oi!

Βρατανικό punk παρακλάδι, το oi!, από τα τέλη της δεκαετίας του 70. Σύμφωνα με τον Steve Kent, κιθαρίστα των Business, ξεκίνησε σαν αντίδραση στην εισβολή στην punk σκηνή "μοδάτων καλλιτεχνίζοντων ανθρώπων με πανεπιστημιακή μόρφωση, απ' αυτούς που χρησιμοποιούν λέξεις μεγάλου μήκους,  σε σημείο που χάνεται κάθε επαφή". 

Το oi! (το οποίο στην cockney διάλεκτο σημαίνει: Γεια!) ξεκίνησε σαν η real punk υπόκρουση της καθημερινότητας της εργατικής τάξης, μα γρήγορα ξώκειλε σε κάφρικα ακροδεξιά μονοπάτια αποκτώντας κυρίως οπαδούς από τις τάξεις των skinhead, των εθνικιστών του NF και των κοινών χουλιγκάνων. Παρ' όλη τούτη την αποκλίνουσα ροπή υπήρχαν oi!-μπάντες - και μαλιστα από τις πιο πετυχημένες του είδους - με αριστερή & αντιρατσιστική αυνθηματολογία/δράση, όπως οι Angelic Upstarts, οι Stiff Little Fingers, οι Cockney Rejects και οι Oi Polloi.  (ο Π - aka buel - κάποτε μου έκανε διήμερο oi-σεμινάριo για να με πείσει).

Τα 5 καλύτερα εξώφυλλα Oi! σύμφωνα με την εκτίμηση του ιστολογίου:

 Oi! fuckin' Oi!

Oi! Oi! that's yer lot!

Cockney Rejects - Oi! Oi! Oi!

Strength thru Oi!

Μιχάλης Βιολάρης - Όϊ

http://addicted-to-oi.blogspot.com/

κι η κατσίκα καμαρώνει

Μοναστηράκι 2012. Κάτι ο ζήλος των ομιλητών, κάτι οι αγριοφωνάρες τους δε χρειάστηκε ούτε στιγμή να στήσω αυτί για να ακούσω τις δεκάδες συζητήσεις "πολιτικού" περιεχομένου που διαμείβονταν γύρω μου.

 Εστίασα όμως την προσοχή μου σε εκείνο το κομμάτι του εκλογικού σώματος που βρίσκονταν εκεί εργαζόμενο (και όχι σε εκείνους που σαν την αφεντιά μου κυνηγάνε Κυριακάτικα τα προσωπικά τους άγια δισκοπότηρα).

Οι περισσότεροι τσιγγάνοι – άριοι γαρ -  έχοντας τουλάχιστον έναν Πακιστανό ο καθένας στη δούλεψή του, ευαγγελίζονταν  αραχτοί, λεβέντικα εθνικοσοσιαλιστικά ιδεώδη βροντοφωνάζοντας "έξο οι ξένοι" ή "Εγοοό;  Χρισί αυγί βέβεα" ανάμεσα σε  "Μαχούντ (ή κάπως έτσι) τράβα φέρε μου άλλη μια μπίρα" ή "Μαχούντ κουβάλα το σκρίνο που αγόρασε η κιρία"'

Μια σελίδα ιστορίας να 'χατε διαβάσει σε όλη σας τη ζωή  θα ξέρατε ποιοι κινδυνεύουν πρώτοι από την ψήφο σας, σκέφτηκα αηδιασμένος και μουρμούρισα:  

- Η κουράδα κρέμεται κι η κατσίκα καμαρώνει.

- Τι; Με ρώτησε ένας από την ομήγυρη.

- Άσε τίποτα είπα, σηκώθηκα κι έφυγα, τι να εξηγήσεις.

 #

You'll be the first to go
You'll be the first to go
You'll be the first to go
Unless you think

που λένε και οι Dead Kennedys:

1000

Το σκέφτηκα, πειραματίστηκα, αμφιταλαντεύθηκα, το ξανασκέφτηκα και τελικά άφησα την Τύχη να διαλέξει το τραγούδι που έσπασε το φράγμα των 1000, (ως και το Lips like sugar είχα μαζί μου) στην σημερινή τριακοστή εκπομπή. Ο δε τίτλος αυτού: A Forest. 

Οι Cure βέβαια, σε μια ακουστική εκτέλεση με τα 21 απνευστί again πάντα παρόντα.*

Όποιοι επιθυμούν να ακούσουν την εκπομπή ...μαγνητοφωνημένη μπορούν να την κατεβάσουν ως κονσερβο-podcast (mp3)  πατώντας το εικονιδιάκι που ακολουθεί:

Το playlist όπως πάντα ατο δικό μου πρώτο σχόλιο.

Καλό Σαββατοκύριακο

υγ. Επετειακή "προσφορά" η ακρόαση απ' ευθειας από εδώ:

*Κατά τη γνώμη μου, τα κοντέρ σήμερα τα έσπασαν οι Παρθενογένεσις.

αύριο, το χιλιοστό τραγούδι

http://www.indiegroundradio.com/

Αύριο λοιπόν !

