμένω ψύχραιμος, γελάω λίγο με το επαναλαμβανόμενο «Η κλήση μας καταγράφεται» και ξεκινάω να απαντάω στις ερωτήσεις της. Η ενεργοποίηση της προπληρωμένης πιστωτικής κάρτας μου αποδεικνύεται εύκολη υπόθεση. Έπειτα από ένα ξεψάχνισμα - σωστό κι αναμενόμενο – σε μια ανάκριση τρίτου βαθμού, η υπάλληλος πατάει τελικά στο τερματικό μπροστά της εκείνο το κουμπί που θέτει την κάρτα μου σε ισχύ και χωρίς δεύτερη κουβέντα με χαιρετά.

Η φόρτιση της κάρτας, τα 100 ευρώ που θέλω να ρίξω μέσα της, είναι πλέον το μεγάλο μου πρόβλημα. Τα τείχη δυσκολίας που ορθώνει εμπρός μου η τραπεζική σελίδα του web banking είναι απροσπέλαστα. Ξανατηλεφωνώ.

Ενημερώνομαι πως «Φυσικά και δεν μπορείτε μόνος σας κύριε», και πως πρέπει να κάνω μια αίτηση αυτοπροσώπως και με φυσική παρουσία στην τράπεζα η οποία θα πάρει 1-2 εβδομάδες να εξεταστεί, απαντηθεί κλπ κλπ. Ελάχιστα πριν αποτραβηχτώ απογοητευμένος από την ιδέα κατοχής μιας προπληρωμένης πιστωτικής η νέα υπάλληλος μου πετάει το σωσίβιο

Εκτός αν θέλετε να σας πιστοποιήσω τηλεφωνικά, μου λέει. Δέχομαι περιχαρής.

Η δεύτερη ανάκριση τρίτου βαθμού ξεκινάει αλλά δεν ήταν αυτό που με πίεσε. Τις απαντήσεις τις ήξερα όλες δεκαετίες τώρα. Το μαρτύριο ξεκίνησε αμέσως μετά όταν εξαναγκάστηκα σε ύφος ντροπαλού και συνειδητοποιημένα άσχετου ηλικιωμένου που δε σκαμπάζει γρι από υπολογιστές, ίντερνετ, κλικς κλπ και πρόσφερα απλόχερα τις απολογητικές συγγνώμες μου στην υπάλληλο που φρόντιζε να επιδεικνύει την υπομονή της. Αδύνατον να βρω τα «κουμπιά» (links) που έπρεπε να πατήσω στη σελίδα του web banking.

Αυτή: Μα γιατί δεν το βρίσκετε κύριε;

Εγώ: Διότι δεν το βλέπω.

Αυτή: Πάνω δεξιά.

Εγώ: ….

Αυτή: Δίπλα από το εγγραφές.

Αυτή: Στο μενού τάδε από κάτω.

Εγώ: Τίποτα. 

Κάμποσα αμήχανα λεπτά αργότερα.

Αυτή: Αααα, ξέχασα να σας πω, πρέπει να μπείτε στην παλαιότερη έκδοση της εφαρμογής της σελίδας μας, στη νέα που βρίσκεστε εσείς δεν υπάρχει

Εγώ: Η κλήση μας καταγράφεται ξέρετε.

#

Είναι αδιανόητο που ακόμα και στο ψυχρό κι απρόσωπο δίκτυο η γραφειοκρατία είναι εκεί. Και είναι αυξημένη και ιδιόρρυθμα …ψηφιακή. Και όσον αφορά την τράπεζα για παράδειγμα δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της εμπλοκής του ανθρώπινου παράγοντα – της βλακώδους αμέλειας της υπαλλήλου στη συγκεκριμένη -. Είναι το ότι υπήρχαν δυο εκδοχές του site για το web banking, αμφότερες εν πλήρει λειτουργία. Είναι οι σαν μεταφρασμένες από άλλη γλώσσα κατευθυντήριες οδηγίες. Είναι η ζεύξη περισσότερων των 2 υπηρεσιών που χωλαίνει. Φαντάσου τώρα να πρέπει να «συνεννοηθούν» - όπως συνέβη σε μένα εχθές – η τράπεζα (Alpha), ο φορέας επικοινωνίας (Google), ο διακομιστής χρημάτων( Pay Pal) και το ηλεκτρονικό δισκοπωλείο (discogs) μαζί για την αγοραπωλησία ενός δίσκου. Κόλαση. 

υγ. Η τραπεζική δεν ήταν η μόνη χθεσινή περιπέτεια με τη δικτυακή γραφειοκρατία. Η Google μου έκανε τη ζωή πατίνι επίσης. Η άλλοτε χουβαρντάδικη διάθεσή της μου είχε ανοίξει ένα δεύτερο λογαριασμό mail άθελά μου. Έχοντας πληκτρολογήσει μια μέρα από κεκτημένη ταχύτητα λανθασμένα τη διεύθυνση εκείνου του mail που περιέχει το ονοματεπώνυμό μου και το καλώ «επίσημο» (εκεί που έπρεπε να γράψω Αντώνιος - αν θεωρητικά με λέγαν έτσι, είχα γράψει Αντώνης) η Google αντί να απορρίψει την προσπάθεια σύνδεσης με το γνωστό μήνυμα «Το μαίηλ αυτό δεν υφίσταται» , με είχε φιλοδωρήσει με ένα Νέο Λογαριασμό. Ο οποίος – και μέχρι να το πάρω χαμπάρι – την ίδια μέρα συνδέθηκε ακατάργητα με το παρόν μπλογκ και ουκ ολίγες άλλες δικτυακές μου δραστηριότητες. 

