29 μέρες μετά

Καταγράφω βιαστικά κάποιους αριθμούς που με εντυπωσίασαν σε μια είδηση που άργησα να πάρω χαμπάρι καθώς δε τη βρίσκεις στην πρώτη σελίδα των εφημερίδων ούτε στα φόρα των δημοφιλών δελτίων των 8, παρ’ όλο που αξίζει περισσότερης προσοχής.       

1 κερδοφόρος εταιρία 

  400 εργαζόμενοι

34 απολυμένοι ήδη                                               146 προς απόλυση

                                         1 Μάνεσης

2^η εναλλακτική

              5ωρη εργασία                                                                                                   40% μείωση αποδοχών

  

29 μέρες απεργία

όλα αυτά στην Ελληνική Χαλυβουργία.

όπως επίσης και 

27 θάνατοι από το 1938

                                                  1 χαμογελαστή ρεπόρτερ της ΕΡΤ (video)

 

"Είναι δύσκολο πάντως και για τους ίδιους τους απεργούς να αντιληφθούν το εύρος της αλληλεγγύης που δέχονται. Από τα τρόφιμα που φέρνουν απλοί άνθρωποι, φαγητό από τοπικά εστιατόρια, τη «Θεία Αρχόντω», που έψησε και πάλι το Σάββατο στο φούρνο της φαγητό για 100 άτομα, τα γάλατα που έστειλε χτες το πρωί ο Δήμος Μάνδρας, τα δύο φορτηγά με λαχανικά και φρούτα παραγωγών και εμπόρων τηςΓ΄ Λαϊκής Αγοράς, δύο φορτηγά με αγροτικά προϊόντα μετέφερε και η..."

"Από τo 1986, με την εγκατάσταση υπερσύγχρονων μηχανημάτωνπαραγωγής πλεγμάτων, η Ελληνική Χαλυβουργία κατέχει την πρώτη θέση στηνελληνική αγορά πλέγματος..." 

"Επιδόθηκε ψήφισμα αλληλεγγύης, ενώ οι απεργοί μάς έκαναν γνωστό ότι στις εγκαταστάσεις έχουν παραβρεθεί αλληλέγγυοι όχι μόνο απ’ όλη την Ελλάδα, αλλά μέχρι και από την Ινδία, με αντιπροσωπεία συνδικαλιστών από το Νέο Δελχί που εκπροσωπούσαν εκατομμύρια εργαζόμενους."

εικονική πραγματικότητα από τη σελίδα της εταιρίας

έχει η ζωή εκπλήξεις

του REISER 

που "έφυγε" πριν 38 28 χρόνια και κάτι μέρες (5 Νοεμβρίου 1983)

ο θείος

όταν έρχονται τα σύννεφα

Ήταν Παρασκευή όταν την ώρα που άξαφνα σκοτείνιασε - σύννεφα είχαν μόλις συρθεί κρύβοντας τον φθινοπωρινό ήλιο - αντιλήφθηκε το μέγεθος της ταραχής της. Γύρισε τον κοίταξε και του είπε: «Μια επιλεκτική Πέρμια Εξαφάνιση σου πρέπει, να τι σου χρειάζεται » ενώ στην πραγματικότητα θα ήθελε να έχει φωνάξει κάτι σαν «Καλή βουτιά στου πηγαδιού τον πάτο καργιόλη».

Δεν ήταν όμως μαθημένη από μικρή να μιλάει κατ’ αυτόν τον τρόπο κι έτσι πάλι δεν της βγήκαν τα λόγια όπως τα εννοούσε. Την πάτησες όμως φίλε μου, σκέφτηκε κλείνοντας το παράθυρο της κουζίνας, τώρα έχω λόγο να σε μισώ. 

Ήταν Παρασκευή όταν την ώρα που άξαφνα σκοτείνιασε - κάτι γαμημένα σύννεφα μπήκαν μπροστά από τον φθινοπωρινό ήλιο - το τηλέφωνο άρχισε να χτυπά. Συνήθως δε μου αρέσει ο ήλιος τι μ’ έπιασε σήμερα και τον ζητάω σκέφτομαι καθώς σηκώνω το ακουστικό.

– Κάμερα στο χέρι τώρα, δογματική τρεμάμενη λήψη - τα πολύχρωμα σκηνικά εξαφανίζονται και με σαχλό δανέζικο εφφέ  βρίσκομαι κάπου ψηλά, εικάζω στα σύννεφα.  Από κει αρχίζω και πέφτω.

Και δεν ξυπνάω.