το τζάνκι

Με αφορμή την προχθεσινή record store day θυμήθηκα μια μελανή περίοδο στη ζωή μου σαν vinyl junkie.  Ήταν τότε που οι περισσότερες κυκλοφορίες που με ενδιέφεραν είχαν σταματήσει να βγαίνουν σε Lp, 91-92 θα ήταν, και μια αρρωστημένη σκέψη, ένας δαίμονας, είχε σφηνωθεί για τα καλά, είχε κυριέψει το μυαλό μου και μου υπαγόρευε να αντικαταστήσω όλα τα άλμπουμ από το 90 και μετά από βινύλιο σε cd. 

Μη τα πολυλογώ όμως, στο εικοσαήμερο – τόσο κράτησε - της επιχείρησης ανταλλαγής, έσπασα. Συνειδητοποίησα πως εγώ που κορόιδευα όσους έδιναν τους δίσκους τους έκανα τώρα το ίδιο. Κι όταν κατάλαβα το σφάλμα που επιχειρούσα, καμμιά 25αρια άλμπουμ είχαν προλάβει να κάνουν φτερά από τη δισκοθήκη μου. Τα περισσότερα δε, μεταξύ αυτών και το Dummy των Portishead, τα είχε αγοράσει –θα τ’ άκουγε, δε θα τ’ άκουγε δεν ξέρω - ένας πρώην συμφοιτητής, ο Τάσος.

Έβαζα θυμάμαι να ακούσω το ψηφιακό Dummy και τα χέρια μου δε βολεύονταν στο μικρό πλαστικό κουτάκι του cd, αναζητούσαν το χάρτινο εξώφυλλο, με το βαθύ μπλε χρώμα και το γαλάζιο ένθετο. Τα ηχογραφημένα ψηδιακά τριξίματα των τραγουδιώ, trip hop γαρ, ακούγονταν – γαμώτο - τόσο ξερά χωρίς τη συνοδεία των πραγματικών, αναλογικών σκρατς της βελόνας μου. 

Ένα πρωί, που με το που άνοιξα τα μάτια στο κρεβάτι μου σκέφτηκα το χαμένο μου βινύλιο,  - άραγε να χα δει σε όνειρο τον Τάσο με το δίσκο μου να τρέχουν μακριά μου; -  ήξερα πως είχε έρθει η ώρα.

- Τάσο καλημέρα, του κάνω.

- Σαν τα χιόνια μου απαντά, είχαμε 2-3 μήνες να μιλήσουμε, στον ύπνο σου με έβλεπες; Είπα ΝΑΙ, δε με πίστεψε, νόμισε πως χαριτολογούσα αλλά, μαλακία μου το ξέρω, δε βαριέσαι σκέφτηκα, είχα καλημερίσει ήδη οπότε μπήκα κατευθείαν στο ψητό:

- Ρε, συ φίλε τους Portishead. Μόνο αυτούς για τους άλλους δε καίγομαι.

- Τι τους Portishead;,  μου κάνει κατάπληκτος,

- Να, κοίτα, πότε θα ‘ρθεις Αθήνα, ή πότε θα σαι σπίτι να περάσω εγώ, να τους πάρω? Το βινύλιο εννοώ, το θέλω πίσω, θα σου το δώσω βέβαια σε  cd.

Που λες, έτσι έγινε. Ρεζίλι ξερεζίλι, το δίσκο τον πήρα πίσω, κατάφερα να βρω ξανά και τους περισσότερους απ’ όσους άλλους είχα «προδώσει», οι εφιάλτες σταμάτησαν. Παραδόθηκα ευτυχισμένο τζάνκι ξανά στην έξη μου στο πολυβινυλοχλωριδιο. 

υγ. Μόνο τους Auteurs, το “Now, I’m a cowboy” δεν έχω βρει. Μου χει μείνει το cd και πλέον δε το ακούω ποτέ. Όποιος το έχει σε βινύλιο, του το ανταλλάσω με cd.

όταν θα 'ρθει το καλοκαίρι

dr John - locked down

 Κάθε φορά που περνάω έξω από το κατάστημά του, κόβω ταχύτητα να πω ένα γεια, κι αυτός συνήθως με “γαντζώνει” – όχι ότι δε το ευχαριστιέμαι - και μου αρχίζει κριτικές, αναλύσεις και προτάσεις για τα νέα άλμπουμ που άκουσε. Ως λάτρης της μουσικής και φανατικός ακροατής δε, ακούει πολλά ο άτιμος. Δε τα γράφεις για το blog, του είπα τις προάλλες καθώς εμπιστεύομαι την άποψή του, κι εκείνος δέχτηκε:

"Λοιπόν λεμ, λόγω επικαιρότητας και επειδή πατάει σε δύο διαφορετικές γενιές, ξεκινάμε με τον τελευταίο δίσκο του Dr. John. Το “Locked down” (2012) ο οποίος έγινε σε συνεργασία & παραγωγή των Black Keys. Τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσε να ισχύει και το ανάποδο: Να είναι ο νέος δίσκος των Black Keys με guest vocals τον  Dr John!

Η συνταγή των B.Κ.  για vintage -ρετρό ήχο είναι πετυχημένη και ακούγεται γνώριμη στο 2012 μετά το νέο-soul, νέο-RnB ή και νέο-afrobeat κίνημα της τελευταίας δεκαετίας περίπου. Προσπαθώντας να βγάλουν όμως λίγο σκοτεινό  ήχο της voodoo-swamp παράδοσης της Νέας Ορλεάνης για την αναβίωση αριστουργηματικών album του Dr John στα 60’s – 70’s (πχ  “Gris Gris”) και μη έχοντας έμπνευση επ’ αυτού, οδηγήθηκαν σε ένα μονοπάτι νέο-garage-funk υπόβαθρου που δεν προσφέρει τίποτα στο θέμα, ειδικά για τους ακροατές που έρχονται μαζί με τον Dr απ’ το παρελθόν.