Άκρη δεν έβγαλα σε αυτό τελικά. Mια άυπνη νύχτα με περίμενε. 

season 05 episode 01

Τη μέρα που ξεκίνησε η 5η Δημοτικού - άχαρη τάξη είναι η αλήθεια - δεν τη θυμάμαι καθόλου. Δε χαράκτηκε στη μνήμη καθώς δε σηματοδοτούσε ένα μεγάλο ξεκίνημα, ένα πέρασμα, μια αλλαγή πίστας ή μια άμεση προοπτική πτυχίου-απολυτηρίου. Φαντάζομαι όμως πως μια ιδέα τρακ θα το είχα, ιδιαίτερα μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, αλλά η καθωσπρέπει και υπάκουη φύση μου θα είχε βάλαι τα πράγματα σε εκείνη σειρά διεκπαιρέωσης ώστε να ανταπεξέλθω χωρίς να αφήσω παράμερα τις όποιες άλλες άσχετες (αλλά και σχετικές) με αυτήν σκέψεις μου.

Ευχαριστώ όσες και όσους μου κράτησαν συντροφιά στο σημερινό "ντεμπύτο", το πρώτο επεισόδιο της 5ης σαιζόν (ή μήπως σεζόν;)  το οποίο αποτελεί ήδη παρελθόν και αν κάποιος/α επιθυμεί να το (ξανα)ακούσει δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία του, κατευθείαν από εδώ:

171st lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

ή να κατεβάσει το podcast αυτου με ένα κλικ στο παρακάτω εικονίδιο: 

click pic to download

γνωρίζοντας πως στη διάρκειά του ακούσαμε τα παρακάτω τραγούδια:

• The Ventures - Sealed With A Kiss
• Warsaw Radio - Give it all to fear
• Eddie Holman – I love You
• Cake – Long Time 
• Rico - This Day
• Kurt Vile And The Violators - Feel My Pain
• Injun Joe - Indian Priest 
• Gorky's Zygotic Mynci  - Sometimes The Father Is The Son
• Mick Softley - Time Machine 
• Sibylle Baier – Tonight 
• New Order - Restless
• Holy Shit - Written All Over Your Face 
• Parquet Courts - Pretty Girls
• The Common People-Take From You  
• The Feelies - When Company Comes 
• The Spike-Drivers - Baby Won't You Let Me Tell You How I Lost My Mind
• H.P. Lovecraft - Wayfaring Stranger 
• Girobabies - Who Took Utopia- - No Place Like No Place 
• Chikn - Vitamin C [Can Cover]
• The Amazing - Tell Them You Can't Leave 
• Phantom's Divine Comedy - Merlin
• BEAK - There's No One 
• Anika - Yang Yang
• Section 25 - C.P.
• The Chap - Social Bob
• Electrelane - Oh Sombra!
• The Boy - Δεν είμαι νεκρός
• John Grant feat. Tracey Thorn - Disappointing

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν 

και 

ΚΑΛΟ  ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ 

η μεθαυριανή επιστροφή

Δυόμιση μήνες πέρασαν από το τελευταίο επεισόδιο του λεμονοστίφτι. 4 Ιούλιου ήταν όταν ευχηθήκαμε αλλήλοις καλό καλοκαίρι (ελπίζω για τους περισσότερους να έπιασε η ευχή) και παρότι ολωσδιόλου αναφέρθηκε το διαβόητο κλισέ «Ραντεβού το Σεπτέμβρη», να που είμαστε ξανά εδώ. Παρέα! Στον indieground online radio που ξεκινά με φόρα τον έβδομο χρόνο της δικτυακής του περιπέτειας. Που με βρίσκει και εμένα να οργανώνω σιγά-σιγά την νέα σεζόν (5ης) της εκπομπής. 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ στις 10:00 το πρωί όπως πάντα.

Καλοκαιρινό σάουντρακ δεν το λες το παρθενικό επεισόδιο – θα ήταν άκυρο ούτως ή άλλως στα τέλη ενός Σεπτέμβριου - αλλά σίγουρα η αίσθηση που άφησε όλο ετούτο το μεσοδιάστημα της αγρανάπαυσης και των διακοπών είναι εδώ. 

Περιγράφοντας τις εμπειρίες και εντυπώσεις, διηγούμενοι τα γεγονότα, ανακαλώντας πλείστες αναμνήσεις των πρόσφατων συναυλιών ή απλά συστήνοντας νέους ήχους μέσα από όσα φρέσκα ακούσματα (όχι απαραίτητα νέες κυκλοφορίες) έφτασαν στα αυτιά μας. 