μετά από μένα κανείς

         που σημαίνει ότι μετά το τέλος του σημερινού (9^ου) επεισοδίου της σειράς στον λεμονοστίφτη που μεταδόθηκε ζωντανά, θα ακολουθήσουν μερικές ωρίτσες επιλογών playlist. Αιτία κάποιες τεχνικές δυσκολίες που προέκυψαν λόγω της επικείμενης "ανακαίνισης" του site του σταθμού και καθιστούν δυσχερή τη σύνδεση με αυτόν (παρ’ όλα αυτά εδώ είναι ένα link για απ’ευθείας ακρόαση του indieground)

μέρος 2^ον

Τελευταία μέρα ανωνυμίας για τον παραπάνω φανατικό ακροατή της εκπομπής που θα κατεβάσει και θα ακούσει ολόκληρη την εκπομπή –  κοιμόταν βλέπεις, και δεν ξύπνησε εγκαίρως - πατώντας το παρακάτω εικονίδιο.

Το ίδιο μπορεί να πράξει και όποιος άλλος θέλει να ακούσει το επεισόδιο της 25/11. 

click pic to download

Το σημερινό playlist της εκπομπής υπάρχει στο πρώτο δικό μου σχόλιο της ανάρτησης ή στη στήλη παραπλεύρως, στο αρχείο εκπομπών.

υγ. κι ενώ έπρεπε ο τίτλος της ανάρτησης να είναι: "Να παίζει το τρανζίστορ τ' Αμερικάνικα" λόγω ενός (κάτι παραπάνω από) μίνι αφιερώματος σε κομμάτια που αγαπάω και είναι made in USA, τον αποσύρω καθώς ουκ ολίγα εξ' αυτών με πούλησαν και δεν έπαιζαν καν ....

στον λεμονοστίφτη 25/11 - τρόπος ακρόασης

Λόγω κάποιου προβλήματος στη σελίδα του Indieground o ΜΟΝΟΣ τρόπος να ακούσει κάποιος τη σημερινή εκπομπή είναι  ΠΑΤΩΝΤΑΣ το ακόλουθο κομβιο:

ή τη διεύθυνση :




http://indiegroundradio.com/radio.htm


μιας και το chatbox  δε θα λειτουργεί ,

εύχομαι καλημέρα σε όλους από εδώ

κι όποιος προλάβει

Και μέσα σε όλα μην ξεχάσω μια ενδιαφέρουσα κίνηση του ΕΚΚΕ.  Όχι, δε μιλώ για το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας στο οποίο ανήκε ο δότης μπαμπάς του μωρού με τα δύο κεφάλια και  τη λατέρνα που παίζει ρέγκε αλλά το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, το οποίο δίνει δωρεάν πολλές από τις εκδόσεις του λόγω περιορισμένου αποθηκευτικού χώρου. 

Νομίζω ότι όλοι μπορούμε να βρούμε κάτι ενδιαφέρον εκεί αφού καλύπτει ένα ευρύ φάσμα θεμάτων (οικονομία, δημογραφία, κοινωνιολογία, ιστορία). Μπορεί κάποιος να πάει  κάθε Τρίτη και Πέμπτη (10:00 – 13:00 το πρωί) και μέχρι τέλη Νοέμβρη στην οδό Χαλκηδόνος 52, στους Αμπελοκήπους.

Αν πάτε, καλό θα είναι να έχετε μεριμνήσει για το πως θα τα κουβαλήσετε (π.χ. μια μεγάλη, γερή τσάντα, αυτοκίνητο, κλπ.). Αν γνωρίζετε  και κάποιον άλλο που πιθανόν ενδιαφέρεται, προωθήστε το μήνυμα, γιατί υπάρχει περίπτωση όσα περισσέψουν να σταλούν για ανακύκλωση.

 Για περισσότερες πληροφορίες.

μέρος δεύτερον

πως είπαμε ότι με λένε;

Και φυσικά (για να μην ξεχνιόμαστε) αύριο 25/11 όπως και κάθε Παρασκευή θα βρίσκομαι "στον λεμονοστίφτη" από τις 10:00 το πρωί και μέχρι τις 12:00, φυσικά στον indieground radio. Μετά φεύγω με τη Β και τον Ν γιατί έχουμε δρόμο μπροστά μας. Πάμε να βαφτίσουμε (ναι και οι τρεις) ένα από τα πιο φρέσκα μέλη της παρέας, θα τον βγάλουμε Οδυσσέα.

άκου πατώντας εδώ

υγ. Αν δεν προλάβω να ανεβάσω την εκπομπή αύριο, θα το πράξω (για όποιον φυσικά ενδιαφέρεται) την Κυριακή βράδυ.

επίσης πρόεδρε

Λίγο τρομακτική η έκφραση και εντελώς άκαιρη η ευχή μα έχω ενθουσιαστεί με την αισθητική - και όχι μόνο - της mash-up φωτογραφίας που εντόπισα στη σελίδα (με το όνομα) του Αντώνη Σαμαρά στο Facebook! 