Ο δίσκος έχει εξαιρετικά μικρή διάρκεια (<40’), πράγμα που δείχνει το βιαστικό της συνεργασίας, η δε αίσθησή μου είναι ότι ηχογραφήθηκε με τηλεμεταφορά δεδομένων, overdubs κλπ και ότι ουδέποτε συνυπήρξαν όλοι σε studio: Σα να τραγούδησε (κ έπαιξε λίγο) ο Dr. σ’ ένα προηχογραφημένο χαλί… Η φωνή του Δόκτορα είναι σε πολύ καλή κατάσταση για τα 72 του χρόνια, εξάλλου δεν ήταν ανενεργός τα τελευταία χρόνια. Με το group  του 911 (nine eleven) έκανε έναν εξαιρετικό δίσκο το 2008 για τη Νέα Ορλεάνη της μετά Katrina  εποχής, το “City that cares forgot”.

Η επιτυχία του δίσκου όπως προείπα, είναι το “airplay” του, ενθουσιάζει έναν νεολαίο του 2012, ειδικά τους οπαδούς της Black Keys  σχολής, αλλά νομίζω δε δίνει το ερέθισμα να βουτήξει κανείς στο παρελθόν του Dr John, να βιώσει το πραγματικό voodoo-funk-swamp της Νέας Ορλεάνης. Από αυτήν την πλευρά ο Dr. John συμμετέχει σε μια επικαιρότητα, αλλά όφειλε να δουλέψει περισσότερο στο project, ειδικά αφού καταλογίζεται στο όνομά του.

Καλή ακρόαση!

audionovel@hotmail.gr

υγ. Η μανιακή πορεία του χρόνου στην i-τεχνολογική εποχή, ο βομβαρδισμός με σκουπίδια σκεπάζει αναμνήσεις, βινύλια και cd, αλλά όχι εμένα. Η πραγματική προσπάθεια του Dr. John μεταφοράς του voodoo sound σε άλλη εποχή μέσω crossover με  rockstars της εποχής,  έγινε το 1998 με το ”Anutha Zone”, άλμπουμ που συνιστάται ιδιαιτέρως. Κι όσο για τα πρόσφατα χρόνια μας, βρίσκω τον ήχο-σήμα κατατεθέν New Orleans στα άλμπουμ του Coco Robisheaux “Spiritland” (2007)και “Revelator” (2010).

υγ2. Μετά τη φιλοξενία κριτικής συναυλιών στο blog  του φίλου lemonostifti, εγκαινιάζεται εδώ μια νέα «στήλη» παρουσίασης – πρότασης και κριτικής ενός δίσκου από την τρέχουσα δισκογραφία ή ιδεατά ενός δίσκου-συγκροτήματος που έχει μπολιαστεί από ένα μοναδικό χαρμάνι ήχου (unique). Συνολικά δηλαδή μια πρόταση ακρόασης & εμπειρίας ενός δίσκου και όχι αρπαχτά ένα κομμάτι στο ΥΤ κλπ."

Τα παιδιά της επανάστασης.

o Νότις ως άλλος φοίνικας

Παιδιά της επανάστασης, φώναζαν επί χούντας όσα μωρά τύχαινε να έχουν γεννηθεί την 21^η Απριλίου. Συμβουλεύονταν μάλιστα και τους ληξιαρχικούς χάρτες κι έστελναν πατριωτικές κάρτες γενεθλίων σε όλα ανεξαιρέτως.

Ο φίλος μου Γ., ήταν ένα από αυτά, γι αυτό το ξέρω, Χρόνια Πολλά του εύχομαι, ελπίζοντας να μην ξαναλάβει ποτέ από κυβέρνηση (ή κόμμα) τέτοιο ευχετήριο ραβασάκι.

Όσο για τον τίτλο "παιδιά της επανάστασης" εύχομαι το λιγότερο που μπορεί να θυμίζει να είναι αυτό:

 

 -----------------------------------

Reord Store Day.  

Παγκόσμια μέρα δισκάδικων σήμερα, θα προσπαθήσω να πεταχτώ για το καλό σε κάποια γειτονικά: το δισκάδικο στην Κηφισίας και το Sonic Boom στην Κυψέλη.  Όλο και κάτι εκπτωτικό θα βρω να αγοράσω, αν και στο μάτι έχω βάλει μια κυκλοφορία των Παρθενογένεσις από την Ειρκτή records.

 -----------------------------------

 29 στον indieground

Όσο για τη χθεσινή, 29η εκπομπή του λεμονοστίφτη, και για όποιον/α θα ήθελε να την ακούσει, αυτή μπορεί να βρεθεί στο πίσω μέρος του εικονιδίου που ακολουθεί:

Το playlist του podcast είναι εδώ. Ελπίζω να την ευχαριστηθείτε, τουλάχιστον όσο ...εγώ.

Καλή ακρόαση

αρχή διατήρησης της ορμής

 

Ο ψυχεδελικός φαρμακοποιός είπε εντάξει θα σου γράφω που και που καμιά κριτική για δίσκους που μ’ αρέσουν, τον τελευταίο καιρό τα μουσικά του γούστα τρέχουν με χίλια σε άλλα μήκη κύματος, ξεκίνα με κάτι στρωτό απ αυτά που μου χεις προτείνει του λέω, και μπαίνω σπίτι συζητώντας για την κρίση που περνάνε τα  ζευγάρια   μετά από κάμποσα χρόνια γάμου με ένα φίλο. 

