ο κύκνος και η αιωνίως θυμωμένη γυναίκα

 

Κυρίες παχουλές με σκούρα ταγιέρ, πανομοιότυπες σαν πίνακας του Magritte, ξεχύνονταν από την εκκλησία με μπουκάλια από κέτσαπ ΚΥΚΝΟΣ ανά χείρας. Μετέφεραν αγιασμό στα σπίτια τους, μέσα στις γυάλινες φιάλες με το βιδωτό μεταλλικό καπάκι.

Σ' αυτές που άλλοτε συνέλεγαν τα ούρα τους κατ’ εντολή γιατρού, πεσκέσι στο «εργαστήριο» της γειτονιάς για ανάλυση. Και στις 2 περιπτώσεις πάντως τα βαστούσαν απ’ το λαιμό με εκείνη τη σφιχτή λαβή των δαχτύλων που πρόδιδε σεβασμό ή φόβο, δεν είμαι σίγουρος. Ανάμεσα τους και η κα Ε-Μι. 

Η κυρία Ε-Μι είναι, ή μάλλον ήταν μέχρι προχθές που τη βρήκαν νεκρή στο σπίτι της, ο "κακός της γειτονιάς". Δύσκολος άνθρωπος, γκρινιάρης, με τον τσακωμό στο τσεπάκι και την κακή κουβέντα στην άκρη της γλώσσας. Διάσημη παρτοχαλάστρια, καλούσε σε κάθε ευκαιρία την αστυνομία, ενοχλημένη από τη μουσική οποιουδήποτε νεότερου της γείτονα (εμού συμπεριλαμβανομένου). Κάποιοι πάλι κάλεσαν την αστυνομία ενοχλημένοι από τη δική της σιωπή, παραβίασαν την πόρτα και τη βρήκαν πεθαμένη από μέρες. 

Η γειτονιά δε γιορτάζει την …άνοδο των αντικειμενικών αξιών που επήλθε, ούτε πανηγυρίζει τη νέα χωρίς κατάρες εποχή με ακρόαση μουσικής. Η ανέκαθεν γηραιά κυρία Ε-Μι υπήρξε σύμβολο μιας νοσταλγικής και ολίγον παλαιομοδίτικης κακεντρέχειας και ο θάνατός της είναι άλλο ένα τέλος εποχής, τουλάχιστον για όσους τη γνώριζαν. 

υγ. Εντωμεταξύ απ’ όσο γνωρίζω, κανείς δεν πήγε στην κηδεία της. Έβαλα αντανακλαστικά μα προβλέψιμα το Eleanor Rigby στο πικάπ, έτσι για το καλό,  είχα και καιρό να το ακούσω.