ευτυχισμένο το 2015

 

Καλή χρονιά να έχουμε όλοι! Με υγεία και ευτυχία, εμείς και όσοι αγαπάμε. Κι εκείνοι που μας αγαπούν. Μακριά από γκρίνιες και αγωνίες. Με όλους τους φίλους παρέα. Σε μια χώρα καλύτερη. Και με πολλή μουσική. Αυτά τα λίγα...

first time ever I saw your face

The first time ever I saw your face

I thought the sun rose in your eyes

And the moon and the stars were the gifts you gave

To the dark and the endless skies, my love

To the dark and the endless skies

And the first time ever I kissed your mouth

I felt the earth move in my hand

Like the trembling heart of a captive bird

That was there at my command, my love

That was there at my command, my love

And the first time ever I lay with you

I felt your heart so close to mine

And I knew our joy would fill the earth

And last till the end of time, my love

And it would last till the end of time, my love

The first time ever I saw your face

Your face

Your face

Your face

υγ. κι έπειτα, κάποιες άλλες φορές, σε ξαναείδα στον ύπνο μου.

pop goes velvet (again)

Την ξαναθυμήθηκα πριν καμιά δεκαριά πρωινά όταν η ολιγόλεπτη μα ψυχωμένη διάλεξη που έδωσα  (πυροδοτούμενη από φίλια αναφορά στους Nirvana) για την επιδραστικότητα των Pixies, κατέληξε στην εκ νέου εξύμνηση των Velvet Underground.

Την στιγμιαίας, αλλά μεγάλης έμπνευσης,  περιστρεφόμενη γύρω από τους Velvet και των μουσικών που τους στελέχωσαν, μη αντιπροσωπευτική του συνολικού τους έργου, ιδιόρρυθμη αυτή συλλογή. Η οποία ήταν το χριστουγεννιάτικο δώρο του blog προ τριετίας του οποίου οι νόμοι του διαδικτυακού downloading δεν του επέτρεψαν να μείνει παραπάνω από μόλις ένα μήνα διαθέσιμο για ακρόαση ή για κατέβασμα.

Επιμελημένη, με εκείνον τον τρόπο που δε θα ενοχλήσει νομικά κανέναν πλέον, την προσφέρω ξανά εν όψει εορτών. Αντίδωρο λόγω έλλειψης νέου ραδιοφωνικού επεισοδίου.  

Και επιμένω πως δεν είναι διόλου αντιπροσωπευτική του συνολικού τους έργου καθώς εστιάζει κυρίως στην avant garde, θορυβώδη πλευρά του χαρακτήρα, τόσο του συγκροτήματος όσο και των solo  ηχογραφήσεων των μελών,  και - πλην εκείνων των μελωδικών εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα -, περιηγείται σε αρχέγονα drones και σε  πρώιμα, επαναλαμβανόμενα ηχοτοπία.

«Ο θόρυβος είναι ευεργέτης αν του δώσεις ηθελημένα χώρο δράσης. Καθαρίζει κι απολυμαίνει τον ταλαίπωρο νου όπως θα έκανε ένα  αδιάκοπα επαναλαμβανόμενο mantra.  Ο θίασος των Velvet Underground ηχογράφησε εθιστικά δείγματα θορύβου τόσο πριν καταφέρει να τον τιθασεύσει αριστοτεχνικάστις επίσημες κυκλοφορίες του, όσο και μετά τη διάλυσή του. Άλλοτε κατά μόνας και άλλοτε σε  ομάδες των δύο ή τριών(αλλά και ως πρώιμοι V.U.)», έγραφα τότε.

13 ηχητικά κομμάτια λοιπόν, μέσα από demo, flexi disc, ζωντανές παραστάσεις (Exploding plastic inevitable performance), ηχογραφήσεις σε τετρακάναλα και σε απλά κασετόφωνα.  

Pop goes velvet by Lemonostiftis on Mixcloud

Οι πειραματισμοί του John Cale πριν καλά-καλά σχηματιστούν οι Velvet,  ενίοτε με τη συνδρομή της κιθάρας του Sterling Morrison, o Angus McLise, ο άνθρωπος που αδισκογράφητα πρωτοχτύπησε τα τύμπανα τους, πριν ακόμα καταλάβει η Maureen Tucker τη θέση πίσω από τα ντραμς, η στοιχειωμένη φωνή της Nico, ο Lou Reed στην πρωτοποριακή παράνοια του Metal Machine:

• John Cale - The Second Fortress 10.38' (Sun Blindness Music 1965-68)
• The Velvet Underground - Loop  7.15' (Split flexi 7'' with Timothy Leary, 1966)
• Angus MacLise, Tony Conrad and John Cale - Trance #2 5.13' (The Cloud Doctrine, selected tapes by Angus McLise, 1965)
• Nico - Janitor Of Lunacy 4.04' (Desertshore, 1970)
• John Cale & Sterling Morrison - Stainless Steel Gamelan 10.25' (Stainless Gamelan: Inside the dream syndicate vol III, 1965)
• Maureen Tucker - Concerto In D Major 3.47' (Playin' Possum, 1981)
• Lou Reed -  Metal Machine Music 1.34' (Metal Machine Music, 1975)
• The Velvet Underground -  Wrap Your Troubles In Dreams 15.50' (Tape Recordings demo, 1965?)
• The Velvet Underground -  Melody Laughter (Live) 10.45' Extract from Exploding Plastic Inevitable, performance Valleydale Ballroom,, Ohio, Nov, 4, 1966)
• John Cale - Summer Heat 11.08' (Sun Blindness Music 1965)
•  Angus McLise - Humming in the Night Skull 8.14' (The Invasion of Thunderbolt Pagoda)
• Maureen Tucker - Ellas 6.01' (Playin' Possum, 1981)
• John Cale - Day Of Niagara 30.55' (Days of Niagara, 1965)

είναι όσα μουσικά μέρη διάλεξα τότε και δεν προσθαφαιρώ τίποτε παρότι έχω εντοπίσε μερικές ακόμα ηχογραφήσεις που θα άξιζαν να παρεισφρήσουν. Επιφυλάσσομαι όμως για το μέλλον, για ένα vol2.  

click pic to download

Μέχρι τότε όποιος θέλει μπορεί να κατεβάσει την παραπάνω συλλογή πατώντας το γνωστό πλέον παραπάνω εικονίδιο.