Του λέω πως δεν πολυγουστάρω χωρισμούς γιατί μου χαλάνε τη δική μου ισορροπία, είμαι εγωιστής σκέφτομαι και απολαμβάνω στα κρυφά τη μετάγευση των απίστευτων κεφτέδων με μυρωδικά που έφαγα πριν.  Μόλις έχουμε γυρίσει από ένα μικρό πάμφθηνο κουρδικό εστιατοριάκι πίσω από το Πεδίον του Άρεως. 

Δεν προλάβαινα να γυρίσω ζωντανός σπίτι γα φαγητό, τρελλή πείνα μετά τη δουλειά, είχα πει να φάω μόνος έξω σήμερα, δεν το ‘χα ξανακάνει, αλλά τελικά δεν έκατσε ούτε και σήμερα αφού ο Α μου τηλεφώνησε και ήταν πρόθυμος να γευματίσει έξω μαζί μου. Συμφώνησα απλά αλλάξαμε προορισμό.

Περπατώντας χιλιόμετρα να συναντήσω τον Α, πέτυχα έναν παλιό φίλο που είχα να δω χρόνια. Παράδοξο αλλά χθες το βράδυ τον μνημόνευα ακούγοντας ένα τραγούδι των Ill Wind που μου χε γράψει σε μια από τις απίθανες ψυχεδελικές κασσέτες που μας κέρναγε κάποτε.  Ανταλλάξαμε και τηλέφωνα, είπαμε να πιούμε και καφέ.

Μόλις έχω τελειώσει την 29^η εκπομπή «στον λεμονοστίφτη», πολύ καλά πήγε κατ’ εμέ, πρόλαβε και μου ‘λειψε με μια μονάχα (μεγαλο)βδομάδα αποχής. Όποιος/α ενδιαφέρεται μπορεί να την κατεβάσει προς ακρόαση πατώντας το παρακάτω κουμπί:

και να συμβουλευτεί το πρώτο δικό μου σχόλιο για ότι αφορά το playlist αυτής. 

Το χαμένο τέταρτο της σημερινής μέρας ήταν ο χρόνος που αφιέρωσα - παρεκκλίνωντας μάλιστα  της προσχεδιασμένης αστικής διαδρομής μου - ακολουθώντας έναν άγνωστο άνθρωπο που περπατούσε έχοντας το δείκτη του δεξιού του χεριού τεντωμένο, είτε διεκδικώντας με φανερή ένταση το δίκιο του  σε ένα προσωπικό μονόλογο, είτε απλά σημαδεύοντας το τίποτα. Αυτά.

 

η επιστροφή

blogger.: Καλά, μια βδομάδα λείψατε, για ποια επιστροφή μιλάτε; 

lemonostiftis.: Αγαπητό ιστολόγιο - ας μιλάμε στον ενικό-, σε μια βδομάδα ταξίδεψα αν και όχι αρκετά, έκανα το δεύτερο μου μπάνιο στη θάλασσα, ανέβασα τη χοληστερίνη μου και πήρα 2 κιλά, χαιρέτησα φίλους που "εξόρμησαν" είτε για δουλειές είτε για διακοπές σε άλλη ήπειρο,  διάβασα τρία βιβλία, επισκέφτηκα εκτάκτως ένα γιατρό - νομίζω όλα καλά -, περπάτησα αρκετά χιλιόμετρα, άκουσα πέντε-έξι καινούριους δίσκους και τριπλάσιους σχεδόν ξεχασμένους παλαιότερους και είδα ένα σκασμό όνειρα καθώς διπλασίασα τις ώρες ύπνου μου. Έτσι που λές, η αυριανή επιστροφή στην αστική μου καθημερινότητα ξεκινά με τον καλύτερο τρόπο στον indieground radio, στις 10 το πρωί όπως πάντα.

blogger.: Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας, συγγνώμη χρόνο σου ήθελα να πω. Θα τα πούμε εκεί αύριο.

στον υαλοκαθαριστήρα

ένα πρωινό

Το χάραμα, μετά το θάνατό μου ώρες πριν,
Το φως του ήλιου, στις επτά, ως συνήθως
Θα κατακλύσει τα δέντρα που ξέρω.
Θα λάμψει το πράσινο, οι σκούρες πράσινες σκιές
θα υποκύψουν
Στον σκληρό καλοκάγαθο, αδιάφορο ήλιο.
Αδιάφορα θα στέκονται και τα δέντρα στον κήπο μου,
Χωρίς ένα δάκρυ για μένα το πρωί του θανάτου μου.
Τα ίδια όπως πάντα, με ρίζες διψασμένες,
Θα παραμένουν τα δέντρα στην άπνοη αυγή,
Τυφλά και άστοργα,
Τα δέντρα που ήξερα,
Και φρόντιζα.

Αυτά έγραψε η Patricia Highsmith στο ημερολόγιο της Ήντιθ Χάουλαντ, κάποια 6η Μαΐου της δεκαετίας του 70. Από τη νουβέλα της "Το ημερολόγιο της Ήντιθ" (Edith's Diary) που μόλις διάβασα και προτείνω.