Έλεγα να περιμένω μερικούς μήνες, συγκεκριμένα μέχρι τη μεγαλοβδομάδα του '12 για να την αναρτήσω, αλλά και σήμερα τη διατρέχει μια κάποια επικαιρότητα.

 υγ. Στη σελίδα υπάρχουν κι άλλα απίθανα κολλάζ (ψάξε αυτό με το μάτι).

πάρτυ σε ένα τετραγωνικό μέτρο

Ντι τζέι σε πάρτυ. Είσαι όντως ο master of ceremony που ελέγχει το κέφι της βραδιάς ή μήπως απλά αυτός που χάνει το χαβαλέ κι όλα τ' άλλα είναι απλά "να ‘χαμε να λέγαμε"; Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. 

  "στο επίκεντρο της βραδιάς ή  ο "μ@*%$κας" της παρέας;"

 κεφ 1

Η αλήθεια είναι πως έχεις μεγάλο κομμάτι ευθύνης για την πορεία της γιορτινής νύχτας και γι αυτό τουλάχιστον στην αρχή πρέπει να είσαι standby. Να παρακολουθείς τις κινήσεις των άκρων (χεριών, ποδιών) των καλεσμένων, να ακολουθείς και να ντύνεις μουσικά τις τάσεις τους προσπαθώντας να τις ενισχύσεις. Στη συνέχεια χαλαρώνεις. Όσες περισσότερες φορές έχεις βρεθεί σ’αυτή τη θέση τόσο πιο γρήγορα συμβαίνει αυτό.  

Από τη στιγμή εκείνη κι ύστερα και προκειμένου να κάνεις τη βραδιά πιο ενδιαφέρουσα για σένα έχεις τη δυνατότητα – αν θες - να πειραματιστείς. Μπορείς να προσπαθήσεις  να συντονίσεις τη διάθεση των υπολοίπων με τη δική σου (όποια κι αν είναι αυτή) και όχι το αναμενόμενο αντίθετο. Ακούγεται σαν πείραμα κυβερνητικής και ίσως είναι έτσι αλλά έχεις βάλει μόνος σου και κάποια όρια. Ξέρεις ΕΚ ΠΕΙΡΑΣ πώς δεν πρέπει να το παρατραβάς. Αν για παράδειγμα παίξεις το “I’m the fly” των Wire, όσο έξυπνα και να το πλασάρεις, ο κόσμος θα αδειάσει τη νοητή πίστα στο λεπτό. Ο Χ θα συνεχίσει να χορεύει βέβαια – αυτός είναι μηχανή, δεν είναι άνθρωπος – αλλά ξέρεις πως θα μπορείς να τον βλέπεις γιατί οι υπόλοιποι θα έχουν αποτραβηχτεί, κολλώντας τις πλάτες τους στο παραμικρό ελεύθερο σημείο των τοίχων του εορταστικού χώρου, και άντε πάλι από την αρχή. 

 κεφ 2

Πέρα από τα παραπάνω «παιχνίδια εξουσίας» μπορείς επίσης να συμμετέχεις χορεύοντας κι εσύ. Ειδικά αν έχεις χάσει 22 κιλά οπότε όλα γίνονται πιο εύκολα στον προκαθορισμένο μικροσκοπικό χώρο που σου αναλογεί. Χάνεται βέβαια λίγο η έκπληξη του επόμενου τραγουδιού – αλλά κι αυτό διορθώνεται αν: 1) επιλέγεις κομμάτια στην τύχη 2) προσθέτεις που και που τραγούδια που δεν ξέρεις (επικίνδυνο) ή 3) καταφέρεις να παρεισφρήσει στο playlist εκείνο το κομμάτι του Chet Baker που έχεις να ακούσεις έξι χρόνια. Όμως χορεύεις έστω και με μειωμένο τον αυθορμητισμό των χορευτικών φιγούρων που θα έκανες αν δε φοβόσουν μην τυλιχτείς σαν τον Λαοκόωντα εν μέσω ρευματοφόρων καλωδίων με κίνδυνο να τιναχτεί στον αέρα ολόκληρη η ηχητική εγκατάσταση ή μόνο το κορμί σου. Τέσπα, το φανταζόσουν εξαρχής πως στη ζωή δε μπορείς να τα έχεις όλα. 

