πάρτυ σε ένα τετραγωνικό μέτρο

Ντι τζέι σε πάρτυ. Είσαι όντως ο master of ceremony που ελέγχει το κέφι της βραδιάς ή μήπως απλά αυτός που χάνει το χαβαλέ κι όλα τ' άλλα είναι απλά "να ‘χαμε να λέγαμε"; Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. 

  "στο επίκεντρο της βραδιάς ή  ο "μ@*%$κας" της παρέας;"

 κεφ 1

Η αλήθεια είναι πως έχεις μεγάλο κομμάτι ευθύνης για την πορεία της γιορτινής νύχτας και γι αυτό τουλάχιστον στην αρχή πρέπει να είσαι standby. Να παρακολουθείς τις κινήσεις των άκρων (χεριών, ποδιών) των καλεσμένων, να ακολουθείς και να ντύνεις μουσικά τις τάσεις τους προσπαθώντας να τις ενισχύσεις. Στη συνέχεια χαλαρώνεις. Όσες περισσότερες φορές έχεις βρεθεί σ’αυτή τη θέση τόσο πιο γρήγορα συμβαίνει αυτό.  

Από τη στιγμή εκείνη κι ύστερα και προκειμένου να κάνεις τη βραδιά πιο ενδιαφέρουσα για σένα έχεις τη δυνατότητα – αν θες - να πειραματιστείς. Μπορείς να προσπαθήσεις  να συντονίσεις τη διάθεση των υπολοίπων με τη δική σου (όποια κι αν είναι αυτή) και όχι το αναμενόμενο αντίθετο. Ακούγεται σαν πείραμα κυβερνητικής και ίσως είναι έτσι αλλά έχεις βάλει μόνος σου και κάποια όρια. Ξέρεις ΕΚ ΠΕΙΡΑΣ πώς δεν πρέπει να το παρατραβάς. Αν για παράδειγμα παίξεις το “I’m the fly” των Wire, όσο έξυπνα και να το πλασάρεις, ο κόσμος θα αδειάσει τη νοητή πίστα στο λεπτό. Ο Χ θα συνεχίσει να χορεύει βέβαια – αυτός είναι μηχανή, δεν είναι άνθρωπος – αλλά ξέρεις πως θα μπορείς να τον βλέπεις γιατί οι υπόλοιποι θα έχουν αποτραβηχτεί, κολλώντας τις πλάτες τους στο παραμικρό ελεύθερο σημείο των τοίχων του εορταστικού χώρου, και άντε πάλι από την αρχή. 

 κεφ 2

Πέρα από τα παραπάνω «παιχνίδια εξουσίας» μπορείς επίσης να συμμετέχεις χορεύοντας κι εσύ. Ειδικά αν έχεις χάσει 22 κιλά οπότε όλα γίνονται πιο εύκολα στον προκαθορισμένο μικροσκοπικό χώρο που σου αναλογεί. Χάνεται βέβαια λίγο η έκπληξη του επόμενου τραγουδιού – αλλά κι αυτό διορθώνεται αν: 1) επιλέγεις κομμάτια στην τύχη 2) προσθέτεις που και που τραγούδια που δεν ξέρεις (επικίνδυνο) ή 3) καταφέρεις να παρεισφρήσει στο playlist εκείνο το κομμάτι του Chet Baker που έχεις να ακούσεις έξι χρόνια. Όμως χορεύεις έστω και με μειωμένο τον αυθορμητισμό των χορευτικών φιγούρων που θα έκανες αν δε φοβόσουν μην τυλιχτείς σαν τον Λαοκόωντα εν μέσω ρευματοφόρων καλωδίων με κίνδυνο να τιναχτεί στον αέρα ολόκληρη η ηχητική εγκατάσταση ή μόνο το κορμί σου. Τέσπα, το φανταζόσουν εξαρχής πως στη ζωή δε μπορείς να τα έχεις όλα. 

Έτσι τελικά το να είσαι ευτυχής καθώς ευχαριστιέσαι το παράλληλό σου μικροπάρτυ στο ολόδικό σου τετραγωνικό μέτρο είναι σπουδαίο. Γιατί αν ο μη γένοιτο, η διάθεσή σου δεν είναι ή δε φτάσει στα ύψη, δύσκολα θα βρεθεί κάποιος εκτός του ίδιου σου του εαυτού – μην ξεχνάς οι υπόλοιποι χορεύουν - να στην ανεβάσει. Άσε δε που αν έρθει για κουβέντα δίπλα κανένας απίθανος (τα περισσότερα πάρτυ έχουν έναν) θα είναι αδύνατο να φωνάξεις θεατρικά: «Αααα! Κοίτα ήρθε ο τάδε» και να την κάνεις προς το άγνωστο. Θα πρέπει απλά να περιμένεις στωικά τον τροφοδότη σου, τον δικό σου άνθρωπο (τον εντεταλμένο να σου φέρνει ποτά, φαγητά και τσιγάρα κάθε που ξεμένεις) να περάσει μπας και σε σώσει από τον κολλιτσίδα. 

Τις λίγες φορές που δεν αναλαμβάνω επίσημος διασκεδαστής και το φαγητό μου δε βασίζεται στην καλοσύνη των άλλων θεωρώ υποχρέωσή μου την  παροχή τροφής και αλκοόλ του εκάστοτε διασκεδαστή, είτε είναι κάποιος από εμάς είτε - και κυρίως τότε - όχι.