Μια «Επιστροφή» φορτωμένη δίσκους βινυλίου, συλλογές, κασσέτες, 45αρια, cd, μπομπίνες και σκληρούς δίσκους ξέχειλους mp3. Είμαι έτοιμος. Τι άλλο να θέλω για τα πρωινά της Παρασκευής;

Όποιος/α επιθυμεί να με συντροφεύσει δικτυακά και ραδιοφωνικά από το σπίτι, τη δουλειά ή απ' όπου αλλού στο πρώτο επεισόδιο της σεζόν αρκεί να συνδεθεί πατώντας εδώ: indieground

https://www.facebook.com/events/419261601612594/

οι Parquet Courts και άλλες ιστορίες από το Σαββατοκύριακο

Αργοπορημένος ξυπνάω για την Κυριακάτική μου εξόρμηση στα παζάρια. Λίγα λεπτά της ώρας και μερικές χιλιάδες λεπτά του ευρώ με χώρισαν αμετάκλητα από μια αγκαλιά δίσκους που ορέχτηκα πρωινιάτικα αλλά δε σκάω κιόλας. Είμαι ξενύχτης και το δείχνω, οι χθεσινοβραδινές τοξίνες εναντιώνονται στα πόδια μου τα οποία δεν υπακούουν αδιαμαρτύρητα.

Τελικά δε μου έκλεψαν τη φωτογραφική μηχανή μέσα από την τσάντα – θεία Δίκη το σκεφτόμουν για μια πρόσφατη αλητεία μου – την είχα κοιμισμένα ξεχάσει σπίτι. Ίσως έπαιξε ρόλο που εντωμεταξύ έλαβα και μια Άφεση Αμαρτιών και έτσι τα στιγμιότυπα από το προηγούμενο βράδυ θα μπορούσαν να δημοσιευτούν τελικά εδώ.. 

Σάββατο βράδυ στα Εξάρχεια, καθισμένοι με τη Β. σε ένα βρωμερό πεζούλι της πλατείας, τα λέμε με μια μπύρα από το περίπτερο στο χέρι, λίγο μόνο νωρίτερα πριν χωθούμε στα άδυτα υπόγεια του Αν club. Δυο μόλις λεπτά πριν οι παντελώς άγνωστοί μου, δικοί μας Nerrves ανεβαίνουν στη σκηνή. 

The Nerrves

Ενθουσιασμένος με το σχεδόν μονόριφο, τριαντάλεπτο σετ τους, πιάνω τον εαυτό μου να καμαρώνει τόσο τον garage punk ήχο όσο και την αντιηρωική σκηνική παρουσία μιας ακόμη καινούριας μπάντας από την ακμάζουσα νέα ελληνική σκηνή. Δεμένος ήχος, θετικότατη διάθεση, εντυπωσιακό το να βλέπεις τον ντράμερ ενός συγκροτήματος να εκτελεί και χρέη βασικού τραγουδιστή – ιδιαίτερα όταν τόσο ο ρυθμός στα τύμπανα όσο και η εκφορά των στίχων είναι καταιγιστικά –, ακόμα μία μπύρα, κρίμα που τους παρακολούθησαν σχετικά λίγοι θεατές. 

Ok, θα στο κρατήσω εγώ εδώ, πες μου το όνομά σου να το σημειώσω και το παίρνεις στο τέλος της συναυλίας μου λέει βιαστικά ο Sean μιας και σε λίγα λεπτά πρέπει να πάρει το μπάσο του και να ανέβει στη σκηνή. 

Η τετραμελής μππάντα από το Brooklyn της Νέας Υόρκης, οι Parquet Courts – γιατί περί αυτών ο λόγος -, έπαιξαν ένα από τα πειστικότερα live που έχω δει τη φετινή χρονιά. Εύγε!

Parquet Courts

Το διόλου μυστικό συστατικό του δικού τους μουσικού τάλαντου ήταν ασφαλώς η αιχμή του δόρατος της χθεσινής τους εμφάνισης . Κι έπειτα όλα τα υπόλοιπα συστατικά, απολαυστικά κατεργασμένα και στις ενδεδειγμένες δόσεις κατευθείαν από την παρακαταθήκη της αμερικάνικης ροκ κληρονομιάς: Το proto-punk του Jonathan Richman τον καιρό που έπαιζε με τους Modern Lovers,η κολλεγιακή ανεμελιά των Feelies, η αφέλεια και η ενέργεια των Ramones, ο αστικός θόρυβος των Velvet Underground, η paisley των Dream Syndicate, τα sixties και το post punk των Savage Republic. 

Κι εμείς χορεύαμε μέσα στο μισοάδειο ΑΝ, και πίναμε μπύρες και ευχαριστιόμασταν τεντώνοντας τα πόδια μας στους καναπέδες του ακατανοήτως μισογεμάτου ΑΝ club, ξορκίζοντας τις γκρι σκοτούρες μας για 90 λεπτά, ευλογημένοι από την ξαφνική μας διάθεση για ετούτη την κάθοδο στο κέντρο.

Tη συναυλία έκλεισαν με αυτο υπεραγαπημένο anthem:

Καληνύχτισα με ένα σουβλάκι και 2 επτάιντσα στο χέρι.