Έτσι τελικά το να είσαι ευτυχής καθώς ευχαριστιέσαι το παράλληλό σου μικροπάρτυ στο ολόδικό σου τετραγωνικό μέτρο είναι σπουδαίο. Γιατί αν ο μη γένοιτο, η διάθεσή σου δεν είναι ή δε φτάσει στα ύψη, δύσκολα θα βρεθεί κάποιος εκτός του ίδιου σου του εαυτού – μην ξεχνάς οι υπόλοιποι χορεύουν - να στην ανεβάσει. Άσε δε που αν έρθει για κουβέντα δίπλα κανένας απίθανος (τα περισσότερα πάρτυ έχουν έναν) θα είναι αδύνατο να φωνάξεις θεατρικά: «Αααα! Κοίτα ήρθε ο τάδε» και να την κάνεις προς το άγνωστο. Θα πρέπει απλά να περιμένεις στωικά τον τροφοδότη σου, τον δικό σου άνθρωπο (τον εντεταλμένο να σου φέρνει ποτά, φαγητά και τσιγάρα κάθε που ξεμένεις) να περάσει μπας και σε σώσει από τον κολλιτσίδα. 

Τις λίγες φορές που δεν αναλαμβάνω επίσημος διασκεδαστής και το φαγητό μου δε βασίζεται στην καλοσύνη των άλλων θεωρώ υποχρέωσή μου την  παροχή τροφής και αλκοόλ του εκάστοτε διασκεδαστή, είτε είναι κάποιος από εμάς είτε - και κυρίως τότε - όχι.

  κεφ 3

Από την άλλη, η μοναξιά που μπορεί να κυριεύσει έναν νηφάλιο δισκοθέτη μπορεί να χτυπήσει κόκκινο. Ενδεδειγμένα αντίδοτα γι αυτήν την περίπτωση είναι οι γενναίες δόσεις αλκοόλ ή όποιων άλλων βοηθημάτων καταφέρνουν να σου χαρίσουν μιαν άλλη όψη της πραγματικότητας. Πίστεψέ με είναι θαυμάσιο να βλέπεις πολύχρωμα ομόκεντρα τετράγωνα να περιστρέφονται ρυθμικά, ειδικά όταν πάνω τους χορεύουν οι περισσότεροι από αυτούς που αγαπάς. Δυστυχώς όμως τα τελευταία χρόνια που παίζω με φορητό υπολογιστή συνειδητοποιώ πως δε με παίρνει να πίνω πολύ. Η ούτως ή άλλως προβληματική όραση του δεξιού ματιού εγκαταλείπει τελείως στα μισά της όγδοης μπύρας και οι μικρές γραμματοσειρές των λιστών μου, μεταμορφώνονται σε ακαταλαβίστικες γραμμές παρ' όλη την προθυμία του έτερου οφθαλμού. 

Τώρα σε ότι αφορά στην επιλογή της μουσικής καθαυτής, που είναι και το ζητούμενο, συνήθως έχω στο μυαλό μου έναν εγωιστικό σκελετό τραγουδιών που θα θελα ΕΓΩ να ακούσω τη  μέρα του πάρτυ. Εκεί πάνω  στη συνέχεια χτίζω, προσθέτω, διανθίζω κοιτώντας πάντα ποιοι από τους προεπιλεγμένους ήχους απομακρύνουν τα πόδια των καλεσμένων από το πάτωμα περισσότερο. Εκεί φροντίζει το μυαλό μου από μόνο του την τήρηση της παραπάνω διαδικασίας. Την τελευταία φορά (που ομολογουμένως διστακτικότατα αποδέχτηκα ξανά το ρόλο του τζόκεϊ) είχα στο νου ένα concept πραγματικά ευρύ: φυσικά ή μάλλον ηλεκτρακουστικά όργανα και ροκ εν ρολ (τζαζ, γκαραζ, σερφ κλπ included). Στόχος – ο οποίος και επετεύχθη - να παίξω κομμάτια που δεν ακούστηκαν και στο προηγούμενο πάρτυ, όχι απαραίτητα άγνωστα. Και στους τυχόν διαμαρτυρόμενους θα απαντήσω απλά: «Αν θες τα ίδια κάθε φορά πάρε μαζί σου μια κασέτα (μάλλον ένα mp3 player). Πόσες φορές τέλος πάντων θα χορέψεις το Bigmouth strikes again;  Και το Girlfriend in a comma,  θα σου αρέσει, είμαι σίγουρος. 

 κεφ 4

Σε αυτή τη διάθεση τελευταία έχω αποφασίσει να δέχομαι με χαμόγελο και φυσικά κλειστά αυτιά την όποια παρεμβολή/άσχετη παραγγελιά και όπως και εντέλει κάνω να την αφήνω ανεκπλήρωτη. Προσοχή! μην παρεξηγηθώ, αναφέρομαι μόνο στις ολικά άκυρες συμβουλές που σε βγάζουν εκτός ροής, δεν αναφέρομαι καν σε εκείνες τις ατυχείς που λέγονται σαν εναρκτήριες κουβέντες από όσους/ες απλά επιθυμούν να σε γνωρίσουν προσωπικά.