υγ.                                                                      GIVE THE GIFT OF MUSIC

ποίημα στους φίλους

Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις

για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,

ούτε έχω απαντήσεις

για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙

όμως μπορώ να σ’ ακούσω

και να τα μοιραστώ μαζί σου.

Δεν μπορώ ν’ αλλάξω

το παρελθόν ή το μέλλον σου.

Όμως όταν με χρειάζεσαι

θα είμαι εκεί μαζί σου.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου.

Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου

να κρατηθείς και να μη πέσεις.

Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου

δεν είναι δικές μου.

Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο. 

Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια

αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις,

όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο

που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου

όταν κάποιες θλίψεις

σου σκίζουν την καρδιά,

όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου

και να μαζέψω τα κομμάτια της

για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.

Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι

ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.

Μόνο μπορώ

να σ' αγαπώ όπως είσαι

και να είμαι φίλος σου.

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν

τους φίλους μου και τις φίλες μου,

δεν ήσουν πάνω

ή κάτω ή στη μέση.

Δεν ήσουν πρώτος

ούτε τελευταίος στη λίστα.

Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο.

Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.

Να εκπέμπεις αγάπη.

Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.

Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.

Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες.

Να ακούμε την καρδιά μας.

Να εκτιμούμε τη ζωή. 

Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι

ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος

στη λίστα σου.

Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.

Ευχαριστώ που είμαι.

Χόρχε Λουίς Μπόρχες,

[πηγή: Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Ποιήματα, μετάφρ. Δ. Καλομοίρης , Ελληνικά Γράμματα, 1995 ]

Μια συζήτηση για την ποίηση στο οικογενειακό τραπέζι των εορτών με τους πολλούς συνδαιτυμόνες (μαζί και η μόνιμη επωδός μου: "Εγώ σπάνια την καταλαβαίνω την ποίηση") με πείσμωσαν. Είπα θα μελετήσω το πρώτο ποίημα που θα έφτανε στο οπτικό μου πεδίο. Και έτσι και έκανα με το "Ποίημα στους φίλους", το πρώτο που εμφανίστηκε εχθές στην οθόνη μου.

Αφιερωμένο λοιπόν. 

προπαραμονή και αντιρεβεγιόν

Προπαραμονή Χριστουγέννων, περίπατος στην πόλη,  ένας κρύος ιδρώτας κυλάει στο πίσω μέρος του λαιμού μου και κάνει το πουκάμισο να κολλάει στην πλάτη και τα χέρια μου παγώνουν κάθε φορά που τα βγάζω από τις τσέπες φορτωμένα τη φωτογραφική μηχανή.  Ο καιρός, λέει η μετεωρολογική υπηρεσία, έφτιαξε, αλλά εγώ δεν την πιστεύω. Δεν πιστεύω ούτε το ημερολόγιο που μου υπαγορεύει να ακτινοβολώ με το ζόρι ευτυχία. Ας είμαι όπως είμαι κι ας φαίνομαι όπως φαίνομαι. Εγώ πάλι θα με αγαπάω, όπως άλλωστε συμβαίνει με όσους δικούς και φίλους αγαπάω. 

Αντιλαμβάνομαι πως το κλίμα των εορτών δεν με έχει αγγίξει καθόλου. Μόνο η έλευση των κουραμπιέδων με έχει ενθουσιάσει μέχρι στιγμής και γι αυτό τους τσακίζω τρεις-τρεις, μπορεί και τέσσερις ανά δύο ώρες. Κι αυτό φτάνει για να είμαι καλός. 

Όσο για το  σημερινό επεισόδιο, μπορεί να είχε θέμα τα Χριστούγεννα και τις άγιες μέρες αλλά παρόλα αυτά πολύ δύσκολα θα το κατέτασσε  κανείς σε εκείνα τα αμιγώς εορταστικά (μη σε ξεγελούν οι τίτλοι και οι στίχοι των τραγουδιών, ούτε η αφίσα) με τα χαρούμενα fifties (ή στυλ fifties) αγαθιάρικα εποχιακά τραγούδια που ακούγονται από την αρχή του Δεκέμβρη κι ύστερα παντού κι ολούθε. Κι αυτό στο λέω για καλό!

Αντιθέτως ήταν ένα επεισόδιο που μπορεί να έριξε μια μουσική ματιά σε ανθρώπινες ιστορίες, συναισθήματα, καταστάσεις, γεγονότα, αντιλήψεις, ανέκδοτα - ακόμα και με βρούτο χιούμορ -,  που σχετίζονται με τις μέρες αυτές (πολλά εκ των οποίων γαρνιρισμένα με εκείνες τις ενορχηστρώσεις με τα απαραίτητα καμπανάκια) που θα σε κρατήσουν μεν εντός κλίματος αλλά δε θα ερεθίσουν με κανένα τρόπο την καταναλωτική σου διάθεση, δε. 