και καλό Πάcxα

Ο παρών διαδικτυακόc τόπος διακόπτει προcωρινά τη λειτουργία του για εορταστικούc λόγουc και εύχεται:

Καλή Ανάcταση σε όλουc μαc. 

Λέγε, λέγε κάτι μπορεί να γίνει.

και φυcικά όπως πάντα καλή επιcτροφή cε όcoυc ταξιδέψουν.

τα ζώα παντρεύονται

"Τα ζώα παντρεύονται" είπε η μικρή Ι. στη μαμά της και τα παρέταξε κατ' αυτόν τον τρόπο.

η μαύρη τουλίπα

 Παρατημένο στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου που καίει για κάνα εικοσάλεπτο, το λουλούδι φαίνεται να πνέει τα λοίσθια. Τόσο ο μίσχος όσο και τα πέταλα έχουν χάσει τη φόρμα τους καθώς μοιάζουν να ρέουν με σταθερότητα υγρού ακουμπισμένα στο πόδι μου. Εγώ καθισμένος στη θέση του συνοδηγού παλεύω να το αναστήσω με βρεγμένες χαρτοπετσέτες τυλιγμένες στον κομμένο του κοτσάνι. 

- Τι όμορφη που είναι η τουλίπα σας κύριε! Ο νεαρός υπάλληλος του βενζινάδικου, στέκεται  έξω από το παράθυρο του συνοδηγού, μόλις έχει βάλει βενζίνη, και παρατηρεί το μαραμένο λουλούδι, όσο ο συνταξιδιώτης μου πληρώνει μέσα στο κατάστημα.

- Φαίνεται να μη τη γλιτώνει όμως του λέω.

- Κρίμα θα είναι, δεν έχω ξαναδεί μαύρη τουλίπα, ή μάλλον νόμιζα πως δεν υπήρχαν πραγματικά, ότι είναι μόνο στα λόγια κάποιων. Την αγοράσατε ή εσείς την καλλιεργήσατε;

Ένα αμάξι σταματά και σβήνει τη μηχανή πίσω μας και ο οδηγός του κορνάρει για να εξυπηρετηθεί, ο υπάλληλος όμως τον αγνοεί και ξεκινά να καθαρίζει τα τζάμια του αυτοκινήτου απτόητος από τα δικά μου "δεν χρειάζεται φίλε μου – ευχαριστώ". Σκύβει στο ανοιχτό παράθυρο: 

- Εγώ ευχαριστώ, μου φτιάξατε τη μέρα λέει και μου παραδίδει τα κλειδιά. Απομακρύνεται μονολογώντας " Άκου να δεις! Μαύρη τουλίπα"

υγ. Ένα χρόνο μετά, ο Ν μου έδωσε ξανά μία μαύρη τουλίπα, από τη φετινή σοδειά του αυτή.  Σε μπουκάλι μπύρας με νερό μέχρι να φτάσει σπίτι κι έπειτα στο ανθοδοχείο με μισή κουταλιά ζάχαρη. Για να δούμε πόσο θα αντέξει φέτος. Η περσινή τελικά επέζησε και διατηρήθηκε κάπου 15 μέρες.

μια πρόωρη ανάσταση

Κι εκεί που προχωρούσα τον ίδιο - μοιραίο για τη λούτρινη ύπαρξη – δρόμο, "Θαύμα, θαύμα!" αναφώνησα μα δε σταυροκοπήθηκα. 

Πρόωρα αναστημένος ο μικρός λαγός κοίταζε αφ’ υψηλού τους περαστικούς κι εμένα με τη διαπεραστική του ματιά. Για να 'χει αναστηθεί ήδη θα 'ναι καθολικός σκέφτομαι. Easter Bunny.

βρε, πως αλλάζουν οι καιροί

1890

Στο τότε βορειοανατολικό άκρο της παλαιάς πόλης των Αθηνών, κοντά στο τείχος Χασεκή, είχε οικοδομηθεί το 1832 μια από τις πρώτες νέες οικίες της απελευθερωμένης Αθήνας, μέσα σε ένα μεγάλο κήπο, για λογαριασμό του Χιώτη τραπεζίτη Αλέξανδρου Κοντόσταυλου. Μετά την εγκατάσταση της πρωτεύουσας του νεοπαγούς Ελληνικού κράτους στην Αθήνα, το 1834, η οικία αυτή χρησιμοποιήθηκε για δύο περίπου έτη ως προσωρινό ανάκτορο του Όθωνα με την προσθήκη μιας κυκλικής αίθουσας)………..…… στην οποία κατόπιν συνεδρίαζαν επί μια δεκαετία η Βουλή και η Γερουσία, μέχρι την πυρκαγιά του 1854 που κατέστρεψε τελείως το κτίριο................... και έκτοτε στέγασε τη Βουλή των Ελλήνωνμέχρι το 1935……..αργότερα το Υπουργείο Δικαιοσύνης, ενώ από το 1961, ανακαινισμένο και διαρρυθμισμένο, φιλοξενεί το Μουσείο της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος.

Σήμερα το περιστύλιο του κτιρίου "φιλοξενεί" άγνωστο, άστεγο Αθηναίο. 

2012

Μισό τσιγάρο δρόμο πιο κάτω δε, και από το στούντιο του indieground radio εξέπεμψα σήμερα το 28^ο επεισόδιο της εκπομπής: στον λεμονοστίφτη. Όποιος/α το "έχασε" και θα 'θελε να το ακούσει μπορεί να πατήσει το παρακάτω εικονίδιο. 