Γιατί είναι μεγάλο και αμήχανο το τζέρτζελο όταν έρχεται κάποιος (συνήθως κάποια) και σου ζητάει να παίξεις το αγαπημένο του/της κομμάτι που συνήθως είναι άσχετο με το τι ακούγεται και χορεύεται εκείνη τη στιγμή. Για παράδειγμα φαντάσου τα ηχεία να δίνουν στους παρευρισκόμενους το ρυθμό της Northern Soul και να πέφτει παραγγελιά το Killing in the name of (παρ’ όλο που είναι κομματάρα) ή ακόμα χειρότερα κάποια πιο γενικόλογη παρότρυνση του στυλ «τίποτα μπητάκια έχεις φέρει μαζί;» την ώρα των Trashmen και του King of surf. Το χαμόγελο, χαμόγελο, τα μάτια όμως φωνάζουν ήμαρτον και εγώ θέλω να απαντήσω «Που;» μα συγκρατούμαι στο «βάλε μου λίγο Michael Jackson» που με χτυπάει καταπρόσωπο την ώρα που όλοι ουρλιάζουν κάθιδροι το Psycho. Ουρλιάζω κι εγώ: Psychoooo!

κεφ 5

Τέλος πάντων, μετά από τόση ανάλυση δεν κατάφερα να φτάσω σε ασφαλές συμπέρασμα. Τις περισσότερες φορές το ευχαριστιέμαι πραγματικά να παίζω μουσική. Μου αρέσει να βλέπω τους φίλους μου να χορεύουν, και τους φίλους των φίλων μου, γνωστούς και αγνώστους. Με τους «εχθρούς» (άργησα να συνειδητοποιήσω και ακόμα περισσότερο να ξεπεράσω ότι συγκαταλέγομαι σ’ αυτούς που έχουν έναν δηλωμένο εχθρό) τι γίνεται όμως; Παρόλο που αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, εκεί μένω αδιάφορος, ίσως και να το ευχαριστιέμαι κατά βάθος.

Προχθές έπαιξα ξανά στο πάρτυ του φίλου μου Τ. Επέλεξα καλή μουσική είπαν. Κάηκα στις 3,5 ώρες.

 υγ. Αν πρέπει να απαντήσω στο ερώτημα που μόνος έθεσα μάλλον θα πώ: "Μπορεί και τίποτα από τα δύο"

γνῶθι σαὐτόν

επεισόδιο διαμαρτυρίας

Φορτωμένος με ένα σχετικά παράδοξο playlist το όγδοο επεισόδιο της εκπομπής "στον λεμονοστίφτη" επιχείρησε μια 2ωρη “κουβέντα”- αναδρομή  στα τραγούδια διαμαρτυρίας, με μια ματιά πέρα από τη φολκ φόρμα που τα έχουμε συνηθίσει.  

  

Στους πρωταγωνιστές του σημερινού playlist τοποθετώ αναμφίβολα τα δύο ηχητικά ακραία (για την εκπομπή και όχι για τα γούστα του παραγωγού) ελληνικά - και ελληνόφωνα -  τραγούδια όπως και τον υπέροχο δεκαεπτάλεπτο παιάνα της Grace.

 

Αν κάποιος ήθελε μα δεν πρόλαβε να το ακούσει την εκπομπή, υπάρχει όπως πάντα η δυνατότητα να βρεθεί ως αρχείο mp3 πατώντας το παρακάτω εικονίδιο:

click pic to download

ή μαζί με τα πρηγούμενα επεισόδια σ' αυτό το link  που οδηγεί στο αρχείο εκπομπών παραπλεύρως τούτης της ανάρτησης.

υγ1. Η φωτογραφία της ανάρτησης έχει τίτλο "καφές και επανάσταση", συνιστά δε σαρκασμό που φυσιολογικά και εσκεμμένα στρέφεται και κατά του γράφοντα.

υγ2. Το playlist όπως πάντα στο πρώτο δικό μου σχόλιο.

μετά από 24 ώρες σιωπής

 

Παρασκευή 18/11/11 στον λεμονοστίφτη

10:00-12:00 το πρωί

Άκου από εδώ

 ή από το παρακάτω link αν θέλεις να στέλνεις και μηνύματα

http://indiegroundradio.com/

υγ2. αφού αρνήθηκε  (διακριτικά) ο choCorello (και το μπράντυ έτσι γρήγορα μας τέλειωσε) να γράψει το "δελτίο τύπου" για την αυριανή μου εκπομπή, παρ'ότι ΔΙΚΗ ΤΟΥ ιδέα, περιορίζομαι στην πραγματικά γκρίζα διαφήμιση των τριών παραπάνω φωτογραφιών. 

Κυψέλη, Νοέμβριος 2011. 

 

υγ3. Ο τίτλος της ανάρτησης έχει να κάνει με την 24ωρη λόγω της ημέρας σιωπή του indieground radio.