Όποιος/α επιθυμεί να  το (ξανα)ακούσει ηχογραφημένο δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία της, κατευθείαν από εδώ:

144th lemon's indieground : A quite Xmas episode by Lemonostiftis on Mixcloud

Αν πάλι κάποιος θέλει να κατεβάσει το podcast του επεισοδίου αρκεί ένα κλικ στο παρακάτω εικονίδιο:

click pic to download

Σήμερα, ακούσαμε τα παρακάτω τραγούδια:

• The Polyphonic Spree - Silent Night 
• Grandaddy - Alan Parsons in a Winter Wonderland 
• John Lennon & Plastic Ono Band - Happy Xmas (War is over) 
• Tom Robinson - Truce 
• The Beatles - Eleanor Rigby (a love lemon mix) 
• Pink Floyd - Merry Xmas Song 
• The Arcade Fire - A Very Arcade Xmas 
• Captain Beefheart - There Ain't No Santa Claus on the Evening Stage 
• Bad Religion - Joy To The World 
• The Vandals - My First Xmas, As A Woman
• Otis Redding & Carla Thomas - New Year's Resolution 
• Eartha Kitt - Santa Baby 
• Monty Python - Brian Song 
• Belle & Sebastian - O Come, O Come Emmanuel 
• The Bird And The Bee - Carol of the Bells 
• Morrissey - I Have Forgiven Jesus 
• Kate Bush - December Will Be Magic Again 
• Tom Waits - Christmas Card From a Hooker in Minneapolis 
• The Fall - No Xmas For John Quays (Peel Session) 
• Joni Mitchell - River 
• The Housemartins - People Get Ready 
• Rufus Wainwright - Hallelujah 
• Sufjan Stevens - What Child Is This Anyway 
• Procol Harum - A Christmas Camel 
• Jesus & Mary Chain - Birthday 
• Standstill - I Saw Daddy Kissing Santa Claus 
• Sparks - Thank God It's Not Christmas 
• Band Aid - Do They Know It´s Christmas 
• The Fireman - Dance Till We're High 
• Owl John - All I Want For Me Is You 
• Woods - With Light & With Love

καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν 

και 

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ 

2 και σήμερα κι ακόμα να μ' επισκεφθεί το πνεύμα των Χριστουγέννων

Περίμενα υπομονετικά έξω από την ανοιχτή πόρτα του γραφείου του να τελειώσει το επαγγελματικό του τηλεφώνημά. Που και που ξερόβηχα για να με προσέξει αλλά αυτός με το που έκλεισε το ακουστικό, με κοίταξε με την άκρη του ματιού του και έκανε πως βυθίστηκε ξανά στη μοναδική γραμμή που είχε σημειώσει στο λευκό χαρτί την ώρα που μιλούσε. Έτσι πήρα το θάρρος από την κόκκινη σημαία του θυμού μου και προχώρησα μέσα στο γραφείο του ακάλεστος.

 - Τι θα θέλατε παρακαλώ; με ρώτησε

- Ξέρετε μήπως το λόγο κ Διευθυντά για τον οποίο τα ΑΤΜ της τράπεζας σας δεν λειτουργούν; απάντησα με ερώτηση κι εγώ δείχνοντάς του ταυτόχρονα τους 37 ανθρώπους (έξω από τη τζαμαρία ακριβώς που τον χώριζε από το πεζοδρόμιο) οι οποίοι συνωστίζονταν γύρω από αυτά και που μέχρι προ ολίγου βρισκόμουν κι εγώ ανάμεσά τους πότε προστατεύοντας την επαπειλούμενη νιοστή μου θέση στην ουρά και πότε ξεκλέβοντας γκρίνιες, κατάρες και πολιτικές συζητήσεις που μετασχηματίζονταν στο άψε σβήσε σε καυγάδες.

- Α! Δεν το είχα προσέξει. Τώρα πρέπει να έγινε, δικαιολογήθηκε ο αθεόφοβος και συμπλήρωσε: Πείτε τους καθώς θα βγαίνετε πως δεν έχει άλλα λεφτά το μηχάνημα και θα το τροφοδοτήσουμε σε 4 ώρες από τώρα.

 - Το βρίσκετε λογικό; ήταν το πρώτο πράγμα που είπα κι έπειτα με ελάχιστες κουβέντες ακόμα και τη γνωστή μου ευγένεια που δε σηκώνει αντιρρήσεις τον ανάγκασα να βγει έξω και να τα πει μόνος του. Πολύ το ευχαριστήθηκα όταν απομακρυνόμενος άκουγα το δίκαια στοχευμένο κράξιμο των εξαγριωμένων ανθρώπων που περίμεναν πάνω από ώρα στο κρύο για να σηκώσουν λεφτά, άλλοι για τις εορταστικές αγορές κι άλλοι για να τα ...σώσουν από το Συριζα. 

Έπειτα πετάχτηκα να ευχηθώ καλές γιορτές του μπαρμπέρη μου. 

Αύριο, δυο μόλις μέρες πριν από τα Χριστούγεννα θα είναι η τελευταία εκπομπή για τη φετινή χρονιά. Φυσιολογικά στο κλίμα των ημερών με γκυ, ου, καμπανάκια, τάρανδους και κουραμπιέδες αλλά παρόλα αυτά εορταστική με την παραδοσιακή έννοια, δεν θα την πεις. 

Κι εγώ άφραγκος μα φορτωμένος με δίσκους, σινγκλάκια, εγκυκλοπαίδειες, cd, και σκληρούς δίσκους δε θα έχω προλάβει καν να πάρω τα καλά μου από το καθαριστήριο. 

Όποιος/α λοιπόν επιθυμεί αύριο Τρίτη 23 Δεκεμβρίου, στις 12:00 το πρωί να με συντροφεύσει δικτυακά και ραδιοφωνικά σ' αυτό το πρώιμο ρεβεγιόν από το σπίτι, τη δουλειά ή απ' όπου αλλού δεν έχει παρά να πατήσει τον παρακάτω σύνδεσμο:

Την καλησπέρα μου!

do they know it's Christmas? I don't

Μπορεί να μην ήταν το πρώτο επτάιντσο της νεαρής τότε δισκοθήκης μου. Είχαν προηγηθεί κάποια – κληρονομικά όπως τα έλεγα – δισκάκια των βρετανών merseybeat Freddy & The Dreamers, μαζί και τα υπέροχα He’s so fine των Chiffons και I will follow Him της χαριτωμένης Little Peggy March από τη μάνα μου και το Ramona του Louis Armstrong μεταξύ άλλων Θεοδωράκηδων από τον πατέρα μου. Ήταν σίγουρα όμως το πρώτο 7ιντσο που αγόρασα ποτέ με ολόδικά μου χρήματα.

