Διπλώθηκε να μη λερωθεί από τον ίδιο της τον εμετό, ίσως και να έκλαιγε καθώς με
κοίταζε. Για να ακριβολογώ δεν κοίταζε εμένα αλλά το μέρος που έπρεπε να
βρίσκεται το χέρι μου. Κοίταξα και εγώ προς τα εκεί και χωρίς να μπορώ να θυμηθώ πότε ή
πως είχε συμβεί, είδα πως αυτό έλειπε, ήταν κομμένο.
Το δεξί μου άκρο έλειπε από τον καρπό και κάτω. Παρ’ όλα
αυτά ένιωθα νε με τρώει η παλάμη που δεν υπήρχε. Κάτι είναι κι αυτό σκέφτηκα
και προσπάθησα να ηρεμήσω την Ι που χτυπιόταν ακόμα κοιτάζοντας τώρα το πάτωμα.
Τραβήχτηκε, κατάλαβα
πως δεν ήθελε να την ακουμπήσει το μισερό μέλος μου, τραβήχτηκα κι εγώ από την
άλλη. Αναρωτήθηκα τι θα μπορούσε να τη φόβισε,
το κόκαλο δεν εξείχε καν από το δέρμα, όπως σ’ εκείνον τον ηλικιωμένο κύριο που
είχα δει τις προάλλες στα Χαυτεία. Ναι,
αυτό ίσως να έδειχνε τρομακτικό αλλά ακόμα κι έτσι δεν θα έφταιγα εγώ. Πάλι ο
ίδιος Α θα ήμουν, έτσι δεν είναι;
Θα το καταλάβαινα επίσης αν ένα ή δύο δάχτυλα έστεκαν σα
δαγκάνες υπολείμματα ενός «κάποτε» χεριού. Ναι αυτό θα ήταν σίγουρα αντιαισθητικό
σκέφτηκα νομίζω όμως θα ήταν απείρως πιο λειτουργικό για τις δουλειές που τώρα φορτίζουν
μόνο το αριστερό μου χέρι.
Λίγα λεπτά ή λίγες ώρες αργότερα – δε θυμάμαι ούτε πως βρέθηκα στο κρεββάτι μου για να είμαι
ειλικρινής - ξύπνησα δύσθυμος, έμεινα ξαπλωμένος για λίγο, σήκωσα τα χέρια
μπροστά στα μάτια μου, είδα είκοσι δάχτυλα
να κουνιούνται σα φύκια μπροστά μου.