  κεφ 3

Από την άλλη, η μοναξιά που μπορεί να κυριεύσει έναν νηφάλιο δισκοθέτη μπορεί να χτυπήσει κόκκινο. Ενδεδειγμένα αντίδοτα γι αυτήν την περίπτωση είναι οι γενναίες δόσεις αλκοόλ ή όποιων άλλων βοηθημάτων καταφέρνουν να σου χαρίσουν μιαν άλλη όψη της πραγματικότητας. Πίστεψέ με είναι θαυμάσιο να βλέπεις πολύχρωμα ομόκεντρα τετράγωνα να περιστρέφονται ρυθμικά, ειδικά όταν πάνω τους χορεύουν οι περισσότεροι από αυτούς που αγαπάς. Δυστυχώς όμως τα τελευταία χρόνια που παίζω με φορητό υπολογιστή συνειδητοποιώ πως δε με παίρνει να πίνω πολύ. Η ούτως ή άλλως προβληματική όραση του δεξιού ματιού εγκαταλείπει τελείως στα μισά της όγδοης μπύρας και οι μικρές γραμματοσειρές των λιστών μου, μεταμορφώνονται σε ακαταλαβίστικες γραμμές παρ' όλη την προθυμία του έτερου οφθαλμού. 

Τώρα σε ότι αφορά στην επιλογή της μουσικής καθαυτής, που είναι και το ζητούμενο, συνήθως έχω στο μυαλό μου έναν εγωιστικό σκελετό τραγουδιών που θα θελα ΕΓΩ να ακούσω τη  μέρα του πάρτυ. Εκεί πάνω  στη συνέχεια χτίζω, προσθέτω, διανθίζω κοιτώντας πάντα ποιοι από τους προεπιλεγμένους ήχους απομακρύνουν τα πόδια των καλεσμένων από το πάτωμα περισσότερο. Εκεί φροντίζει το μυαλό μου από μόνο του την τήρηση της παραπάνω διαδικασίας. Την τελευταία φορά (που ομολογουμένως διστακτικότατα αποδέχτηκα ξανά το ρόλο του τζόκεϊ) είχα στο νου ένα concept πραγματικά ευρύ: φυσικά ή μάλλον ηλεκτρακουστικά όργανα και ροκ εν ρολ (τζαζ, γκαραζ, σερφ κλπ included). Στόχος – ο οποίος και επετεύχθη - να παίξω κομμάτια που δεν ακούστηκαν και στο προηγούμενο πάρτυ, όχι απαραίτητα άγνωστα. Και στους τυχόν διαμαρτυρόμενους θα απαντήσω απλά: «Αν θες τα ίδια κάθε φορά πάρε μαζί σου μια κασέτα (μάλλον ένα mp3 player). Πόσες φορές τέλος πάντων θα χορέψεις το Bigmouth strikes again;  Και το Girlfriend in a comma,  θα σου αρέσει, είμαι σίγουρος. 

 κεφ 4

Σε αυτή τη διάθεση τελευταία έχω αποφασίσει να δέχομαι με χαμόγελο και φυσικά κλειστά αυτιά την όποια παρεμβολή/άσχετη παραγγελιά και όπως και εντέλει κάνω να την αφήνω ανεκπλήρωτη. Προσοχή! μην παρεξηγηθώ, αναφέρομαι μόνο στις ολικά άκυρες συμβουλές που σε βγάζουν εκτός ροής, δεν αναφέρομαι καν σε εκείνες τις ατυχείς που λέγονται σαν εναρκτήριες κουβέντες από όσους/ες απλά επιθυμούν να σε γνωρίσουν προσωπικά.

Γιατί είναι μεγάλο και αμήχανο το τζέρτζελο όταν έρχεται κάποιος (συνήθως κάποια) και σου ζητάει να παίξεις το αγαπημένο του/της κομμάτι που συνήθως είναι άσχετο με το τι ακούγεται και χορεύεται εκείνη τη στιγμή. Για παράδειγμα φαντάσου τα ηχεία να δίνουν στους παρευρισκόμενους το ρυθμό της Northern Soul και να πέφτει παραγγελιά το Killing in the name of (παρ’ όλο που είναι κομματάρα) ή ακόμα χειρότερα κάποια πιο γενικόλογη παρότρυνση του στυλ «τίποτα μπητάκια έχεις φέρει μαζί;» την ώρα των Trashmen και του King of surf. Το χαμόγελο, χαμόγελο, τα μάτια όμως φωνάζουν ήμαρτον και εγώ θέλω να απαντήσω «Που;» μα συγκρατούμαι στο «βάλε μου λίγο Michael Jackson» που με χτυπάει καταπρόσωπο την ώρα που όλοι ουρλιάζουν κάθιδροι το Psycho. Ουρλιάζω κι εγώ: Psychoooo!

κεφ 5

Τέλος πάντων, μετά από τόση ανάλυση δεν κατάφερα να φτάσω σε ασφαλές συμπέρασμα. Τις περισσότερες φορές το ευχαριστιέμαι πραγματικά να παίζω μουσική. Μου αρέσει να βλέπω τους φίλους μου να χορεύουν, και τους φίλους των φίλων μου, γνωστούς και αγνώστους. Με τους «εχθρούς» (άργησα να συνειδητοποιήσω και ακόμα περισσότερο να ξεπεράσω ότι συγκαταλέγομαι σ’ αυτούς που έχουν έναν δηλωμένο εχθρό) τι γίνεται όμως; Παρόλο που αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, εκεί μένω αδιάφορος, ίσως και να το ευχαριστιέμαι κατά βάθος.

Προχθές έπαιξα ξανά στο πάρτυ του φίλου μου Τ. Επέλεξα καλή μουσική είπαν. Κάηκα στις 3,5 ώρες.

 υγ. Αν πρέπει να απαντήσω στο ερώτημα που μόνος έθεσα μάλλον θα πώ: "Μπορεί και τίποτα από τα δύο"