Το playlist της εκπομπής βρίσκεται στο πρώτο δικό μου σχόλιο.

ανταπόκριση από το '70 : το μη χείρον (μέρος 2ο)

 ...συνέχεια από το προηγούμενο

Να ΄μαι τώρα καθισμένος με τους μεγάλους. Πίνουν κονιάκ στα πολύχρωμα στρουμπουλά μας ποτήρια, η τηλεόραση είναι ανοιχτή και ο μπαμπάς, η μαμά και οι θείοι μιλάνε ή για κάτι από τα πολύ σημαντικά γι αυτους που εγώ δεν καταλαβαίνω και μάλλον δε με ενδιαφέρουν καθόλου ή για τον φίλο τους τον κύριο Σ. που τον φώναξαν ξανά εχθές στην αστυνομία. 

- Να σας πώ πως λειτουργούν τα ηφαίστεια; Η φράση "βάλτον να κοιμηθεί επιτέλους" δεν απευθυνόταν σε μένα αλλα στη μητέρα μου αλλά ...νομίζω πως εμενα  αφορούσε. 
Δε μπορώ να καταλάβω γιατί τον πείραξαν τώρα τα ηφαίστεια... Αυτός δε με βάζει να λέω σε όλους πώς δουλεύουν τα ηφαίστεια, και μετά με φωνάζει ‘’επιστήμονά τους’’ ;; Ακόμα και στον ταξιτζή που μας γύρναγε από το αεροδρόμιο προχθές με έβαλε και του εξήγησα για το τι γίνεται μέσα στη γη και πως μας είπαν στο νηπιαγωγείο πως φτιάχνεται η λάβα.

Η αδελφή της μητέρας μου θα έφευγε για Αμερική με το θείο μου και με τα ξαδέλφια μου αφού εκεί ζούσαν από πολύ πριν γεννηθώ και όλοι έκλαιγαν στο αεροδρόμιο. Οι μεγάλοι δηλαδή έκλαιγαν κι εγώ με την αδελφή μου θέλαμε να βρούμε  λίγο χρόνο να πούμε στη θεία  τι να μας φέρει την άλλη φορά που θα ξανάρθουν. Ο μπαμπάς μας έβγαζε φωτογραφίες.

Η μητέρα μου σηκώθηκε, "Σήκω να πας για ύπνο, δε θα ξυπνάς αύριο, πιτζάμες και δρόμο για το κρεβάτι’’ είπε, μέχρι εδώ καλά, και συμπλήρωσε ‘’πήγαινε τώρα να φιλήσεις τους θείους σου’’.  Δε ξέρω τι φοβάμαι πιο πολύ τελικά, τα φιλιά των θείων ή τους σκελετούς.

Φιλάω τους θείους έναν έναν . Το στόμα μου γεμίζει από την κολόνια του θείου και δε μπορώ να αναπνεύσω ενώ νοιώθω τα μάγουλα μου βρεγμένα από τα σάλια των υπόλοιπων φιλιών. Οι θείες πάντα έτσι μας φιλάνε. Νομίζω το κάνουν για εκδίκηση, μάλλον το ξέρουν πως δε τις αγαπάω πολύ, ειδικά η Αντριάννα, αν είναι να φιλάει έτσι καταλαβαίνω γιατί δεν έχει παντρευτεί ακόμα. Σκουπίζω στα κρυφά τα μάγουλά μου με το γιακά μου και ξαναθυμάμαι γιατί η αδελφή μου είπε θα κάνει πως κοιμάται από την ώρα που άκουσε το κουδούνι πριν δύο περίπου ώρες. 

Ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου ακούω την η αδελφή μου έχει ήδη κοιμηθεί, ξέρω να ξεχωρίζω τον συνεχόμενο ήχο της αναπνοής της όταν κοιμάται από τον καθόλου ήχο όταν κάνει πως κοιμάται.  Παρ’ όλα αυτά τη φωνάζω μπας και ξυπνήσει. Τίποτα. Προσπαθώ να νυστάξω μασώντας τις άκρες των σεντονιών μου αλλά πάλι τίποτα.

Η πόρτα είναι κλειστή και εγω κουνάω τα χέρια μου μπροστά στα μάτια μου αλλά είναι τόσο σκοτεινά που δε μπορώ να τα δω. Το μόνο που βλέπω  μπροστά μου  είναι το ένα και μοναδικό μάτι του σκελετού . Όσο κι αν προσπαθώ να σκεφτώ ότι απλά είναι ο διακόπτης για το φως του δωματίου που φωσφορίζει, όπως όλη η οικογένεια μου έχει εξηγήσει  δεν καταφέρνω να ηρεμήσω με τίποτα. Πολλές φορές όταν δε μπορώ να κοιμηθώ και ο σκελετός δε σταματά να με κοιτάζει η μητέρα μου, μου φέρνει κανά εικόνισμα δίπλα μου μπας και κοιμηθώ ευκολότερα. 

Σηκώνομαι  να ζητήσω την εικόνα , πάω στο σαλόνι και μετά από μια δυνατή φωνή  που λέει ‘’ Όχι Θεέ μου πάλι’’  και βγαίνει από το στόμα του πατέρα μου, τον βλέπω να σηκώνεται , να λύνει και να τραβά τη ζώνη από το σορτς  του. Συνήθως αυτή η απειλή πιάνει μα σήμερα δε με πολυνοιάζει.