το 74 κάποια Σοφία

Τα «Τραγούδια του αγώνα» του Μίκη, δε μπορώ ποτέ να τα κρίνω αντικειμενικά. Είναι κατά κάποιο τρόπο στο dna μου όπως ακριβώς και το soundtrack της ταινίας «Ζ». Τα έχω αμφότερα ακούσει  εξ απαλών ονύχων δεκάδες χιλιάδες φορές, θα έλεγα τα κατέχω.  Η μόνη διαφορά είναι πως ενώ το γελαστό παιδί (Ζ) φιγούραρε ως βινύλιο στην οικογενειακή δισκοθήκη τα τραγούδια του αγώνα υπήρχαν μονάχα στην ταπεινή μορφή της  αντιγραμμένης μαγνητοταινίας.

Όταν πολλά χρόνια αργότερα θέλησα να αντικαταστήσω την (τε)λειωμένη οικογενειακή κασέτα με τη βινυλιακή έκδοση, έπεσε στα χέρια μου πρώτο ένα φθαρμένο αντίτυπο, που το κρατάω ακόμη παρ’ όλο που έκτοτε το έχω ξαναπετύχει πάμπολλες φορές σε καλύτερη κατάσταση.

Ο λόγος που συνδέθηκα με τη φθαρμένη κόπια είναι μία σημείωση γραμμένη στο εσώφυλλο με ημερομηνία 8/11/1974, από την τότε ιδιοκτήτριά του, κάποια Σοφία, που πάει κάπως έτσι:

"Για μένα οι μέρες του Πολυτεχνείου κι ο Ιούλιος του ’74 ήταν οι πιο γνήσιες στιγμές πολιτικού αγώνα γιατί για πρώτη φορά από τότε που ένιωσα την πολιτική ζωή, οι Έλληνες βρέθηκαν ενωμένοι για να ανακτήσουν την Ελευθερία."

Σοφία-8-11-1974

Ανάξιο λόγου θα σκεφτεί κάποιος (μάλλον κάποια), ανθρώπινες μικροϊστορίες που εμένα όμως με συνεπαίρνουν. Σκέφτομαι εκείνη τη Σοφία να γράφει τα λόγια εν θερμώ, την προβάλλω σήμερα να νιώθει προδομένη από τους συνέλληνές της, ίσως κι από τον ίδιο της τον εαυτό.

τι έγινε αύριο

και μια εικόνα από το εγγύς μέλλον

Πες με προφήτη, που δεν είμαι, εγώ σου βάζω στοίχημα πως το επόμενο διήμερο - είναι προδιαγεγραμμένο - πως όλα- μα όλα τα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά θα μας βομβαρδίζουν με τις παρακάτω – σε τυχαία σειρά βαλμένες εδώ – λέξεις: μεγαλειώδης, οργή, δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, χούντα, ΔΝΤ, καταστηματάρχες, στεφάνι κατέθεσαν οι …, δεν  τελείωσε το 73, αποκλεισμένο το κέντρο,  δυναμικό παρόν, τα σωματεία, οι μοτοσυκλετιστές της ομάδας ΔΙΑΣ, οι μαθητές, συνθήματα, πορεία, εκτεταμένη χρήση χημικών, δύσκολη περίοδος για τη χώρα, αμαύρωσαν, ΠΑΜΕ, μουδιασμένοι, Εξάρχεια,γνωστοί, ΜΑΤ, πρόεδρος δημοκρατίας, άγνωστοι, ξέχειλα συναισθήματα, Στουρνάρη και Πατησίων, Νοέμβρης, σήμερα τιμούμε, κρότου-λάμψης, τρέχοντας, προληπτικές προσαγωγές,  ιερός χώρος, κουκουλοφόροι, μάρμαρα εκσφεντονίζονται εκατέρωθεν, κόκκινα γαρίφαλα, αντιασφυξιογόνες μάσκες, οι διαδηλωτές προσπάθησαν να…, αμερικάνικη πρεσβεία, ανταποδίδουν με, αγανακτισμένοι.

Κι αν πέρσι αναρωτιόμουνα πως είναι να σε προσπερνά ηιστορία χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι, φέτος έχω τη σιγουριά πως η ιστορία είναι προβλέψιμη και όλοι παίζουμε τους ρόλους μας.

Η μεθαυριανή μέρα θα δείξει.

ohio 4.5.70

Πιο κοντά, στα 80-85 μέτρα από τους φρουρούς στεκόταν ο Jeffrey Miller, (Μάρτιος 28, 1950 – Μάιος 4, 1970)  ο οποίος πυροβολήθηκε στο στόμα, δίπλα στο δρομάκι που έβγαζε στο πάρκινγκ  του Prentice Hall.  Η Allison Krause (Απρίλιος 23, 1951 - Μάιος 4, 1970)  ήταν καμιά εικοσαριά μέτρα μακρύτερα όταν δέχτηκε τη σφαίρα στην αριστερή πλευρά του σώματός της. 