Το οποίο, καθώς ούτε ψήγματα Χριστουγεννιάτικης διάθεσης δεν με έχουν αγγίξει, το μνημόνευσα ξανά μπας και με βάλει στο παραμικρό γιορτινό κλίμα, 

Ο λόγος για το Do they know it’s Christmas. Το πρώτο (?) τραγούδι που καθιέρωσε ως μόδα την φιλανθρωπία μεταξύ των καλλιτεχνών και άνοιξε το δρόμο για ένα σωρό ανάλογες δράσεις και ηχογραφήσεις, τις οποίες ενίοτε μόνο εκ του πονηρού μπορείς να εκλάβεις. Ο Bob Geldof (των Boomtown Rats) και ο Midge Ure (των Ultravox) οι ενορχηστρωτές του εγχειρήματος που έφερε το όνομα Band Aid.
Εκεί όπου όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι τότε μουσικοί μου ήρωες μαζεμένοι σε ένα στούντιο τραγούδησαν για τα αποδεκατισμένα από το λιμό παιδιά της Αφρικής με το ρόστερ να περιλαμβάνει Ultravox, Culture Club, U2, The Boomtown Rats, Duran Duran, Spandau Ballet, Heaven 17, Sting, Paul Weller, Bananarama, Paul Young, Phil Collins, Big Country, George Michael, Status Quo, Kool & The Gang, Marilyn, Jody Watley, αλλά και τους Holly Johnson των Frankie Goes to Hollywood, Paul McCartney, και David Bowie εκ του μακρόθεν.

Καλοπροαίρετος γαρ, και καλή τη πίστη θεωρώ μέχρι σήμερα ευγενή την προσπάθεια αυτή. Τη σύνθεση καθαυτή, σχετικά ατονική και λίγο μακρύτερα από ποπ φόρμες αρχικά δεν την πολυκαταλάβαινα και χρειάστηκαν κάμποσες ακροάσεις ώσπου όχι μόνο να τη συνηθίσω αλλά και να μου αρέσει, να μάθω τα λόγια απ’ έξω (τα οποία σήμερα τα θυμάμαι λιγάκι ανακατωτά) και να το αγαπήσω. 

Εδώ σε μια έκδοση που εμπεριέχει και το ορχηστρικό θέμα της δεύτερης πλευράς του single με τις ηχογραφημένες ευχές.

Η ιστορία θέλει μάλιστα τον Joe Strummer που κατοικούσε λίγα σπίτια παρακάτω στο δρόμο που ήταν το στούντιο να προσφέρεται να συμμετάσχει – έστω και άνευ πρόσκλησης, και τους βλάκα τον Geldof (αν βέβαια έγιναν έτσι τα πράγματα) να του αρνείται τη συμμετοχή καμουφλάροντας την κομπλεξική κόντρα που είχε με τους Clash πίσω από ποιος ξέρει τι δικαιολογίες: "Sir Bob Geldof: 'The Clash were s**it"

Το 45αράκι αυτό το έλιωσα κυριολεκτικά στο άκουσμα. Όταν με την πρώτη και βαθύτερη (first cut is the deepest) χαρακιά που του προξένησα ξεκίνησε να πηδάει η βελόνα μια ολόκληρη στροφή του δίσκου, με θυμάμαι να στέκομαι με ένα χρονόμετρο στο χέρι πότε τσεκάροντας τη διάρκεια της ηχογράφησης που χάνω και πότε ελέγχοντας αν όντως ο ιμάντας στροβιλίζει το πλατώ με 45 στροφές το λεπτό. Κάψιμο.

Πέντε χρόνια αργότερα, το - και μουσικά (λόγω των άθλιων παραγωγών Stock Aitken & Waterman) - βρώμικο 1989 μια νέα μπάντα, η Band Aid II αναλαμβάνει να το επανεκτελέσει κάτω από την καθοδήγηση της προαναφερθείσας άθλιας ομάδας παραγωγών. Με τα μόνα κοινά μέλη να είναι οι Bananarama και – τι πιο φυσικό - ο Bono, ο οποίος παραδόξως δεν ερμήνευσε την ίδια στροφή η Band Aid II χαιρέτησε το φιάσκο με Jason Donovan, Kylie και Technotronic στις τάξεις της. Στις θετικές παρατηρήσεις προσμετρώ μόνο τον Jimmy Somerville. 

Το 2004, την τρίτη ηχογράφηση του τραγουδιού αναλαμβάνει η Band Aid 20. Ο Thom Yorke των Radiohead στο πιάνο, ο Bono στη γνωστή του πλέον στροφή και όπως άλλοτε η εθνική ομάδα της βρετανικής μουσικής βιομηχανίας - και όχι μόνο - με μέλη των Radiohead, Ash, Queen, Coldplay, Sparks (!!!), Morcheeba, The Divine Comedy, Travis, Supergrass, The Darkness, Keane, Moloko, Feeder, Snow Patrol, The Thrills, καθώς και την Dido, την Joss Stone και τον Robbie Williams μεταξύ των πιο αξιομνημόνευτων κατά τη γνώμη μου συμμετεχόντων. Πααρόλα αυτά το γλυκό δεν έδεσε και το πρότζεκτ μποεί να μην το λες φιάσκο αλλά σίγουρα ούτε και επιτυχία.

BAND AID _ do they know it's Christmas by nm_lae67

Φέτος επανακυκλοφόρησε το Do They Know it’s Christmas? Από την επονομαζόμενη Band Aid 30. To παραθέτω δίχως να αναγνωρίζω σχεδόν κανέναν από την πληθώρα των νεοεισελθόντων καλλιτεχνών που συμμετέχουν. Εξαίρεση οι Elbow και οι Underworld. Ταυτόχρονα αναρωτιέμαι αν είναι αυτή η αφρόκρεμα της μουσικής αυτή τη στιγμή ή αν έχω γεράσει εγώ. O Bono κατά τα γνωστά ερμηνεύει την ολόδική του στροφή. 

