kilimanjaro state of the art

Παρασκευή απόγευμα, ζαβλακωμένος από τη γρίπη ακούω τους The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble στο πικάπ – γκρίνιας που θα χάσω την εμφάνιση τους στο Gagarin σε 1-2 ώρες - όταν συνειδητοποιώ πως ξεμένω από ασπιρίνες. Ρίχνω πάνω μου κάτι ζεστό και πετάγομαι απέναντι στο φιλολογικό στέκι - φαρμακείο του φίλου Κ (aka audionovel) που μου τους πρωτοσύστησε. Τον βρίσκω (ή μάλλον τους, γιατί είναι ήδη με παρέα) έτοιμους για το  live. Να σου δώσω την κάμερά μου; τον ρωτάω, αρνείται. Να μου στείλεις τότε ανταπόκριση του λέω, δέχεται.

 

 "STATE - OF - THE - ART!

Μέσα στον κυκεώνα της ευρωπαϊκής οικονομικής-και όχι μόνο- κρίσης, είχαμε την τύχη την παρασκευή το βράδυ να ξανασκεφτούμε την αξία της ευρωπαϊκής κουλτούρας, χάρη στο live των The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble.

Όντας πολιτιστικά υποσιτισμένος, μάλλον δεν περίμενα μια τόσο συμπαγή οπτικοακουστική performance, απόλυτα σύγχρονη ( η φουτουριστική ? ), εμπνευσμένη όμως από τα μεγάλα ευρωπαϊκά  κινήματα του εξπρεσιονισμού, του ρομαντισμού, του gothic... Ούτε η μουσική, ούτε η προβολή βιωνόταν αυτόνομα, παρά μόνο σαν ένα πακέτο λεπτομερούς δουλειάς με ανατριχιαστικό συγχρονισμό, λες και το ένα ήταν η χορογραφία του άλλου ! Τα κομμάτια δεν είχαν επιμηκυμένη- live- διάρκεια, θα έλεγα παίχτηκαν σε compact μορφή, ώστε να επιτευχτεί το προαναφερθέν. Εξαίρεση σ' αυτό ήταν η έναρξη, με το αυτοσχεδιαστικό σχήμα των The Mount Fuji Doomjazz Corporation (alter ego των TKDE ) να μας πετάει κατευθείαν στα βαθειά της drone-doom-jazz, παρουσιάζοντας μια ωριαία" μεταφυσική" ελεγεία για τον άνθρωπο, τη φύση του και τα δεινά του, την πορεία του αυτή τη γη, το χρόνο του....

Ακολούθησαν οι TKDE με δυο ώρες οπτικοακουστικού ντελίριου, με μεγάλο συναισθηματικό φόρτο, καθώς αυτοί οι τύποι -αντίθετα με τα εξωτερικώς φαινόμενα του marketing - κρύβουν μέσα τους την πιο γνήσια μορφή ρομαντισμού : τον υποβόσκων και υποχθόνιο, και όχι τον κραυγαλέο και κιτς..... Ρεμιξαρισμένες σκηνές από ταινίες -σπάνιες και μη -του Lang και άλλων εξπρεσιονιστών, βωβού κινηματογράφου, έρωτες εν διαλύσει, Κάφκα, Πικάσο, Μποντλαίρ, όλα αυτοκόλλητα με το ‘Here be dragons’ ,το οποίο έπαιξαν ολόκληρο, αφήνοντας στην άκρη την τελευταία τους κυκλοφορία ‘From the stairwell’.

Το συγκρότημα στη σκηνή ήταν παρών-απών ....μελετημένη παρουσία ώστε τίποτα να μη βγει πάνω απ' το "πακέτο". Αιθέρια  η κοπελιά τους, με αρμονική κίνηση και ουράνια φωνητικά κρατάει ώρες-ώρες τα μπόσικα στον ηχητικό καμβά-noise των υπολοίπων : συχνά δεν έπαιρνα χαμπάρι ποιος παρήγαγε ποιον ήχο κ' ούτε υπήρχε τέτοια έγνοια. Οι TKDE είναι οι μεγάλοι μάστορες της εποχής στην αναλογία φυσικού- ηλεκτρονικού ήχου: 50-50 % ,κι αυτό βγήκε παρ' όλη την απουσία βιολιού και τσέλου( δυο κοπέλες) και ακουστικού μπάσου που δεν χρησιμοποίησε ο Βong-Ra, αλλά εγώ πιστεύω ότι χρειάζονταν κάπου-κάπου. Παρ' όλα αυτά το μπάσο του ηχούσε ασπρόμαυρα σεξοδιαστροφικό !

Διαόλου κάλτσα αποδεδείχθηκε ο νεοεισελθών στο group Olafsson, τρομπέτα κ' κόρνο μέσω sequencer, σε experimental doom ακροβασίες...

Κι όπως αρμόζει στην καλύτερη ταινία κ' στο αξέχαστο μυθιστόρημα (για να στιγματίσουν), ήρθε το φινάλε -μελετημένα στο encore -, ένα λυτρωτικό κρεσέντο για την ακοή κ' τα μάτια, απ' αυτά που νιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει βίαια...: θάνατος, ναι της φίλησε το χέρι, underworld darkjazz μέσω της εισόδου του Dali....

                                                       o παθών : audio novel

                                                                                                                      audionovel@hotmail.gr

 Υ.Γ. Δυο μεγάλα μπράβο για το ίδιο θέμα : το πρώτο στο συγκρότημα, που όντας στο peak της καριέρας του, ήρθε στην Ελλάδα κι έπαιξε με το εισιτήριο 15 ευρώ, ξεκαθαρίζοντας το θέμα ότι ο καλλιτέχνης δεν είναι αμέτοχος στην τιμή εισόδου, και το δεύτερο στο διοργανωτή plisskenlab, που πίστεψε σ' αυτό, και να ξέρει ότι έτσι γινόμαστε ένα, και θα υποστηρίζουμε και διαφημίζουμε κάθε ανάλογη κίνηση."