Κι έπειτα, την άλλη μέρα, ιδιαίτερα αφού επανασυνδέθηκα με τη φωτογραφική μου (;) μηχανή, ένιωθα μια χαρά - παρότι πονούσα ολόκληρος από την έλλειψη ύπνου – που ο πρωθυπουργός της χώρας μου δε θα ‘χε μαγκίτικο μουστάκι ταξιτζή.

prima donna ή όταν πήγα να δω ξανά τον Rufus

Το ότι είχα ξεχάσει να πάρω παυσίπονο δεν ήταν ο βασικός λόγος που βαθμολογώ τη χθεσινή εμφάνιση του Rufus ως μέτρια. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Τον Rufus Wainwright τον είχα ξαναδεί στο Λυκαβηττό προ 5ετίας μια βραδιά Ιουνίου έπειτα από το Athens Pride της τότε χρονιάς. Θυμάμαι πως είχα πάει με το ζόρι, σχεδόν με είχαν σύρει, και ευτυχώς που είχε γίνει έτσι γιατί το στραπάτσο από τη γνωριμία μου με τη μουσική και τη φωνή του ήταν μεγάλο καθώς μου είχε ενθουσιωδώς αποστομώσει κάθε ατάκα του τύπου «Πολύ φλώρικη μουσική για τα αυτιά μου». Έκτοτε πάντα απολάμβανα σε ενδεδειγμένες χρονικές στιγμές τις ακροάσεις των καινούριων του δίσκων. 

Κάτι σα συμπαντική συνωμοσία ήσσονος σημασίας που επισφραγίστηκε με ένα φθηνό εισιτήριο των 10 ευρώ ήταν εκείνο το σερί γεγονότων που με έστειλε εχθές να τον ξανασυναντήσω στο Ηρώδειο. Και να προτιμήσω την εμφάνισή του από εκείνη της Angel Olsen που είχα σταμπάρει από καιρό.

Το βαγόνι του μετρό που κατευθυνόταν στο σταθμό Ακρόπολη ήταν γεμάτο από κόσμο που φωσφόριζε από μακριά πως ο τελικός του προορισμός ήταν ο ίδιος με τον δικό μου (εμένα από την άλλη, δε νομίζω πως κανείς θα ορκιζόταν άφοβα πως θα μουν συθεατής του). 

QUIZ: Βρες τον Rufus (η λύση παρακάτω)

Στο Ηρώδειο και στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών η παράσταση χωριζόταν σε δυο μέρη. Στο πρώτο μέρος, το κατάμεστο θέατρο – ανάμεσά μας και ο ίδιος ο συνθέτης και τραγουδοποιός με τον σύζυγό του - , παρακολουθήσαμε μια «οπτικοποιημένη» εκδοχή της πρώτης του όπερας με τον τίτλο Prima Donna, εμπνευσμένη από μια σειρά συνεντεύξεων που είχε δώσει στο παρελθόν η αξεπέραστη ντίβα της όπερας Μαρία Κάλλας, μιλώντας για το ρόλο της ως πρίμαντονα, την δύναμη αλλά και την μοναξιά που κρύβει.

Ερμηνευτές, τρεις λυρικοί τραγουδιστές: οι σοπράνο Τσέλια Κοστέα και Βασιλική Καραγιάννη, και ο τενόρος Antonio Figueroa. Παράλληλα προβαλλόταν το φιλμ με εικόνες της Κάλλας του Φρ.Βετζόλι.

Δεν μπορώ να πω πως δεν κατάλαβα τίποτα (όπως μιαν άλλη φορά που είχα βρεθεί στον ίδιο χώρο για κάποια όπερα του Βέρντι – τρομάρα μου - ), οι υπέρτιτλοι μια χαρά έκαναν τη δουλειά τους μεταφράζοντας τα λεγόμενα. Είναι η αδυναμία μου να μπω στην ψυχολογία αυτού του μουσικού είδους, να με αγγίξει ο λόγος ύπαρξής του, να ανατριχιάσω με τα τεκταινόμενα όσο σπαρακτικά κι αν είναι αυτά. Είναι η διαπίστωση πως όσον αφορά την όπερα είμαι ένας πραγματικός Βάρβαρος που δεινοπαθεί μέχρι να τελειώσει το θέαμα, δυσκολεύεται να τοποθετήσει άχαρα το σώμα του σε θέση απόλαυσης στο στενό μαρμάρινο χώρο που του αναλογεί, που τρέμει να μη φανεί πως ο ξαφνικός του βήχας είναι αποτέλεσμα βαρεμάρας, που μετρά το χρόνο τρώγοντας κουλουράκια αθόρυβα ή συντονίζοντας το ξεφλούδισμα φυστικιών Αιγίνης (τα Cassius τέλειωσαν νωρίς) με τα κύμβαλα προκειμένου να μην προκαλέσει την οργή των γύρω του και την προσοχή της ταξιθέτριας και φάει ντισκαλιφιέ. 