 - Μη Τάκη, φωνάζουν οι θείες, και μόλο που ξέρω πως θα με δείρει - δεν το έχω ξαναδεί έτσι θυμωμένο - δεν τρομάζω, μένω εκεί και φεύγω βουρκωμένος περισσότερο από ντροπή μόνο όταν προσγειώνεται πάνω μου και το τρίτο χτύπημα. Ε, αυτό δε το περίμενα. 
Ουρλιάζοντας σαν Μόγλης ξαναμπαίνω στο σαλόνι κρατώντας τώρα τη δική μου ζώνη και σημαδεύοντας  τις γυμνές γάμπες του πατέρα μου. Προλαβαίνω  να μετρήσω ότι του έριξα μόνο μία πριν πέσουν πάνω μας όλοι οι θείοι και οι θείες να γλιτώσουν ποιόν από ποιόν δε κατάλαβα.

  - "Εξαφανίσου", ήταν το μόνο που άκουσα βγαίνοντας από την πόρτα της κουζίνας  και τρέχω με τις μπιτζάμες και ξυπόλητος στις σκάλες, στο δρόμο για την αυλή και τον κάτω όροφο που μενει η γιαγιά μου.

- Κοιμήσου εδώ διαβολόπαιδο, λέει η γιαγιά, και το πρωί  να ζητήσεις συγγνώμη από τον πατέρα σου. Σιγα μη ζητήσω συγγνώμη εγώ, εκείνος να ζητήσει σκέφτομαι αν και το μόνο που λέω τελικά είναι: - Ρε γιαγιά θα μου φτιάξεις ένα αυγό μάτι; Τη βλέπω που προσπαθεί να κρύψει τα γέλια της.

Ξαναξαπλωμένος τώρα στο πίσω δωμάτιο του σπιτιού της γιαγιάς και ξαναχορτάτος μυρίζω τα σεντόνια που εχουν  άλλη μυρωδιά από τα δικά μας καταλαβαίνω ότι σιγά σιγά με παίρνει ο ύπνος. 

Είναι σούρουπο και βρέχει ασταμάτητα. Περπατάμε με τον πατέρα μου σε ένα χωράφι που όπου κι αν κοιτάξεις δεν τελειώνει. Μόνο ένα δέντρο φαίνεται ακριά, αλλά όσο κι αν περπατάμε δε το φτάνουμε. Πότε ήρθαμε εδώ; Που είμαστε? Ξανάφαγα ξύλο? Μάλλον όχι γιατί θα το θυμόμουν.  Είμαστε και οι δύο μούσκεμα κι ο πατέρας μου, μου κρατάει το χέρι. Βρέχει  πολύ και κάθε τόσο πέφτουν μπουμπουνητά. Μου λέει ξανά πως δεν πρέπει να  φοβάμαι τις βροντές: 

- Δεν είναι παρά άγγελοι που παίζουν τύμπανα, μου λέει. Κάτι θα ξέρει σκέφτομαι, θέλω να τον πιστέψω, και σφίγγω στο ελεύθερό μου χέρι το μπλε  αυτοκινητάκι που μου αγόρασε,  με εκατό παρακάλια, δέ θυμάμαι πότε και σε ποιο όνειρο.

Τέλος (για την ώρα)

υγ. Το σκίτσο της ανάρτησης είναι του SERRE  από το αλμπουμάκι  "Τα παιδιά" του 1985 (εκδόσεις Ars Longa 1988)

  

 ------------------------

UPDATE 

Σήμερα Παρασκευή 6 Απριλίου στις 10 το πρωί, ο υπογράφων θα εκπέμψει κάμποσα υπέροχα τραγούδια στο νέο επεισόδιο της εκπομπής: "στον λεμονοστίφτη" από το στούντιο του indieground radio.  Όσοι/ες επιθυμούν μπορούν να να περάσουν για καφέ από το στούντιο ή να ακούσουν πατώντας εδώ:

Καλή ακρόαση.

ανταπόκριση από το '70 : το μη χείρον

ο μπαμπάς, η γιαγιά και η αδελφή μου

- Γιατί ρε μπαμπά να μη κάτσω κι εγώ λίγο μαζί σας..... Είναι μαζεμένος κόσμος στο σαλόνι του σπιτιού μας.

- Είπαμε όχι.....

- Αφού δε νυστάζω.. 

- Έχεις σχολείο αύριο....

Ναι καλά, ο πατέρας μου  σχολείο λέει το νηπιαγωγείο που πάω, σιγά το σχολείο. Σχολείο είναι  αυτό που πάει η αδελφή μου, που έχει δάσκαλο με μουστάκι, και κερκίδες και είναι και τριώροφο και έχει και τη σπηλιά στο πλάι που έχουν μέχρι σήμερα εξαφανιστεί μέσα της τρία παιδιά, που κανείς ποτέ δε βρήκε. Παναγία μου, του χρόνου θα πάω κι εγώ σ’ αυτό το σχολείο. Ελπίζω να την έχουν κλείσει τη σπηλιά γιατί και τη φοβάμαι και θέλω να μπω. Και να χουν βρει τα χαμένα παιδιά ας είναι και μεγάλοι με γένια τώρα.

- Έλα ρε μπαμπά, γιατί να μην κάτσω; Γιατί; Έλα ρε μπαμπά, αφού δε νυστάζω.