Στο ίδιο σημείο που πέτυχαν και τον William Schroeder (Ιούλιος 20, 1950 – Μάιος 4, 1970) ο οποίος επίσης εξέπνευσε. Παραδίπλα η Sandra Scheuer (Αύγουστος 11, 1949 - Μάιος 4, 1970) στάθηκε εξίσου άτυχη, μια σφαίρα διαπέρασε το λαιμό της και τη βάφτισε τέταρτο θύμα στο πανεπιστήμιο του Kent. 

 Όλα συνέβησαν κατά τη διάρκεια 13 αψυχολόγητων δευτερόλεπτων - για τα οποία σήμερα δεν έχει αποδοθεί ακόμη ευθύνη - όταν οι άντρες τηςεθνοφρουράς της πολιτείας του Ohio γονάτισαν, σημάδεψαν και πυροβολώντας καταιγιστικά απέδειξαν εμπράκτως την πίστη τους στην ελευθερία που διακυβευόταν από άλλη μία αντιπολεμική διαδήλωση  της εποχής.  

 Άν θες να μάθεις περισσότερα για το γεγονός, αυτό έμεινε γνωστό ως THE MAY 4 SHOOTINGS AT KENT STATE UNIVERSITY οπότε μπορεί να το ψάξει έτσι.

Μια ενδιαφέρουσα ανάλυση / παρουσίαση έχω εντοπίσει εδώ: http://dept.kent.edu/sociology/lewis/lewihen.htm

υγ. Το Ohio το έγραψε ο Neil Young για την εν λόγω μέρα και το ερμήνευε πότε παρέα με τους Crosby, Stills και Nash και πότε σπαρακτικότερα μόνος του.

μαθήματα πολιτικής ορθογραφίας

Νομίζω πως η λέξη gay, εξελληνισμένη και στη δημοτική γράφεται πλέον με "ι" αντί για "υ" - αν και με ύψιλον χτυπάει καλύτερα στο μάτι - και φυσικά με ένα κάπα. Τα διαλυτικά σωστά παραλείπονται καθώς το προηγούμενο φωνήεν παίρνει τόνο.  

Αν πάλι δεν είσαι σίγουρος, άστο στα αγγλικά όπως έκανε και ο διαφημιστής της αυτοαποκαλούμενης gay χασαποταβέρνας (?) "Το πνιγμένο κουνελάκι".

Δε μπορώ παρά να χαμογελάω παρατηρώντας την  - εκούσια ή ακούσια – παρείσφρηση της αντιπαθούς στο συγκεκριμένο πολιτικό χώρο λέξης (1, 2), τόσο στο ξεσηκωτικό σύνθημα της, όσο και στην εν είδη επιθετικού προσδιορισμού χρήση της στην  «φτωχή πλην τίμια» διασκέδαση της χασαποταβέρνας. 

1  http://gaynewsingreek.blogspot.com/2011/09/3_26.html

2  http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=916742

Την πρώτη φωτογραφία  τράβηξα προ δεκαπενθημέρου στο Πολυτεχνείο ενώ τη δεύτερη μου έστειλε ο φίλος Τ.Σ. και ακόμα αναρωτιέμαι αν υπάρχει ή αν είναι απλώς χαβαλές.

kilimanjaro state of the art

Παρασκευή απόγευμα, ζαβλακωμένος από τη γρίπη ακούω τους The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble στο πικάπ – γκρίνιας που θα χάσω την εμφάνιση τους στο Gagarin σε 1-2 ώρες - όταν συνειδητοποιώ πως ξεμένω από ασπιρίνες. Ρίχνω πάνω μου κάτι ζεστό και πετάγομαι απέναντι στο φιλολογικό στέκι - φαρμακείο του φίλου Κ (aka audionovel) που μου τους πρωτοσύστησε. Τον βρίσκω (ή μάλλον τους, γιατί είναι ήδη με παρέα) έτοιμους για το  live. Να σου δώσω την κάμερά μου; τον ρωτάω, αρνείται. Να μου στείλεις τότε ανταπόκριση του λέω, δέχεται.

 

 "STATE - OF - THE - ART!

Μέσα στον κυκεώνα της ευρωπαϊκής οικονομικής-και όχι μόνο- κρίσης, είχαμε την τύχη την παρασκευή το βράδυ να ξανασκεφτούμε την αξία της ευρωπαϊκής κουλτούρας, χάρη στο live των The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble.