Στο δεύτερο τώρα μέρος, εκείνο όπου ο Rufus θα τραγουδούσε τα δικά του τραγούδια ή κάποια από όσα αγαπάει, τα πράγματα βελτιώθηκαν μεν, αλλά ούτε τις παρυφές ενός ποθητού συναυλιακού ζενίθ δεν άγγιξα δε. Όμορφες οι επιλογές των τραγουδιών του προγράμματός του παρότι δεν έπαιξε το υπεραγαπημένο μου “Going to a town”, 

αλλά η σύμπραξη σε κάποια από αυτά με τους τρεις οπερετικούς τραγουδιστές αποδυνάμωσε κατά τη γνώμη μου τη βαρύτητα των συνθέσεών του ( Μου θύμισε εκείνη την εποχή στα τέλη των 90’s όπου τόσο η Καμπαγιέ όσο και ο Καρρέρας ή κυρίως ο Παβαρότι είχαν εισβάλλει στο ροκ mainstream εκτελώντας πάσης φύσεως ντουέτα με όλους τους τραγουδιστές.) 

Το ίδιο αχρείαστη και ακαταλαβίστικη μου φάνηκε και η παρουσία της Νένας Βενετσάνου που ερμήνευσε δυο τραγούδια μόνη της και το Anthem του Cohen μαζί με τον Rufus. Τι δουλειά είχε εκεί η Νένα δεν μπόρεσα να το αποκρυπτογραφήσω , η επιτηδευμένη νομίζω φωνητική της εμφάνιση με κλώτσησε μακρύτερα απ’ όσο είχα καταφέρει να πλησιάσω μέχρι εκείνη τη στιγμή την μελό αλλά και πολιτικοποιημένη τραγουδοποιία της αντίπερα όχθης του Ατλαντικού αλλά τουλάχιστον το “Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι" ήταν η ερμηνεία που με συγκίνησε περισσότερο εχθές το βράδυ.

Έπειτα μαζευτήκαμε και ήπιαμε (γενικώς) στο σπίτι της Μ για άλλη μια φορά μέχρι αργά το πρωί. Με θέα την Ακρόπολη στα 100 μέτρα και χωρίς να μας πάρει η Τροχαία τις πινακίδες αυτή τη φορά. 

Αυτά.

μπροστά από το κίτρινο πουκάμισο

τα κρίνα και άλλες χθεσινές ιστορίες

Ωρα 5:00 μμ και με μια γεμάτη πλαστική τσάντα ανηφορίζω μέσα στον ήλιο το λόφο που με χωρίζει από τη στάση του λεωφορείου που θα με βγάλει στη Βικτώρια. Ο βραχύς βηματισμός μου δεν είναι επιλογή αποφυγής εγκεφαλικού ή καρδιακού επεισοδίου. Είναι η μάξιμουμ ισχύς που μπορώ να αποδώσω σε αυτές τις συνθήκες. 

Λίγο αργότερα μέσα στο λεωφορείο ένα παιδάκι καθισμένο απέναντί μου στην ποδιά της μητέρας του, με μια ολόδική του αλληλουχία κινήσεων των τριών πρώτων δακτύλων του δεξιού του χεριού (πάνω στο κούτελο, αριστερός ώμος, κάτω στην κοιλιά, δεξής ώμος) κάνει το σταυρό του κοιτάζοντάς με. 

Μου φαίνεται πως δε σας το μάθανε καλά στο νηπιαγωγείο, του λέει η μάνα του και το διορθώνει οδηγώντας του το χέρι στη σειρά των κινήσεων που πρέπει να κάνει ώστε να κάνει το σταυρό του και όχι το ρόμβο του. Το πιτσιρίκι – που δεν έχει σταματήσει λεπτό να με κοιτάζει - συνεχίζει να σταυροκοπιέται άναρχα κι όταν η μάνα του το ρωτάει τι το έπιασε ξαφνικά εκείνο με δείχνει με το δάχτυλο λέγοντας χωρίς ίχνος συνωμοτικότητας

Να! Σαν κι αυτόν είναι ο κύριος Χριστός που μας έδειξαν σήμερα.

Αν ο Χριστός ήταν ιδρωμένος με μούσια, γυαλιά και βερμούδα, 12 χρόνια μεγαλύτερος και κάμποσα κιλά βαρύτερος, ίσως ο πιτσιρικάς να έχει δίκιο. 

Στην πλατεία Βικτωρίας κανείς δε μιλάει γλώσσα την οποία να ομιλώ κι εγώ είμαι ψαρωμένος στο να βρω ικανό τρόπο συνεννόησης. Με τα πολλά, κι έχοντας αποτύχει στη διαλεκτική, κάθομαι σε ένα πεζούλι ανάμεσα στον πολύ κόσμο, βγάζω από την πλαστική τσάντα δυο πλήρεις αλλαξιές ρούχα, ένα μπουφάν κι ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια και τα επιδεικνύω. Στα επόμενα 25 δευτερόλεπτα τρία “thank” ήχησαν στ’ αυτιά μου και μπροστά μου δεν υπήρχε τίποτα. 

Τα επόμενα τρία τέταρτα με βρήκαν να μελετάω μια δισκοθήκη σε ένα από τα πιο περίεργα σπίτια τα οποία έχω ποτέ επισκεφτεί. Η χαρακτηριστική ρυμοτομία που του προσέδιδε ένας ατέλειωτος διάδρομος ο οποίος κάποια στιγμή διακλαδιζόμενος αποκτούσε σχήμα καλλιγραφικού Υ με επτά - αν θυμάμαι καλά - μικρά δωματιάκια να εκβάλλουν σε αυτόν δεν ήταν το πιο παράξενο. Ούτε η βαριά του μυρωδιά κλεισούρας ή τα σημάδια λήξης μιας κάποτε ευημερούσας οικίας.