Το 7ιντσο D.T.K.I.C το ξαναγόρασα κάποια στιγμή που το βρήκα σε τέλεια κατάσταση. Το παλιό όμως, εκείνο που η βελόνα χάνει μια ολόκληρη στροφή είναι εκείνο που ακούω κάθε Χριστούγεννα.

 Βλέπεις, οι περισσότεροι από εκείνους τους παλιούς μουσικούς μου "ήρωες" εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να είναι ψηλά στα ράφια της δισκοθήκης μου, το μουσικό μου εικονοστάσι, (με την προσθήκη ουκ ολίγων από την Band Aid 20 να συμπληρώσω)

εορταστικό ρεύμα σαρώνει την πόλη

Καθώς η εορταστική ατμόσφαιρα πυρπολεί το οξυγόνο που αναπνέουμε,

και κάποιοι ευτυχισμένοι συμπολίτες μας φωταγωγούν την πόλη,

(όταν δεν περιμένουν να ξεμπερδέψουν από τον ημερήσιο κάματο

 για να ξεχυθούν οικογενειακώς για τσάρκες, στις πλατείες και τα ζαχαροπλαστεία

ή να κατέβουν στην αγορά

για τα χριστουγεννιάτικα ψώνια), 

...εγώ βρίσκω την ευκαιρία να συρθώ ίσαμε το στούντιο του indieground για την προτελευταία εκπομπή του χρόνου. 

Την οποία εις  επιθυμεί να (ξανα)ακούσει ηχογραφημένη δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία της, κατευθείαν από εδώ:

143rd lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

Αν πάλι κάποιος θέλει  να κατεβάσει το podcast του επεισοδίου αρκεί ένα κλικ στο παρακάτω εικονίδιο:

click pic to download

Σήμερα, ακούσαμε τα παρακάτω τραγούδια:

• Paul McCartney -  2M5
• Laetitia Sadier - Life Is Winning
• of Montreal - I Can't Stop Your Memory
• Alex Harvey - Kisses Sweeter Than Wine
• Αρλέτα - Είχα Ένα Αγόρι
• The Kinks - When I Turn Off the Living Room Light
• Violent Femmes - Waiting for the Bus
• Low - Just Make It Stop
• Peter Jefferies - The Last Great Challenge In A Dull World
• Scars - Your Attention Please
• Red Zebra - I Can't Live In A Living Room
• Tuxedomoon - Muchos Colores 
• Young Marble Giants - Include Me Out
• The Cramps - Taboo
• The Galleons - What Is Fear
• The Feelies - The Undertow
• The Pharmacy - Coldest Morning Light
• The Growlers - Magnificent Sadness
• Marshmallow Overcoat - Something About The Sun
• The Magic Numbers - You Don't Know Me
• The Fall - Lost In Music (Sister Sledge civer)
• La Feline - Johnny Remember Me (Le Label BS)
• John Coltrane -  Psalm
• Arab Strap - Fucking Little Bastards
• Savage republic-The Hanging Garden 
• Drugstore & T.Yorke - El Presidente
• The Cure - I'm Cold
• Tom Robinson & Sector 27 - Not Ready
• Bob Dylan - Do You Hear What I Hear

υγ. Ραδιοφωνικά ανανεώνουμε Ραντεβού για την επόμενη Τρίτη το πρωί στις 12:00 αλλά μέχρι τότε θα τα ξαναπούμε.

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό 

Σαββατοκύριακο σε όλους.

ενάμισι λεπτό πίσω από τον κόσμο

Είναι δυο βδομάδες τώρα που συμβαίνει. Είναι σα να έτρεξε το σύμπαν 1,5 λεπτό γρηγορότερα από μένα αφήνοντάς με πίσω στην ...παλιά ώρα. Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι ίσα που προλαβαίνω να δω όλα τα λεωφορεία, τα τρένα, ακόμα και ένα ταξί (και δυστυχώς το μοναδικό εκείνη τη στιγμή) που χρειάστηκα να αναχωρούν από στάσεις, σταθμούς και πιάτσες ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν φτάσω σε ακτίνα επιβίβασης. Βαρέθηκα να βλέπω εξατμίσεις που με κοροϊδεύουν καθημερινά. 

Από την άλλη σκέφτομαι πως μπορεί μεν να έχω χάσει τον συγχρονισμό μου με το σύμπαν αλλά να μην είμαι διόλου καθυστερημένος εγώ δε. Αντιθέτως. Περνά από το μυαλό μου η ιδέα πως ίσως να βρίσκομαι τόσο νωρίτερα - με τα ίδια αποτελέσματα βέβαια - στα προκαθορισμένα σημεία. Πως τα παρρμπριζ που βλέπω να απομακρύνονται και να χάνονται στον ορίζοντα δεν είναι όσων έχασα παρά ανήκουν στα αμέσως προηγούμενα δρομολόγια από εκείνα που ήθελα να πάρω. Και πως η φοβερή ταχύτητα στην οποία ζω, μ' αξίωσε σε ένα παράξενο παιχνίδι να τα δω κι αυτά. 

Η σκέψη αυτή δεν κρατάει πολύ. Στην τράπεζα μπαίνω μόνο δυο λεπτά αργότερα αφότου έχουν εισβάλλει μπροστά μου 10 άτομα. Να 'μαι πάλι 11ος και τελευταίος, άντε προτελευταίος τη στιγμή που επιτέλους φτάνει η σειρά μου στο ταμείο να εξυπηρετηθώ. Και στο σουπερ μάρκετ τα ίδια.

Γυρίζω σπίτι με τα πόδια κι ανοίγω το σακί με τα τραγούδια που ενώ είχαν επιλεγεί στα ρόστερ προηγούμενων εκπομπών, για τον ένα ή τον άλλο λόγο δεν πρόλαβαν να ακουστούν. Αναφωνώ ένα «κρίμα!» και να 'μαι να τα ξεδιαλέγω προσεκτικά για δεύτερη φορά. Το σάουντρακ μιας υπερ-εκπομπής 11 ωρών (που πρέπει αναπόφευκτα να μειωθεί στις 2) εμφανίζεται μπροστά μου. 