Τον βλέπω να σηκώνεται και κοκαλώνω, αλλά ευτυχώς πάει μόνο μέχρι την κουζίνα και μιλάει με τη μαμά. Πάω να παρακαλέσω και τους δύο τώρα που είναι μαζί  μα σταματάω μόλις τον ακούω να λέει:

 - Μάζεψέ τον γιο σου γιατί μου έχει σπάσει τα νεύρα το μούλικο.

Μούλικα μας φωνάζει κι εμένα και την αδελφή μου όταν έχει νεύρα από το γραφείο ή όταν κάνουμε φασαρία το μεσημέρι και δεν τον αφήνουμε να κοιμηθεί, αλλά είμαι σίγουρος πως μόνο εμένα έχουν αγοράσει  από άλλους γονείς. Μου το ‘χει πει η αδελφή μου που είναι μεγαλύτερη και μάλλον θα το θυμάται και που τώρα κάνει πως κοιμάται στο δωμάτιο μας. Κάποια μέρα απ’ αυτές θα ψάξω στα συρτάρια του να βρω χαρτιά με τη φωτογραφία μου κολλημένη και τότε θα δει. Θα του τα σκίσω όλα για να μη μπορούν να  λένε ότι δεν είμαι δικό τους παιδί. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα βέβαια αν θέλω να ‘μαι δικό τους παιδί, μα αν αυτοί δε με θέλουν τότε ούτε εγώ τους θέλω. Η μήπως να του σκίσω τα χαρτιά στα συρτάρια αν δε βρω τα χαρτιά  που ψάχνω; Καλά αυτό θα το σκεφτώ όταν έρθει η ώρα. Τώρα απλά δε νυστάζω.

- Ας τον ρε Τάκη να κάτσει μαζί μας για λίγο, έχει πεθυμήσει τους θείους του το παιδί, είπε  η μικρότερη και πιο αχώνευτη αδελφή του πατέρα μου.

Σιγά μην έχω πεθυμήσει τη θεία Αντριάννα, απλά δε νυστάζω καθόλου και όταν ξαπλώνω χωρίς να νυστάζω πάντα μετά ονειρεύομαι σκελετούς και καμιά φορά ίσα που προλαβαίνω να πάω στην τουαλέτα όταν ξυπνάω.

Ο Σκελετός  είναι κάτι σαν άνθρωπος εκτός του ότι δεν έχει χέρια και πόδια και του λείπει το δέρμα  και το μισό του πρόσωπο. Φαίνονται όμως καθαρά η καρδιά , το στομάχι το έντερο και  άλλα όργανα που έχει μέσα στην κοιλιά του. Πρώτη φορά τον είδα πέρσι πάνω σε μια ντουλάπα στον ορθοπεδικό στην Ομόνοια.  Με είχαν ανεβάσει  σε ένα τραπέζι και  μου δοκίμαζαν  παπούτσια πλατυποδίας. Όλη την ώρα εκείνος με κοίταζε και γω δε μπορούσα να σταματήσω να τον κοιτάζω. Ηταν και πάνω και στη ντουλάπα του διευθυντή του δημοτικού που πήγαινε η αδελφή μου, μου το χε ορκιστεί. 

Έτσι τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα η θεία Αντριάννα και όλοι οι άλλοι παρά ο Σκελετός.

- Ναι, μου έχουν λείψει οι θείοι ρε μπαμπά, δε θα σας ενοχλώ....... λέω κι αυτός με αγριοκοιτάζει  αφού νομίζει πως λέω ψέμματα. Η θεία Αντριάννα με κοιτάζει και ανοίγει τα μπράτσα της σε αγκαλιά. 

 Τα καλοκαίρια τον παρακαλάμε να μη μας αφήσουν στα χέρια της θείας Αντριάννας. Μας βάζει με τις ώρες με την αδελφή μου να γράφουμε κάτι χαρτάκια για την εκκλησία που τα λέει υπερυγείας και υπεραναπαύσεος. Η αδελφή μου παιδεύεται παραπάνω κι εγώ επειδή δεν ξέρω να γράφω προσπαθώ να τη βοηθήσω αλλά δε μου πετυχαίνουν μπας και πάμε για μπάνιο μια ώρα αρχύτερα. 

Πέρσι ο μπαμπάς μας έφερε από τη δουλειά του Καρμπόν για να ξεπατικώνει η αδελφή μου περισσότερα χαρτάκια γράφοντας μόνο ένα, αλλά η θεία Αντριάννα έλεγε πως δεν ήταν σωστό, δε θα μπορούσε να τα διαβάσει ο παπάς και τα πέταξε. Έτσι και εγώ το Αντριάννα το ‘χω για βρισιά. Φωνάζω έτσι  την αδελφή μου όποτε με νευριάζει πολύ,  αλλά κρυφά από το μπαμπά. 

Και η μαμά τη φωνάζει έτσι όταν τη βλέπει κατσούφω.

συνεχίζεται...

υγ. Ξεχασμένος ένας μικρός στη δεκαετία του 70, μου στέλνει που και που - όποτε το θυμηθεί - ανταποκρίσεις, και εγώ τις δημοσιεύω (αφού διορθώσω πρώτα τα ορθογραφικά λάθη). Είχε καιρό να "χτυπήσει" αλλά μόλις έλαβα μια μακροσκελέστατη, την οποία θα ανεβάσω σε δύο συνέχειες.