κάπως έτσι ήταν

Σε μισή ώρα πρέπει να είμαι στην Τεχνόπολη σκέφτομαι με μερικούς (ακόμα) δίσκους υπό μάλης.

Ωρα 8:02 μμ, Θέμα τύχης που έφτασα στην ώρα μου, μπουκάρω φουριόζος στο Γκάζι υπό τους ήχους του Black Limo. Συμπαρασύρομαι στις πρώτες δονήσεις με το νου μου στο κινητό καθώς η συνάντηση όλων θα γινόταν εντός του χώρου ο οποίος πλημμυρισμένος από αρκετές χιλιάδες κόσμου δε διευκόλυνε κανένα ραντεβού. Πόσω μάλλον όταν για να μη χάσω τους Drive επέλεξα να στείλω σε όλους το μήνυμα «Κάπου στα μισά της νοητής γραμμής που ενώνει το κόκκινο φουγάρο με το σβηστό γλόμπο στ αριστερά της σκηνής». 

Της χθεσινής συναυλίας δεν της πρέπει κριτική για τον ήχο ή την απόδοση των καλλιτεχνών μιας κι ήταν περισσότερο κάτι σα γιορτή παρά σαν ένα φεστιβάλ με μερικά από τα ονόματα με το μεγαλύτερο εκτόπισμα στην εγχώρια σκηνή. Μια γιορτή αγάπης (κι ας ακούγεται κάπως αυτό) και εξορκισμού της αρρώστιας. Προς τιμήν και προς αρωγή του Θάνου Ανεστόπουλου επαναδραστηριοποιήθηκαν τα Διάφανα Κρίνα και μαζί με τους ήταν οι Last Drive, ο Γιάννης Αγγελάκας, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και ο Σταύρος από τους Deus X Machina. 

" Και η αγάπη πάλι θα καλεί "/ Sold out για δεύτερη συνεχόμενη μέρα./

οι Last Drive με τον Σταύρο των Deus

Οι Drive με βαρύ ήχο κάποια στιγμή ακούγονται σαν τους Floyd στην Πομπηία. / Δεν ξέρω αν έχω δει το Γκάζι τόσο γεμάτο παρόλα αυτά Χωρίς ιδιαίτερο κόπο βρεθήκαμε όλοι σιγά-σιγά. / Με τον Σταύρο των Deus στα φωνητικά οι Last Drive παίζουν το Human Fly./ O Αγγελάκας με νέα μπάντα στη συνέχεια./ 

Το νέο του υλικό πρέπει να το ξανακούσω πριν εκφέρω γνώμη. / Αιρετικό, Ο χαμένος τα παίρνει όλα, Σιγά μην φοβηθώ./ Κι έπειτα βγήκαν τα Κρίνα μέσα σε συγκινητικότατο ενθουσιασμό. Πρώτη φορά μετά από 7 χρόνια./ Τα Διάφανα Κρίνα πρέπει να έμειναν στη σκηνή δυόμιση ώρες/ Η βαρύτονη φωνή του Ανεστόπουλου άψογη./ Βάλτε να Πιούμε. / Θέμεθλο - Σύμπραξη με τον Αλκίνοο επί σκηνής/ Όλα Αυτά Που Δεν θα δώ, Κυριακή Των Βαΐων, Μέρες Αργίας, 

Κλόουν Την Τετάρτη, Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας, Η Γιορτή, Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ'την κόλαση, Διάφανα κρίνα, Η μπαλαντα της φωτιας – Μουχλαλούδα, Παράξενα νέα από κάποιο άλλο άστρο, Κάθε τι που ανασαίνει, Μνήμες του νερού/ Αυτά που ξεχώρισα εγώ στην πρώτη και τελευταία (;) φορά που τους είδα ζωντανά./ Αν κάποιος φανατικός ακροατής από τους δεκάδες χιλιάδες πιστούς τους φαν επιχειρούσε να ανακαλέσει το setlist της εμφάνισης θεμιτότερο και ευκολότερο ίσως ήταν να καταγράψει τα τραγούδια που δεν έπαιξαν. / Μπύρες, πολλοί και καλοί φίλοι, ιδρώτας και εξάντληση δεν μου επέτρεψαν άλλες καταγραφές. Ξέρω μόνο ότι ήταν ένα ωραίοπ βράδυ. 

Περαστικά να είναι όλα Θάνο. 

από το ...δράμα σε μια θεία κωμωδία

Φευγάτος από το σπίτι, ψάχνοντας λίγη ηρεμία μακριά απ΄ όσα και όσους με έχουν περικυκλωμένο, τριγυρνάω σχεδόν άσκοπα στην πόλη. Είναι αρχές Σεπτεμβρίου του 2015, και τα σημάδια της πτώσης έχουν εκκολαφθεί από προμηνύματα σε γεγονότα ήδη από τα μέσα του καλοκαιριού. Δεν χρειαζόμουν  καμία άλλη βεβαιότητα επ' αυτού. Τον δε Κάλχα, τον τυφλό, στο αναπηρικό του καροτσάκι θα τον γνώριζα άλλωστε μέρες αργότερα. Θα του γέμιζα μάλιστα δις το ποτήρι με δροσερό νερό πριν καταλάβω πως όλη η σοφία του πήγαζε απ΄τα αυτιά του καθώς απλά μετέφραζε τις φωνές και τις λέξεις των καλών ανθρώπων που τον γυρόφερναν για το αβοήθητο του παρουσιαστικού. 