Όποιος/α λοιπόν επιθυμεί αύριο Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου, στις 10 το πρωί όπως πάντα να με συντροφεύσει δικτυακά και ραδιοφωνικά από το σπίτι, τη δουλειά ή απ' όπου αλλού δεν έχει παρά να πατήσει τον παρακάτω σύνδεσμο:

Την καλημέρα μου!

https://www.facebook.com/events/364748790372162/

τα 15+1 καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2014

Είναι το τέλος του έτους που πλησιάζει, μέσα Δεκέμβρη γαρ, που πυροδοτεί το συμμάζεμα των αναμνήσεων του προηγούμενου 11μηνου, την αναπόληση των πεπραγμένων της χρονιάς κι ενίοτε την καταγραφή τους σε κάθε λογής κατεβατά εν είδει ανασκόπησης. 

Είναι ο καιρός που οι μουσικόφιλοι συντάσσουν τις δικές τους λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν στο διάστημα αυτό. 

Πλησιάζει το τέλος του χρόνου κι εγώ για τρίτη συνεχόμενη χρονιά (απ’ ότι βλέπω γίνεται θεσμός) θα συντάξω εκείνη τη λίστα με τα μουσικά έργα που ενώ δεν αποτελούν νέες κυκλοφορίες, κατόρθωσαν όχι μόνο να (ξανά)τραβήξουν την προσοχή μου μέσα στο 2014 αλλά να διεκδικήσουν και να κερδίσουν απεριόριστο χρόνο ακρόασης.

Έχουμε λοιπόν και - χωρίς αξιολογική σειρά - λέμε:

1 Οf Montreal – Cherry Peel, 1997. 

Τον ανακάλυψα τυχαία ψάχνοντας ένα τραγούδι (έσπαγα το κεφάλι μου κάθε φορά που το άκουγα στο ringtone φίλιου κινητού) που λανθασμένα θεωρούσα δικό τους χωρίς τελικά να τους ανήκει. Και κάπως έτσι άκουσα ολόκληρη τη δισκογραφία τους. Ουδέν κακό αμιγές καλού λοιπόν αφού το Cherry Peel, to πρώτο άλμπουμ των ούτως ή άλλως αγαπημένων of Montreal είναι ένα 60s διαμάντι ψυχεδελικής φολκ στα χνάρια των Beach Boys παρότι κυκλοφόρησε to 1997. Τους προ διακοπών καλοκαιρινούς μήνες είχε την τιμητική του και πολύ στεναχωρήθηκα που δεν τίμησαν ούτε ένα τραγούδι του στο πρόσφατο live τους. Everything Disappears When You Come Around

2 The Langley School Music Project - The Langley School Music Project, 1976-77.

Μια ξεχασμένη ηχογράφηση από τα μέσα των 70s. Μια απαίδευτη σχολική χορωδία, ένα άκρως επιτυχημένο πείραμα και ένας από τους καλύτερους κατά τη γνώμη μου δίσκους της λεγόμενης outsider music (και όχι μόνο). Είκοσι ηχογραφήσεις που διακατέχονται από στοιχειωμένη παιδική αφέλεια, σχεδόν τελετουργική θα έλεγες διάθεση και σίγουρα Αριστουργηματικές σε πάρα πολλά σημεία ενορχηστρώσεις. Προτείνω την απόκτησή της ανεπιφύλακτα. Άκου για παράδειγμα τη μυστηριακή εκτέλεση του Space Oddity, την οποία ευλόγησε και ο ίδιος ο δημιουργός του. Space Oddity

3 Young Marble Giants – Colossal Youth. 

Σπουδαίοι! Μινιμαλιστική η άποψη τους για την post punk σκηνή των βρετανικών αρχών της δεκαετίας του 80 με κάμποσες αναφορές φολκ, άλλες τόσες τζαζ και τρυφερά γυναικεία φωνητικά. Φρέσκο άκουσμα ακόμα και σήμερα. Λυπάμαι μόνο που δεν τους γνώριζα τόσα χρόνια. Rough Trade. Searching for Mr.Right

4 Chick Corea – Return To Forever 1972 

Μεγάλο fan της fusion jazz δε με λες, όμως ετούτος ο δίσκος αν και ανήκει στο συγκεκριμένο είδος δε με άφησε ασυγκίνητο. Πόσο μάλλον που φλερτάρουν και με το latin, (έτερο μουσικό ιδίωμα που εχθρεύομαι) τα φωνητικά της Flora Purim. Το άλμπουμ αυτό με την ομώνυμη RTF περίφημη μπάντα του Corea το αγόρασα κατά τύχη αν όχι κατά λάθος και φυσιολογικά δε θα το κρατούσα καν. Κι αν φαίνεται και σε μένα τον ίδιο αξιοπερίεργο το ότι τελικά το έβαλα να στριφογυρίσει στο πλατώ έστω και μία φορά, φαντάσου πως φαντάζει η συνεχής επανακρόαση του. Return To Forever

5 Χωρίς Περιδέραιο - 48 Σιωπές, 1985.

Παρότι εμβληματικός ο δίσκος των Χωρίς Περιδέραιο έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να φτάσει στα αυτιά μου ως ολόκληρο πόνημα. New wave καταβολές, πρώιμο 80’s electro και φοβεροί οι σουρεαλιστικοί στίχοι του Νίκου Αγγελή. Νομίζω από τα καλύτερα εγχώρια πράγματα που κυκλοφόρησαν, το οποίο ευτυχώς - έστω και στη στροφή - έκανε το θόρυβο που έπρεπε να κάνει προ 3 δεκαετιών. Αιτία και αφορμή για την ενδελεχή ακρόαση της δουλειάς των Χωρίς Περιδέραιο - και αυτό νομίζω δεν αφορά μόνο εμένα - στάθηκε η συμμετοχή τους στο live «Εδώ δε υπάρχει άσυλο». Μεγάλο κόλλημα! . 48 Σιωπές