Όντας πολιτιστικά υποσιτισμένος, μάλλον δεν περίμενα μια τόσο συμπαγή οπτικοακουστική performance, απόλυτα σύγχρονη ( η φουτουριστική ? ), εμπνευσμένη όμως από τα μεγάλα ευρωπαϊκά  κινήματα του εξπρεσιονισμού, του ρομαντισμού, του gothic... Ούτε η μουσική, ούτε η προβολή βιωνόταν αυτόνομα, παρά μόνο σαν ένα πακέτο λεπτομερούς δουλειάς με ανατριχιαστικό συγχρονισμό, λες και το ένα ήταν η χορογραφία του άλλου ! Τα κομμάτια δεν είχαν επιμηκυμένη- live- διάρκεια, θα έλεγα παίχτηκαν σε compact μορφή, ώστε να επιτευχτεί το προαναφερθέν. Εξαίρεση σ' αυτό ήταν η έναρξη, με το αυτοσχεδιαστικό σχήμα των The Mount Fuji Doomjazz Corporation (alter ego των TKDE ) να μας πετάει κατευθείαν στα βαθειά της drone-doom-jazz, παρουσιάζοντας μια ωριαία" μεταφυσική" ελεγεία για τον άνθρωπο, τη φύση του και τα δεινά του, την πορεία του αυτή τη γη, το χρόνο του....

Ακολούθησαν οι TKDE με δυο ώρες οπτικοακουστικού ντελίριου, με μεγάλο συναισθηματικό φόρτο, καθώς αυτοί οι τύποι -αντίθετα με τα εξωτερικώς φαινόμενα του marketing - κρύβουν μέσα τους την πιο γνήσια μορφή ρομαντισμού : τον υποβόσκων και υποχθόνιο, και όχι τον κραυγαλέο και κιτς..... Ρεμιξαρισμένες σκηνές από ταινίες -σπάνιες και μη -του Lang και άλλων εξπρεσιονιστών, βωβού κινηματογράφου, έρωτες εν διαλύσει, Κάφκα, Πικάσο, Μποντλαίρ, όλα αυτοκόλλητα με το ‘Here be dragons’ ,το οποίο έπαιξαν ολόκληρο, αφήνοντας στην άκρη την τελευταία τους κυκλοφορία ‘From the stairwell’.

Το συγκρότημα στη σκηνή ήταν παρών-απών ....μελετημένη παρουσία ώστε τίποτα να μη βγει πάνω απ' το "πακέτο". Αιθέρια  η κοπελιά τους, με αρμονική κίνηση και ουράνια φωνητικά κρατάει ώρες-ώρες τα μπόσικα στον ηχητικό καμβά-noise των υπολοίπων : συχνά δεν έπαιρνα χαμπάρι ποιος παρήγαγε ποιον ήχο κ' ούτε υπήρχε τέτοια έγνοια. Οι TKDE είναι οι μεγάλοι μάστορες της εποχής στην αναλογία φυσικού- ηλεκτρονικού ήχου: 50-50 % ,κι αυτό βγήκε παρ' όλη την απουσία βιολιού και τσέλου( δυο κοπέλες) και ακουστικού μπάσου που δεν χρησιμοποίησε ο Βong-Ra, αλλά εγώ πιστεύω ότι χρειάζονταν κάπου-κάπου. Παρ' όλα αυτά το μπάσο του ηχούσε ασπρόμαυρα σεξοδιαστροφικό !

Διαόλου κάλτσα αποδεδείχθηκε ο νεοεισελθών στο group Olafsson, τρομπέτα κ' κόρνο μέσω sequencer, σε experimental doom ακροβασίες...

Κι όπως αρμόζει στην καλύτερη ταινία κ' στο αξέχαστο μυθιστόρημα (για να στιγματίσουν), ήρθε το φινάλε -μελετημένα στο encore -, ένα λυτρωτικό κρεσέντο για την ακοή κ' τα μάτια, απ' αυτά που νιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει βίαια...: θάνατος, ναι της φίλησε το χέρι, underworld darkjazz μέσω της εισόδου του Dali....

                                                       o παθών : audio novel

                                                                                                                      audionovel@hotmail.gr

 Υ.Γ. Δυο μεγάλα μπράβο για το ίδιο θέμα : το πρώτο στο συγκρότημα, που όντας στο peak της καριέρας του, ήρθε στην Ελλάδα κι έπαιξε με το εισιτήριο 15 ευρώ, ξεκαθαρίζοντας το θέμα ότι ο καλλιτέχνης δεν είναι αμέτοχος στην τιμή εισόδου, και το δεύτερο στο διοργανωτή plisskenlab, που πίστεψε σ' αυτό, και να ξέρει ότι έτσι γινόμαστε ένα, και θα υποστηρίζουμε και διαφημίζουμε κάθε ανάλογη κίνηση."