Προς τη γειτονιά του υπόγειου δισκάδικου με παρακινεί η βινυλιοφιλία μου (όντως έξοχο καταφύγιο τα δισκάδικα, - γνωστό τοις πάσοι - ) αλλά είναι η ψηλή θερμοκρασία της έρημης ακόμα πόλης που με κάνει να ξεπεράσω τον όποιο δισταγμό των περιττών εξόδων κουτρουβαλιάζοντάς με σχεδόν στις σκάλες.

Νόμισα αρχικά πως ανατρίχιασα από την ξαφνική δροσιά ή την υγρασία που έμπλεξε όμορφα με τη σκοτούρα μου. Φευ. 

Τι ακούμε τώρα? ρωτάω το αφεντικό..

41 χρόνια πριν. Επισήμως έχουν περάσει τρεις ολόκληροι χειμώνες από το θάνατο του Βασιλιά Σαύρα στο Παρίσι την 3η του Μαρτίου του 1971 - και λέω επισήμως γιατί τότε ήταν πάρα πολλοί ακόμη όσοι δεν είχαν πιστέψει ούτε μία ληξιαρχική λέξη από εκείνες που αφορούσαν την ξαφνική και μυστηριώδη ανάληψη εις τους ουρανούς του Jim Morrison. Βρισκόμαστε στο 1974 όταν κυκλοφορεί ετούτο το άλμπουμ που ηχεί σαν δίσκος των Doors, τα φωνητικά ιδιαίτερα είναι φτυστά με εκείνα του μακαρίτη(;) [άκου εδώ} και κάνει τους φανατικούς οπαδούς του συγκροτήματος δικαιολογημένα να θεωρούν εαυτούς άπιστους Θωμάδες και να ενστερνίζονται μεταχρονολογημένα τις θεωρίες συνομωσίας που ήθελαν τον Jim alive & kicking. 

Το μύθο της δημιουργίας νέας μπάντας από τον "νεκραναστημένο" γιγαντώνει η απουσία πληροφοριών στο οπισθόφυλλο του άλμπουμ (ντραμς: X, μπάσο: Y, keyboards: Z και φωνητικά: Phantom ) ενώ η δια η Columbia που τυπώνει το δίσκο ούτε επιβεβαιώνει, ούτε διαψεύδει – τουλάχιστον μέχρι της παρέμβασης των δικηγόρων της Electra (η εταιρία στην οποία ανήκαν οι Doors) – τις φήμες. 

Τόσο το άλμπουμ όσο και το συγκρότημα πέρασαν στη λήθη τόσο γρήγορα όσο υπήρξε και η ξαφνική τους εμφάνιση στο μουσικό στερέωμα. Γι αυτό ίσως και να μην το είχα ούτε από σπόντα ακουστά παρότι επαίρομαι ως πετυχημένος φυσιοδίφης. 

Phantom's divinecomedy pt1

Δεν τον αγόρασα τη Θεία Κωμωδία. Δεν ρώτησα παραπάνω στοιχεία γι αυτόν το δίσκο. Ούτε καν την τιμή του. Και μόνο το να συγκρατήσω τον τίτλο του άλμπουμ σε όλη τη διαδρομή για το σπίτι, επαναλαμβάνοντάς τον χαμηλόφωνα ανά τακτά διαστήματα , ήταν σωτήριο καθώς μου κράτησε απασχολημένο το τιλταρισμένο μου μυαλό.

κανένα πρόβλημα

μια στιγμή ορατού συντονισμού 

Ο πλανήτης γύρω μου αυξομειώνει την ταχύτητα περιστροφής γύρω από τον άξονά του με κάποιον διόλου ακατανόητο αλλά μη ελέγξιμο από εμένα τρόπο κι εγώ για άλλη μια φορά δε μπορώ να συντονιστώ μαζί του. Δε με νοιάζει όμως. Τρέχω σαν τρελός τις στιγμές που ο κόσμος είναι σταματημένος κι όταν τα γεγονότα πιάνουν την ταχύτητα εναλλαγής καρέ σε κινηματογραφικό φιλμ εγώ δε μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου. Κανένα πρόβλημα. Μένω σιωπηλός, νωθρός στη διαδραστική επικοινωνία τις περισσότερες φορές, ακούω (ή κάνω πως ακούω) από ξεπερασμένη ευγένεια πολλούς από τους συνομιλητές μου χωρίς καμία ολοκληρωμένη σκέψη να σουλατσάρει στον ενδοκρανιακό μου χώρο. Νιώθω κατά βάθος ήρεμος. Ο γραπτός μου λόγος έχει πάρει τη μορφή της ανύπαρκτης γραφής των Ετρούσκων, και οι επικοινωνία μου αποκαθίσταται μόνο παροδικά με πιθανώς άκυρα ξεσπάσματα χαβαλετζίδικων ψηγμάτων γλωσσοδιάρροιας. Είμαι καλά. Παρότι έχω υπάρξει και καλύτερα. Τις σπάνιες φορές που συντονίζομαι - έστω και καθυστερημένα - με την ορατή πραγματικότητα του σύμπαντος, τραβάω τη φωτογραφική μηχανή από τη θήκη της. Οδός Ερμού.