6 Arab Strap - Monday at the Hug & Pint, 2003. 

Κάπου εκεί, στα μέσα των 90’s, πάνω στην αρχική κά πώρωση με τους Belle & Sebastian, τους Mogwai, τους Gorkys Z.M. είχα ανακαλύψει και τους Arab Strap. Κι έγινα ένθερμος ακροατής τους για τα επόμενα 2-3 χρόνια. Κι έπειτα. ως διά μαγείας. και παρότι τα λοιπά σχήματα εξακολούθησαν να με συντροφεύουν μουσικά οι A.S. ανέβηκαν στα ράφια της δισκοθήκης και πάρα πολύ σπάνια θα με απασχολούσαν ξανά. Φέτος όταν τους επανέφερα στη μνήμη μου (και στο πλατώ του πικάπ) αξιώθηκα να ακούσω και τα επόμενα άλμπουμ που σχεδόν επιδεικτικά είχα αγνοήσει τον καιρό της κυκλοφορίας τους. Το Monday at the Hug & Pint είναι εξίσου σκοτεινό και λυρικό με τα προηγούμενα αλλά η σχεδόν φολκ ενορχήστρωση που το διαπερνάει, το κάνει συναρπαστικό στα αυτιά μου, παρότι δεν το λες και το magnum opus της μπάντας. Fucking Little Bastards

7 Tangerine Dream - Stratosfear 1976 

Δεν ξέρω αν ήταν το ασυμβίβαστο με το τότε ηλικιακό μουσικό μου κριτήριο ή αν έφταιγε που τα πρώτα άλμπουμ που είχα ακούσει από το συγκρότημα του Edgar Froese ήταν οι άνοστες κυκλοφορίες τους τη δεκαετίας του ’80, πάντως τους Tangerine Dream δεν τους είχα μέχρι πρότινος σε μεγάλη υπόληψη. Η αρχική αναθεώρηση έγινε όταν είδα το ντοκιμαντέρ για το kraut rock προ διετίας αλλά η συνολική επανεκτίμηση και η σχέση μου με το αστρικό progressive και τη διαστημική τους (new age) avant garde αποκαταστάθηκαν έπειτα από φίλιες, έντονες συστάσεις και παραινέσεις. Τόσο το Stratosfear του ‘76 όσο και το Phaedra είναι δίσκοι που ήχησαν ουκ ολίγες φορές στο repeat αυτή τη χρονιά. Stratosfear

8 Peter Jefferies - The Last Great Challenge in a Dull World, 1990. 

Οι μουσικοί συνειρμοί που οδηγούν στους αντίστοιχους δικτυακούς με έριξαν πάνω στην περίπτωση του Νεοζηλανδού Peter Jefferies. Και θεωρώ πως ήταν απόλυτα φυσιολογικό το ότι κόλλησα. Εντυπωσιασμένος από την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα των λίγων τραγουδιών του που είχα ακούσει, έκανα 1-2 αναφορές στην εκπομπή και λίγες μέρες αργότερα η επανακυκλοφορία του The Last Great Challenge in a Dull World χαρισμένη - επ’ ευκαιρία της γιορτής μου -, κοσμούσε τη δισκοθήκη μου. Όταν ένα τραγούδι (ή ολόκληρο άλμπουμ) μου αρέσει πολύ το ακούω απανωτά, παλιώνει και γίνεται κτήμα μου άμεσα. Έτσι την ακουστική post punk μελαγχολία, του Peter Jefferies είναι πλέον σα να την ξέρω από χρόνια. The Fate of the Human Carbine

9 Yung Wu - Shore Leave, 1987 

Μέσα από μια παρτίδα δίσκων που με επισκέφτηκε βιαστικά, ξεχώρισα το συγκεκριμένο άλμπουμ από το εξώφυλλο και μόνο. Κι έτσι χωρίς να έχω ακούσει ποτέ ούτε το όνομά τους, από καθαρή …ενσυναίσθηση (!!! για τη λέξη) έκανα μια από τις μεγάλες ανακαλύψεις της χρονιάς: οι Yung Wu δεν είναι παρά το alter ego ενός από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα. Οι The Feelies λοιπόν, ηχογραφούν ένα και μόνο κάτω απ’ αυτό το ψευδώνυμο. και ο λόγος που δεν κυκλοφόρησαν αυτό το σχετικά back to the roots άλμπουμ κάτω από το επίσημο όνομά τους είναι γιατί εδώ τα ηνία της μπάντας (αλλά και τα φωνητικά) έχει αναλάβει ο Dave Weckerman ο ντράμμερ του συγκροτήματος. Κατά τα άλλα ο κλασσικός υπέροχος ήχος των Feelies είναι εδώ παρότι μπορεί να μην ξεχωρίζει κάποιο τεράστιο τραγούδι. Big Day

10 Rock Plaza Central - Are We Not Horses, 2006. 

Καλή ανεξάρτητη αμερικάνικη φολκ-ροκ ήταν αυτό που ευχαριστήθηκα στον πολύ καλό δίσκο των Rock Plaza Central αφού πρώτα είχα ακούσει κοντά διακόσιες (200) φορές το αριστουργηματικό (τόσο σα σύνθεση – παρότι δεν είναι και ότι πιο πρωτότυπο - όσο και στο στιχουργικό του μέρος) Anthem for the already defeated, το τραγούδι από το οποίο τους γνώρισα όταν σε κάποιο net surfing έπεσα πάνω σ’ένα τρέιλερ μιας ταινίας με ζόμπι. Αφού μου άνοιξαν την όρεξη, έβαλα κι άκουσα Violent Femmes και 16 Horsepower, κι έπειτα είδα και την ταινία με τα ζόμπι. Anthem for the already defeated

11 John Zorn & Bar Kokhba Sextet - 50th Birthday Celebration Volume 11, 2005. 

Ο σαξοφωνίστας της avant gard jazz, John Zorn συνεχίζει τις ανασκαφές στις ρίζες του συνδυάζοντάς τες με τη μουσική που αγαπά παραδίνοντας ένα ακόμα άλμπουμ με ριζοσπαστική εβραϊκή μουσική! Εδώ με τους Bar Kokhba Sextet σε ένα τριπλό live άλμπουμ, απ’ του οποίου τις 28 συνθέσεις, 2-3 μόνο παροξυσμικές αδυνατεί να κατανοήσει/αντέξει το ακουστικό μου νεύρο. Kisofim