oi Chikn, οι Viet Cong κι ο αναπόφευκτος οργασμός

Αναμφισβήτητα κι από τη φύση του κάθε οργασμός είναι απολαυστικός. Και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τουλάχιστον στην προφανέστερη των σεξουαλικοτήτων, την ανδρική, καταφτάνει ως γλυκό επισφράγισμα των όποιων μεγάλων προσδοκιών. Είναι όμως πάντοτε καταπραϋντική και αξιομνημόνευτη μια τέτοια έκρηξη και μπορεί να σε κάνει πάντα να ξεχάσεις μια ομολογουμένως (για να μην πω πανθομολογουμένως) μέτρια προηγηθείσα συνεύρεση; Αυτό το ερώτημα με βασάνιζε φεύγοντας από την πολλά υποσχόμενη αρχικά συναυλία των Viet Cong την Τετάρτη το βράδυ στο 6 D.O.G.S.

Σαν nerd απόκληροι από πολύ νωρίς στο συναυλιακό χώρο, με τις δεύτερες μπύρες ανά χείρας (από περίπτερο οι πρώτες έχουν καταναλωθεί με θέα την Ακρόπολη στην πλατεία του Μοναστηρακίου) βρισκόμαστε χωμένοι σε συζητήσεις που δεν είναι της παρούσης. Με τις πρώτες νότες των Chkn παρεισφρέουμε κι εμείς μέσα στον 

Εύγε στους Chikn που έκλεψαν την παράσταση

Τους έλληνες Chkn τους είχα πάρει χαμπάρι προ διετίας χάρη στην εκπληκτική ηχογράφηση του Gift. Έκτοτε και μέχρι εχθές που τους είδα ζωντανά κι ανέβηκαν δέκα σκαλιά στην προσωπική μου κλίμακα εκτίμησης τους είχα χάσει. Να όμως που έστω και καθυστερημένα ήρθε η ώρα να τους προτείνω και μάλιστα ανεπιφύλακτα. Οι kraut ρυθμοί, οι διαστημικές φόρμες, οι φιλτραρισμένες δόσεις ψυχεδέλειας από τη λατινική Αμερική στα κρουστά και οι συγκινητικές για τα’ αυτιά μου παραμορφώσεις στις 2 κιθάρες που διαπερνούν τον ήχο της μπάντας μαζί και η ταυτόχρονα σεμνή μα καταιγιστική - ενίοτε σαν αρτιαφιχθείσα από προπερασμένες δεκαετίες σκηνική τους παρουσία με αφήνουν υπερευχαριστημένο, και έτοιμο για το κυρίως πιάτο του μενού.

Ή για να το πω αλλιώς και σύμφωνα με την εναρκτήρια της ανάρτησης παράγραφο, το set των Chkn ήταν τα προκαταρτικά μιας ερωτικής πράξης που ο καθένας φαντασιώνεται. 

Κι έπειτα ήρθαν οι Viet Cong. 

οι Viet Cong

Οι οποίοι στον τελευταίο σταθμό της περιοδείας τους και καλωσορισμένοι τα μέγιστα από το παραδόξως (;) μεγάλο ελληνικό τους κοινό, θα μπορούσαν να δώσουν μια από τις καλύτερες συναυλίες της φετινής χρονιάς. Θα μπορούσαν να αφήσουν τον post punk ήχο τους να κατακλύσει τα αυτιά μας, να μας επανεισαγάγουν (όπως ήταν άλλωστε και το ζητούμενο) στην αστική μας χειμερινή παράνοια μετά από ένα καθόλα περίεργο καλοκαίρι με τον καλύτερο τρόπο. Δεν τους βγήκε όμως, δυστυχώς. 

Δεν μπόρεσαν, δεν ήθελαν, ή δεν τα κατάφεραν (δεδομένων και των τεχνικών δυσκολιών που έκοψαν το ούτως ή άλλως διεκπεραιωτικό live των Viet Cong στη μέση) παρότι εύκολα παρατηρούσες σε κάθε ψήγμα του καλού τους εαυτού την προσμονή και τον ενθουσιασμό στα μάτια και τα σώματα του κόσμου έτοιμα να διαχυθούν και να πυροδοτήσουν τη βραδιά. 

Αξιοπρόσεκτη η καλή διάθεση και το όμορφο κλίμα μεταξύ των συθεατών [ευχαριστούμε πολύ για το κέρασμα και την παρέα παιδιά] ήταν όμως η δαιμονισμένη δεκάλεπτη – και λίγο λέω - εκτέλεση του Death στο κλείσιμο της εμφάνισης που έσωσε την κατάσταση. Ένας πραγματικός οργασμός, αναγκαίος και αναπόφευκτος. Καλοδεχούμενος όμως παρότι σηματοδότησε μια μάλλον κακή συνεύρεση.