12 The Damned - Damned Damned Damned, 1977. 

Εντάξει, Damned δεν μπορείς να με κατηγορήσεις πως δεν έχω ακούσει στη ζωή μου. Έλα όμως που το ντεμπούτο τους (έναν από τους καλύτερους και σπουδαιότερους δίσκους της πανκ και όχι μόνο μουσικής), ποτέ δεν το είχα σε απτή μορφή, δηλ. σε βινύλιο και τα όσα γνώριμα κι αγαπημένα εκπροσωπούνταν στη διπλή – φως στο τούνελ – συλλογή τους που κατέχω λυκειόθεν. Φέτος που το αξιώθηκα – και σε αγγλική original κόπια παρακαλώ – το έλιωσα. Και πέρα από τους γνωστούς punk δυναμίτες αυτή τη φορά κόλλησα με το πρώιμα γοτθικό prog του Feel The Pain.

13 John Coltrane - A Love Supreme, 1965. 

Ήταν κάποιο τυχερό Σάββατο στην αγορά προς άγρα ρούχων όταν εξαντλημένος (κι άπραγος) ξόκειλα κατά τα γνωστά στα γνωστά κακόφημα, γεμάτα vinyl-junkies. Κάπου εκεί είχα την τύχη να πέσω πάνω στο ευαγγέλιο του προφήτη Ιωάννη. Και να αγοράσω την υπέροχη κόπια των 180g, να την μεταφέρω ευλαβικά στο σπίτι και να αφήσω να ξεχυθούν από τα αυλάκια της τα τέσσερα μέρη του μεγαλειώδους έργου τα οποία παρότι ενίοτε εγκαταλείπουν τις περπατημένες «εύκολες» φόρμες περνώντας σε άλλες, περισσότερο ελεύθερες κι αυτοσχεδιαστικές, δε χάνουν ποτέ τον συναισθηματισμό και την πνευματική τους εσωτερικότητα. (Δύσκολα θα αγαπούσα το A Love Supreme ακούγοντας το από στεγνό mp3). Psalm

14 Αρλέτα – Στο ρυθμό του αγέρα, 1968. 

Με τη μουσική της Αρλέτας έχω μια ιδιαίτερη σχέση εξ απαλών ονύχων. Δεν είναι καθόλου σπάνιο να με βρεις να ακούω ολόκληρους δίσκους της (όχι μόνο τη συλλογή με «Τα καλύτερά» της). Κάποια βροχερά απογεύματα του χειμώνα αλλά κυρίως το καλοκαιρινό σούρουπο στην εξοχή. Ειδικά από τότε που αγόρασα τα πρώτα της δυσεύρετα πονήματα στα Κυριακάτικα παζάρια και ανακάλυψα πολύ περισσότερα από τα ραδιοφωνικώς γνωστα διαμάντια ακουστικής ελληνικής φολκ (ίσως είναι καλύτερος όρος από το μάλλον παρεξηγημένο Νέο Κύμα στο οποίο άλλωστε συμπεριλαμβάνεται και ο Βιολάρης). Άκουσε ακομπλεξάριστα τη μουσική της Αρλέτα και όχι μονάχα τον προτεινόμενο δίσκο. Η Joan Baez κάτι ήξερε. Είχα ένα αγόρι.

15. The Kinks – Kinkdom, 1965. 

Κάτι μεταξύ συλλογής ακυκλοφόρητων σε κανονικά lp τραγουδιών και επίσημου άλμπουμ μόνο για τις ΗΠΑ είναι ετούτο το βινύλιο των Kinks και θεωρώ μεγάλη ευλογία το ότι έπεσα πάνω του μια ιδιαιτέρως βροχερή ημέρα στο παζάρι. Το Kinkdom το αγόρασα αντί 1 ευρώ μολονότι αποφεύγω τα μουσκεμένα εξώφυλλα, και την σχεδόν λασπωμένες καταστάσεις των δίσκων. Νερό, σαπούνι, οινόπνευμα, ζεστός αέρας από το σεσουάρ, μια διαφάνεια και κάμποσα μέτρα σελοτέηπ ήταν όσα χρειάστηκα στο «ιατρείο» σπάνιων δίσκων προκειμένου να το επαναφέρω όσο πιο κοντά γίνεται στην αξιοπρεπή κατάσταση που θα το ήθελα. Κι αυτό με αποζημίωσε με μερικά τραγούδια διαμάντια ακριβώς τη στιγμή που περηφανευόμουν πως τα έχω ακούσει όλα από την μπάντα του Ray Davies. Such a shame.

16 Leningrad Cowboys & Alexandrov Red Army Ensemble - Total Balalaika Show – Helsinki Concert, 1993. 

Μετά το ευχάριστο πρώτο ξάφνιασμα στη θέα αυτού του παρανοϊκού συγκροτήματος που ξεπήδησε από τη φαντασία του συντοπίτη τους, Φινλανδού σκηνοθέτη Aki Kaurismaki και καταγράφηκε στην ταινία “Leningrad Cowboys go America” είναι αλήθεια πως δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία ούτε στην εκτός οθόνης ενσάρκωσή τους ούτε στα κάμποσα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν έκτοτε. Μάλλον έπρεπε να επισκεφθώ τη Φινλανδία για να αντιληφθώ πως έστω και υποσυνείδητα τους είχα ήδη ενταγμένους στην pop κουλτούρα και τη μυθολογία αυτής και να εκτιμήσω τα μάλα αυτό το live τους με τη συμφωνική ορχήστρα του Κόκκινου Στρατού. (Δεύτερο δείγμα outsider music στη λίστα. Happy together.

υγ1. τα 16 καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2013 

υγ2. τα 13 καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2012